Δεν είναι η ψήφιση του νόµου για τη θεσµοθέτηση του πολιτικού γάµου των οµόφυλων. Αλλά το κλίµα που δηµιούργησαν πριν, κατά τη διάρκεια και µετά την ψήφισή του οι οργανωµένες κοινότητες των οµοφυλόφιλων και οι «δικαιωµατιστές» της woke κουλτούρας. ∆εν είναι τα «ανοιχτά» µίντια και οι αναλυτές-σχολιαστές που κλιµάκωσαν την ένταση ανάµεσα σε αυτούς που υποστήριζαν την ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ και αυτούς που τη βλέπουν µε περίσκεψη, υπερασπιζόµενοι τις παραδοσιακές δοµές της οριζόµενης ως οικογένειας αλλά και την πρόσβαση στην υιοθεσία, αλλά τα τοξικά, σε εφιαλτικό βαθµό κοινωνικά δίκτυα. ∆εν είναι η δυσαρέσκεια της Εκκλησίας που συντονίζει το πλήθος, αλλά η διάχυτη αντιδραστική βία, που καθοδηγεί τις οµάδες των νεότερων γενιών στην εκτροπή, που γι’ αυτούς φαντάζει επανάσταση. Τα όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο δεν πρέπει να µας εκπλήξουν, αλλά να µας προβληµατίσουν. Όχι, δεν υπάρχουν συγκροτηµένες οµάδες ναζιστών στον Βορρά που εξερράγησαν και επετέθησαν στις δυο διερχόµενες τρανς στο κέντρο της πόλης. ∆εν δείχνει ένα οργανωµένο γεγονός αυτό. Του Σαββάτου τουλάχιστον, µε ένα πλήθος νεαρών να επιτίθεται ως όχλος. Είναι µια νέα έκφανση βίας όπως αυτές στα σχολεία, στα κλαµπ, στα γήπεδα.

Είναι η αντίδραση, που πολλοί φοβόµασταν, απέναντι στην υπεροψία της «πολιτικής ορθότητας», ενός µισαλλόδοξου «δικαιωµατισµού » και µιας «new age» παγκοσµιοποίησης. Αυτού που κάποιοι χαρακτηρίζουν «κουλτούρα της αφύπνισης» και άλλοι «κουλτούρα της αποδόµησης». Είναι από µόνο του πολωτικό και εµφυλιοπολεµικό το σχήµα.

Και όµως οι δεσπόζουσες ελίτ δεν φρόντισαν τον τελευταίο µήνα να κρατήσουν κοινωνικές ισορροπίες, χαµηλούς τόνους, θεσµικό διαχειριστικό πνεύµα, συνεκτική πολιτική. Μπορεί ο πρωθυπουργός να το προσπάθησε. Μπορεί πολλοί πολιτικοί από όλες τις πτέρυγες να το επιχείρησαν. Μπορεί επώνυµοι και παλαιόθεν εµβληµατικοί οµοφυλόφιλοι -αυτοί που σε πολύ δυσκολότερες εποχές διαχωρισµών πριν ανακαλυφθεί η έννοια του «µπούλινγκ» και τα «me too» επέβαλαν τον σεβασµό στο κοινό της ιδιαιτερότητάς τους αλλά και του τρόπου ζωής και δηµιουργίας τους- να έστειλαν κρίσιµα µηνύµατα. Αλλά τη δεσπόζουσα τάξη των νεόκοπων εκσυγχρονιστών και «µεταµοντερνιστών» ουδόλως την απασχόλησε το «διά ταύτα» της θορυβώδους πρακτικής τους. Όλα έπρεπε να µοιάζουν κατ’ αυτούς ως µια ηµέρα «απελευθέρωσης» της χώρας από το σκοτάδι του «µεσαιωνισµού» των κλασικών αξιών. Η δικαίωση του «gay pride». Η πτώση της δικής τους Βαστίλης. Η ένταξη της ορθόδοξης Ελλάδας στη «νέα ∆ύση». Η είσοδος της χώρας στο «απέραντο φρενοκοµείο» της αµφισηµίας τού τι είναι δυτικός πολιτισµός τον 21ο αιώνα. Το τέλος των εθνών, των θρησκειών, των φύλων ως αυτοσκοπός και «κατώφλι» στην εποχή των ροµπότ.

Η Ελλάδα, µια χώρα που δεν είχε πληγεί από τον συγκεκριµένο «εµφύλιο», που εξελίσσεται στις ΗΠΑ και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες µε τις οδοµαχίες της «πολιτικής ορθότητας» και των κινηµάτων της εναλλακτικής ∆εξιάς και οσονούπω και της εξτρεµιστικής νέας Αριστεράς, µπαίνει στο παιχνίδι. Όχι ως αντιπαράθεση πολιτικών και κοινωνικών δυνάµεων, όπως νοµίζουν κάποιοι, πολύ σπουδαίοι και πολύ σηµαντικοί, αλλά ως δράση και αντίδραση στη βάση της βίας. Οι δυο τρανς, 21 χρονών, παρακαλώ, πριν από λίγο καιρό θα περνούσαν ανενόχλητοι, άντε να ακουγόταν και κάποιο σφύριγµα ή πείραγµα, τώρα όµως βρέθηκαν διωκόµενοι από ένα πλήθος που προέκυψε από το πουθενά. Κακή εξέλιξη, και είµαστε µόνον στην αρχή.

Ας συγκεντρωθούµε! Κάποιοι φωνάζουν να αναλάβει η Αστυνοµία και οι εισαγγελείς. ∆εν είναι τόσο απλά τα πράγµατα. ∆εν είναι οργανωµένοι οπαδοί κάποιου ακραίου σχήµατος. Είναι τα παιδιά του διαδικτύου και του Instagram εκεί έξω. Αυτά της διπλανής πόρτας. Χωρίς κοινωνική ιδεολογία, ιδανικά και πεποιθήσεις. Είναι τα παιδιά τα δικά σου, που µεγάλωσαν στον παιδικό σταθµό, γιατί εσύ είχες δουλειά και γυµναστήριο…

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή