Παρακολουθώντας κανείς την πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη από την ηµέρα που ανέλαβε τα ηνία της Ν.∆. µέχρι και σήµερα, που διανύει τη δεύτερη θητεία του ως πρωθυπουργός, είναι βέβαιο ότι θα έχει εντοπίσει την ικανότητά του να εντοπίζει το κατάλληλο timing όταν αποφασίζει κίνηση στρατηγικής σηµασίας.

Για παράδειγµα, πριν από δύο χρόνια, όταν σχεδόν η πλειονότητα των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και εκπρόσωποι του επιχειρηµατικού κόσµου, τον προέτρεπαν να προχωρήσει στην αλλαγή του εκλογικού νόµου µε την ταυτόχρονη προσφυγή στις κάλπες, εκείνος επέµενε στη θεσµική του συνέπεια. Εν προκειµένω, οι εξελίξεις τον δικαίωσαν, και δη στον απόλυτο βαθµό. Αφού η επιλογή του να µην αλλάξει τον εκλογικό νόµο και να εξαντλήσει την τετραετία επιβραβεύτηκε στον απόλυτο βαθµό από το εκλογικό σώµα. Η Ν.∆. όχι µόνο δεν ρίσκαρε την αυτοδυναµία της, αλλά, απεναντίας, αύξησε τα ποσοστά της, καταφέρνοντας µια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για πολλούς (αν όχι τους περισσότερους) η συγκεκριµένη επιλογή Μητσοτάκη εµπεριείχε ένα µεγάλο ρίσκο. Ωστόσο, ο ίδιος ούτε στιγµή δεν συµµερίστηκε τη συγκεκριµένη εκτίµηση, επιµένοντας στη στρατηγική επιλογή που είχε κάνει από την πρώτη στιγµή. «Θέλω να είµαι θεσµικά συνεπής», έλεγε σχεδόν επίµονα σε όσους τον πίεζαν να προχωρήσει σε αντίθετη πορεία.

Η εξέλιξη της ιστορίας ήρθε να τον δικαιώσει, διαψεύδοντας τους πολλούς, που προφανώς εξήγαγαν συµπεράσµατα µε όρους παρελθόντος. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μητσοτάκης, κόντρα στο «ρεύµα», στο τέλος κερδίζει την παρτίδα, πλέον δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακολουθούν µε µεγάλη προσοχή τις στρατηγικές του επιλογές. Αλλωστε, επιβάλλεται, από τη στιγµή που δεν µιλάµε για ένα τυχαίο γεγονός, αλλά για µια σειρά από νίκες που έχει καταγράψει από την ηµέρα που αποφάσισε να εισέλθει στο γήπεδο της πολιτικής. Για παράδειγµα, όταν έλαβε την απόφαση να καταψηφίσει την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, εντός και εκτός Ν.∆. προεξοφλούσαν σχεδόν το πολιτικό τέλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την ίδια ώρα, ο ίδιος θεωρούσε ότι µε την κίνησή του εναρµονιζόταν µε την πλειονότητα των Ελλήνων, που αξιολογούσαν αρνητικά τον κ. Παυλόπουλο.

Από την εξέλιξη των πραγµάτων προέκυψε και πάλι ότι είχε κάνει τη σωστή (αν και αντιδηµοφιλή στο εσωτερικό της Ν.Δ.) επιλογή. Στις αποφάσεις που είχαν ρίσκο εντάσσεται και εκείνη της διεκδίκησης της αρχηγίας της Ν.∆., που επίσης όµως δικαιώθηκε από το εκλογικό αποτέλεσµα. Για πολλοστή φορά ο πρωθυπουργός επιλέγει να επιµείνει σε µια απόφαση που έχει λάβει, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που εκδηλώνονταν από το εσωτερικό του κόµµατός του, την Εκκλησία και µια µερίδα πολιτών.

Η επίσπευση του νοµοσχεδίου για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, αν και θα µπορούσε να το µεταθέσει για µετά τις εκλογές, δείχνει ότι ο Μητσοτάκης, όταν πιστεύει πως κάτι είναι σωστό, αδιαφορεί για το όποιο πολιτικό κόστος, προτάσσοντας την αναγκαιότητα, από το όποιο εφήµερο αποτέλεσµα. Οπως όλα δείχνουν, θα είναι η πολλοστή φορά που θα δικαιωθεί για το ρίσκο που λαµβάνει. Ωστόσο, από κάτι τέτοιες αποφάσεις είναι αλήθεια ότι κατάφερε να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό, διευρύνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις του πολιτικού σκηνικού την επιρροή του.

Πλέον, είναι ένας ηγέτης που ακόµα και οι αντίπαλοί του αναγνωρίζουν την ικανότητά του να εντοπίζει την αναγκαιότητα, να επιλέγει τον χρόνο και στο τέλος να κερδίζει την παρτίδα!

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 20/1