Ορατό είναι, όπως εκτιμούν διπλωματικοί κύκλοι, το ενδεχόμενο να καταφύγει ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε κάποιου είδους κλιμάκωση της έντασης έναντι της Ελλάδας ή της Κύπρου, καθώς θα κληθεί το προσεχές διάστημα να αντιμετωπίσει πάρα πολύ ισχυρές πιέσεις στο εσωτερικό.

Από τις πρώτες τοποθετήσεις του μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος έδειξε ότι θα συνεχίσει να κινείται στο ίδιο συγκρουσιακό μοτίβο όσον αφορά τις σχέσεις της Τουρκίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι προσδοκίες ότι η συμπεριφορά του αυτή υπαγορευόταν από τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας και θα άλλαζε μετά την ψηφοφορία προφανώς διαψεύδονται, υπό το βάρος μιας πύρρειου νίκης που ο τούρκος πρόεδρος πρέπει να διαχειριστεί περαιτέρω αποδυναμωμένος πολιτικά.

Ήδη έσπευσε να ξεκαθαρίσει στο γνωστό οργισμένο, αγοραίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ύφος του ότι ο ίδιος δεν θα λάβει υπ’όψη τις επικρίσεις που δέχεται από την ΕΕ για τις καταγγελίες περί νοθείας στο δημοψήφισμα και την προσπάθεια του να εγκαθιδρύσει «ενός ανδρός αρχή».

Εκτιμάται ότι είναι θέμα χρόνου να έχουμε ένα νέο γύρο έντασης και στο πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ως συνέχεια αυτής της πρακτικής.

Αθήνα και Βρυξέλλες βρίσκονται στην ίδια πλευρά όσον αφορά την αντιμετώπιση του φαινομένου Ερντογάν και αυτό κυρίως γιατί ο ίδιος ο τούρκος πρόεδρος τις έχει τοποθετήσει εναντίον του.

Με δεδομένο εξάλλου ότι η Ελλάδα δεν είναι μία στρατιωτική υπερδύναμη, για να αντιμετωπίσει μόνη της τους κινδύνους που προκύπτουν από την «μεταιχμιακή διαταραχή» ενός ασθενούς γείτονα , η Αθήνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να αναζητήσει ασφάλεια σε ένα ευρύτερο και ισχυρότερο σύστημα ασφαλείας όπως είναι η ΕΕ.


Επίσης, έχει υποχρέωση η Ελλάδα, μαζί με την υπόλοιπη ΕΕ, να στηρίξει εκείνους τους πολίτες της Τουρκίας που είπαν «όχι» στον Ερντογάν, έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο στην Ευρώπη. Και η υποχρέωση αυτή δεν είναι μόνο ηθική, αλλά είναι και στρατηγική επιλογή, γιατί μόνο μία δημοκρατική και ευρωπαϊκή Τουρκία θα πάψει να είναι κίνδυνος για τους γείτονές της.


Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στο φαινόμενο Ερντογάν είναι περισσότερη Ευρώπη…