Μέχρι σήμερα σε μία ιδεοληπτική προσέγγιση της Αριστεράς ακούμε συνεχώς για το δικαίωμα απεργίας των εργαζομένων. Κατά την προσέγγιση αυτή μικρές μειοψηφίες θεωρούν ότι όταν αποφασίσουν να απεργήσουν είναι υποχρεωμένοι άπαντες να ακολουθήσουν αυτή την απόφαση, θεωρώντας ότι το δικαίωμα της απεργίας υπερτερεί του δικαιώματος της εργασίας όλων των άλλων.

Όπως θεωρούμε αυτονόητο ότι σε μία απεργία έχει ο εργαζόμενος δικαίωμα να συμμετάσχει, είναι αντίστοιχα αυτονόητο ότι και ο εργαζόμενος που επιθυμεί να εργαστεί θα μπορεί να το κάνει χωρίς ο οποιοσδήποτε να τον λοιδορεί, να τον συκοφαντεί ή να μην του επιτρέπει την είσοδο στον χώρο εργασίας.

Με το άρθρο 31 του εργασιακού νομοσχεδίου ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Άδωνις Γεωργιάδης, τολμά να συγκρουστεί με αυτήν την καθεστωτική νοοτροπία της Αριστεράς. Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συντάγματος, η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος. Μέχρι σήμερα αυτή η προστασία ήταν θεωρητική, καθώς όσοι αποφάσιζαν απεργία με διαφόρους τρόπους εμπόδιζαν και τους εργαζόμενους που ήθελαν να εργαστούν να μπορέσουν να πάνε στην εργασία τους. Το άρθρο 31 του εργασιακού νομοσχεδίου λύνει το πρόβλημα, καθώς πλέον η παρεμπόδιση με οποιονδήποτε τρόπο και οποιαδήποτε ενέργεια όσων θέλουν να εργαστούν τιμωρείται ποινικά.

Με απλά λόγια, το άρθρο 22 του Συντάγματος, που προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας, αποκτά σάρκα και οστά, καθώς κάποιοι κατ’ επάγγελμα απεργοί, που τρομοκρατούν όσους εργάζονται, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πλέον θα έχουν συνέπειες για την αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Προφανές το δικαίωμα στην απεργία, αλλά προφανέστατο το δικαίωμα στην εργασία. Η σύγκρουση με καθεστωτικές αριστερίστικες νοοτροπίες είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να προβούμε στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 21/9