Οι Γάλλοι με την ψήφο τους αποφάσισαν να κρατήσουν ζωντανή την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη ζώνη του ευρώ. Εκαναν μάλιστα μια περίπλοκη επιλογή, αν συνυπολογίσουμε τα αποτελέσματα των δύο γύρων για την εκλογή του νέου προέδρου τους. Πρώτον, περιθωριοποίησαν τους παραδοσιακούς πολιτικούς και τα κόμματα πλην της Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, που συμμετείχε στον δεύτερο γύρο. Στη συνέχεια επέλεξαν έναν ταλαντούχο νεαρό τραπεζίτη των Ρότσιλντ να διαχειριστεί την τύχη τους, το μέλλον και την οντότητα της Γαλλίας, δίδοντας μια έσχατη ευκαιρία στον γαλλογερμανικό άξονα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν αποτελεί μια αντισυστημική επιλογή για τη Γαλλία, είναι άλλωστε ένας πρόεδρος χωρίς κόμμα, που ενώ λογίζεται ως συστημική επιλογή για την Ευρώπη, θα πρέπει να αναδειχθεί και σε αυτό το επίπεδο αντισυστημικός. Δηλαδή, ενώ εμφανίζεται υπέρμαχος της παραδοσιακής σχολής του φεντεραλισμού, με νεοφιλελεύθερη συνταγή για την οικονομία, τα εργασιακά και το κοινωνικό κράτος, προσβλέποντας σε κοινό υπουργό Οικονομικών και προϋπολογισμό της Ενωσης, εμβάθυνση στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα, ταυτόχρονα ομνύει σε μια ζώνη του ευρώ με λιγότερη λιτότητα, δημοσιονομική πειθαρχία, διεύρυνση του δικαιώματος στην ευημερία, ανάπτυξη, αλληλεγγύη, παιδεία, πολιτισμό και, φυσικά, ασφάλεια. Ουσιαστικά μια Ευρώπη με περισσότερη Γαλλία και λιγότερη Γερμανία.

Ο οίκος των Ρότσιλντ, από όπου προέρχεται ο Εμ. Μακρόν, πριν από τον μέσο Γάλλο ψηφοφόρο προχώρησε σε μια στρατηγική επιλογή. Παρέκαμψε τους παραδοσιακούς πολιτικούς και τα κόμματα, οι οποίοι ούτως ή άλλως απέτυχαν ως «διαμεσολαβητές» και «ειρηνοποιοί» στη σύγκρουση μαζών, λαών και εθνών με την «ευταξία» που θεωρεί αυτοσκοπό το ολιγαρχικό μόρφωμα των κεντρικών ελίτ πλούτου και ισχύος της Ευρώπης και προέκρινε Γάλλο τραπεζίτη για να εμπεδώσει τη νέα πραγματικότητα.

Την αυτοκρατορική τάξη των ισχυρών (ελίτ) απέναντι στη δημοκρατική τάξη των μαζών (πλειοψηφίες πολιτών). Ο Μακρόν ουσιαστικά στο «project» Ευρώπη ως πολιτικός θα επιχειρήσει ένα σπουδαίο deal ανάλογο με εκείνο που τον έκανε πετυχημένο και πλούσιο ως τραπεζίτη, της Nestle με την Pfizer. Αν αποτύχει, η επιστροφή στα έθνη έχει δρομολογηθεί, όπως και η επαναφορά στη δημοκρατία του «μέσου όρου». Αλλά προς το παρόν δημιουργούνται νέες πιθανότητες για την «αυτοκρατορία»…

Από την Ελευθερία του Τύπου