Η επιλογή και οι χειρισµοί της Ελλάδας να συνοµολογήσει ειδικές διακρατικές συµφωνίες µε κράτη στη Μεσόγειο και την Ασία προκειµένου µε νόµιµο τρόπο να καλύψει τις ανάγκες σε εργαζόµενους, ειδικά στον πρωτογενή τοµέα και τον τουρισµό, υπήρξε µια πολύ καλή στρατηγική. Ουσιαστικά, µιλάµε για πέντε ή έξι συµφωνίες µεταξύ των άλλων µε τη συµµαχική Αίγυπτο ή στην τελευταία φάση µε την Ινδία. Αυτό σηµαίνει ότι αφού καταγραφούν οι ανάγκες µε συγκεκριµένο και αριθµητικό τρόπο θα υπάρξουν λίστες µεταναστών από τις ορισµένες χώρες που µέσω προξενικών Αρχών θα φθάσουν στη χώρα µας. Θα εργασθούν για κάποιους µήνες και θα επιστρέψουν στις χώρες τους µε επίσης συγκροτηµένο και νόµιµο τρόπο. Οι εποχιακές ανάγκες που υπάρχουν για αλλοδαπούς εργαζόµενους είναι τακτικές. Οµοίως και οι λίστες αυτές των νόµιµων εποχικών µεταναστών θα ανανεώνονται συνεχώς και θα λειτουργούν διακρατικά. Με τη µεθοδολογία αυτή η Ελλάδα στο συγκεκριµένο παράδειγµα θα καλύψει τις ανάγκες της σε εργατικά χέρια ή εποχικούς εργαζόµενους, στέλνοντας ταυτόχρονα το µήνυµα προς τα δίκτυα της παράνοµης µετανάστευσης ότι δεν υπάρχουν ελλείµµατα εδώ για την παράτυπη µετανάστευση. Αν όλες οι χώρες της Ευρώπης ακολουθήσουν ανάλογες πρακτικές, τότε τα κενά εργασίας που υπάρχουν ανά χώρα θα κλείσουν µέσω της νόµιµης και οργανωµένης µετανάστευσης.

Και τότε τι θα γίνουν τα κυκλώµατα του οργανωµένου εγκλήµατος και οι τάχα «ανθρωπιστικές οργανώσεις» που έχουν «επενδύσει» στην παράτυπη µετανάστευση ως πολύ σηµαντική «µπίζνα»; Θα µείνουν σε αεργία; Θα απολέσουν τα έσοδα που έχουν από αυτή την παράνοµη δραστηριότητα, που ονοµάσθηκε στα χρόνια της παγκοσµιοποίησης «φιλανθρωπία»; Τα κυκλώµατα θα αντιµετωπιστούν, όπως είναι φυσικό, από τις Αρχές και τις υπηρεσίες ασφαλείας, ακόµη και τις αρµόδιες περί αντικατασκοπείας, ως απειλές για την εθνική ασφάλεια των µελών ξεχωριστά και της ευρωπαϊκής ασφάλειας επί του συνόλου. Ουσιαστικά δηλαδή η µετανάστευση, που αποτέλεσε στην παράνοµη µορφή της αιτία απορρύθµισης της ευρωπαϊκής ενότητας και µοχλό κοινωνικής και κρατικής αποδόµησης των εθνικών κρατών της Ένωσης, θα λειτουργήσει πλέον συνεκτικά για τις ευρωπαϊκές δοµές αλλά και για τις διακρατικές σχέσεις των κρατών-µελών µε τρίτες χώρες στην Αφρική ή στην Ασία. Όλα αυτά που συνέβησαν την τελευταία 20ετία και διαφεύγουν τη λογική και τους αρµούς των συγκροτηµένων δηµοκρατιών της ∆ύσης, στην περίπτωσή µας της ευρωπαϊκής ενότητας, σχετίζονται µε τη σχεδιασµένη στρατηγική των επονοµαζόµενων ιδρυµάτων της παγκοσµιοποίησης και δυστυχώς των υπηρεσιών του ΟΗΕ, που προέκριναν και τελικά επέβαλαν τη λογική των ανοιχτών συνόρων, τη νοµιµοποίηση της παράνοµης µετανάστευσης, λαθροµετανάστευσης ως άσκηση ανθρωπισµού και δικαίωµα των αναξιοπαθούντων προσφύγων ή οικονοµικών µεταναστών. Ήταν και είναι ένας πολύ ισχυρά επενδεδυµένος από άδηλα κεφάλαια τρόπος αποδόµησης των κοινωνιών και των δηµοκρατιών της ∆ύσης.

Μεγάλη ευθύνη έχουν οι δοµές της Ευρώπης και οι κυβερνήσεις για όσα έχουν εξελιχθεί. Για το γεγονός ότι πίστεψαν και υποστήριξαν, σε άλλες περιπτώσεις ως αποτέλεσµα λόµπινγκ και σε άλλες από αφέλεια ή κακώς εννοούµενο κρατικό συµφέρον, ότι θα υπάρξει λύση από την παράτυπη µετανάστευση για τις ανάγκες τους σε εργατικά χέρια. Για το γεγονός ότι δόµησαν ιδεολογικά και πολιτικά, ιδιαίτερα οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάµεις ή η Γερµανία, θεωρίες «ενσωµάτωσης» των µεταναστών από την Ανατολή ή τον παγκόσµιο Νότο προς την Ευρώπη. Σήµερα πλέον όλες αυτές οι θεωρήσεις έχουν καταρρεύσει και ο ορθολογισµός και η εναρµόνιση αρχίζουν να «επιπλέουν» έναντι του χάους των ΜΚΟ και των κακοποιών. Υπάρχουν όµως πόλεµοι, πείνα και φτώχεια που οδηγούν τα «καραβάνια των αθλίων». Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η Ευρώπη έχει λόγους να πάει σε εκείνες τις χώρες στηρίζοντας, διαφορετικά «αµυντικά» οι πολεµικοί της στόλοι θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα «ατσάλινο ανάχωµα» απέναντι στο χάος.

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»