Κάποιοι ονειρεύονται στην παρούσα περίοδο να επιστρέψουν την Ελλάδα στο 1989 και στο κλίμα που κυριάρχησε τότε μέσα από την υπόθεση Κοσκωτά. Τελικά επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, την ακυβερνησία και την πολιτική ρευστότητα με διάδοχα κυβερνητικά σχήματα, πολυμερή, συγκυριακά και τυχοδιωκτικά. Έτσι εκτιμούν ότι θα εξυπηρετήσουν τα «μικρόπνοα» πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά και διεθνικά τους συμφέροντα.

Οι Έλληνες, πάντως, στην πλειονότητά τους, αλλά και σημαντικότατο μέρος από το πολιτικό και θεσμικό σύστημα, καθώς και κύριοι σύμμαχοι της χώρας σε διεθνές επίπεδο στη Δύση, δεν δείχνουν προθυμία να εξυπηρετήσουν τέτοιες σκοπιμότητες. Μένουν, βέβαια, οι κραυγές και οι ψίθυροι περί καίριου πλήγματος εξαιτίας των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων στο διεθνές προφίλ και στην αξιοπιστία του πρωθυπουργού ή τα «φαντεζί» θέματα στην «Tageszeitung» ή στον «Spiegel» για έναν πρωθυπουργό «που δεν τον πιστεύει κανείς». Αλλά αυτοί μιλούν γερμανικά…

Η κομβική παράμετρος είναι ότι οι Ελληνες στις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους δείχνουν ωριμότητα και ψυχραιμία πολύ πιο ισχυρή από τους υπολογισμούς που κάνουν οι «ενορχηστρωτές», εγχώριοι και ξένοι, της αποσταθεροποίησης, δομικής και πολιτικής, της χώρας. Κι αυτό εξηγείται γιατί ο μέσος Ελληνας και όχι απλώς ο Ελληνας της μέσης τάξης, όπως κάποιοι λογίζουν, έχει αποκτήσει εμπειρία και έχει υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής ρευστότητας και της χρεοκοπίας των πολυμερών και τυχοδιωκτικών, «δημοκρατικά ανεύθυνων» κυβερνητικών σχημάτων την προηγούμενη δεκαετία, αλλά και τότε, το μακρινό χρονικά για πολλούς 1989. Οταν και πάλι ο κόσμος αναδιατασσόταν -με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, την ένωση των Γερμανιών και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ- και η Ελλάδα ασχολείτο με τα «pampers» και τις υποκλοπές της εποχής.

Στο σήμερα, λοιπόν, οι Έλληνες ζητούν σταθερότητα και εκλογές στην ώρα τους, τον ερχόμενο Μάιο. Τότε θα έχουν και πάλι αυτοί και όχι κάποιοι «ακάλεστοι ξένοι και οι τοπικοί σέμπροι τους» την ευχέρεια να αποφασίσουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή τους για την επόμενη, επίσης δύσκολη και θυελλώδη τετραετία από πλευράς κρίσιμων και καθοριστικών για το μέλλον γεγονότων. Μέχρι τότε ο εκλεγμένος πρωθυπουργός με ψήφο εμπιστοσύνης 157 βουλευτών στο Κοινοβούλιο εγγυάται, σύμφωνα με το Σύνταγμα, τη Δημοκρατία και υπηρετεί στο πλαίσιο του δυνατού και εφικτού, μονομερώς, το εθνικό –κοινό– συμφέρον.

Και πρέπει σύντομα ο πρωθυπουργός να απεγκλωβισθεί από την πολιτική «καταιγίδα» των απόνερων των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων –και όχι μόνον ο πρωθυπουργός, αλλά και οι υπουργοί, το κυβερνητικό κόμμα, αλλά και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με σημαίνουσα δύναμη την αξιωματική–, για να ασχοληθεί με τα σοβαρά ζητήματα που εξελίσσονται στην Ευρώπη και διεθνώς και αφορούν καθοριστικά το παρόν και το μέλλον των Ελλήνων πολιτών. Και στο επίπεδο αυτό δεν είναι μόνον ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι κυρώσεις, οι ενεργειακοί εκβιασμοί, ο πληθωρισμός, η ύφεση, η επισιτιστική κρίση, η Τουρκία και το power game των ΗΠΑ με την Κίνα. Προστίθενται και άλλα εξόχως σημαντικά, μέρος φυσικά της παγκόσμιας αναδιάταξης ισχύος που εξελίσσεται.

Ο «χλωμός» καγκελάριος Σολτς πήγε στο ανάκτορο του Καρόλου στην Τσεχία και μίλησε για μια Ευρώπη των 30 ή των 36 μελών (με προσθήκη σωρείας κατεστραμμένων χωρών στο καρνέ του), που θα αποκτήσει και χαρακτήρα «γεωπολιτικής Ενωσης». Κατά τη γνώμη του, αυτό περνά μέσα από την κατάργηση του βέτο των κρατών-μελών σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μίλησε για μια Κομισιόν ανάλογη με το Συμβούλιο Ασφαλείας στον ΟΗΕ, για ένα διευθυντήριο, δηλαδή, σε μια Ένωση όπου μια κάστα χωρών –κάτι σαν την Κοινότητα του Χάλυβα και αν– θα κυβερνά και οι άλλοι θα εκτελούν σε βάρος των εθνικών τους συμφερόντων τις «κοινές» διεθνείς πολιτικές.

Η Γερμανία, εν ολίγοις, ο πλέονστενός, ιστορικός, σύμμαχος της Τουρκίας, θα επιβάλλει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, χωρίς να μιλήσουμε για άλλα μέτωπα στην Ευρώπη. Μιλάει, εξάλλου, για άκριτη και αχανή διεύρυνση της «ζώνης Σένγκεν». Η Γερμανία «φιλοδοξεί» φανερά να καταστρέψει την Ένωση των «27» πλέον με νέα, οριζόντια επέκταση, πολύ χειρότερη από εκείνη του 2004, για να διατηρήσει το «imperium» επί αυτής. Αντί το Βερολίνο να αποδεχθεί την ενιαία Δύση με τελωνειακή ένωση και εμπορική-εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ, επεκτείνει την καταστροφή που ήδη συντελείται στην Ευρώπη.

ΥΓ.: Κάποιος, πάντως, θα πρέπει να πάει στον καγκελάριο στο Βερολίνο και να του πει τα νέα. Οτι η Ελλάδα δεν «αποσυναρμολογείται» και αυτό είναι… κακός οιωνός.