Το δόγμα του «δημιουργικού πατριωτισμού» του κ. Μητσοτάκη
Ερχεται ως κυβερνήτης για να χαράξει τη στρατηγική εξόδου της Ελλάδας από τη δομική της χρεοκοπία
Η παρουσία του επικεφαλής της αντιπολίτευσης και επερχόμενου, μέσα στις επόμενες εβδομάδες, πρωθυπουργού κ. Κ. Μητσοτάκη στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου των Ελλήνων Βιομηχάνων δεν ήταν ούτε τυπική ούτε εθιμοτυπική.
Γιατί στην ομιλία του αυτή ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας περιέγραψε με πολύ πρακτικό τρόπο μια θεώρηση πραγμάτων που ο ίδιος όρισε ως «δημιουργικό πατριωτισμό». Ταυτόχρονα, άφησε στο περιθώριο τις δοξασίες των εκ του προχείρου «αγοραίων φιλελευθέρων» της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα, που έχουν καταφέρει -μέσα από μια σειρά «κλισέ» και ανιαρές επαναλήψεις δογματισμών ανεπαρκών από τη διεθνή εμπειρία- τελικά να συκοφαντήσουν την Κεντροδεξιά και τη Δεξιά, αναγορεύοντας τον αριστερό ή τον «ποπολάρικο» κοινωνισμό σε θέσφατο για ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Ο κ. Μητσοτάκης εν αρχή και μιλώντας σε εύχαρο ύφος περί «τύχης», όρισε ο ίδιος τι θεωρεί τύχη στην πολιτική, αλλά και για μια χώρα. Σύμφωνα με την αγγλοσαξονική προσέγγιση, «τύχη είναι αυτό που συμβαίνει όταν η συγκυρία συναντά την προετοιμασία». Από τη συνέχεια της ομιλίας του προς τους βιομηχάνους και το θεσμικό τους όργανο ο επερχόμενος πρωθυπουργός ανέπτυξε τη σχέση και το επίπεδο ευθύνης που θα πρέπει να υπάρξει τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, ώστε ένα «new deal» για τη χώρα να εξελιχθεί. Ολα βασίζονται σε ένα τρίγωνο, κράτοςεπιχειρήσεις-εργαζόμενοι. Οι παροχές και η τεχνογνωσία που κυκλοφορεί στο τρίγωνο αυτό και ορίζει τους ρυθμούς παραγωγής, δημιουργικότητας και ευρεσιτεχνίας από τη μία, αλλά και τα επίπεδα διάχυσης ευημερίας και νέας γνώσης από την άλλη θα είναι ο «χρυσός κανόνας», βάσει του οποίου θα καθοριστούν οι νέοι κανόνες που όλοι θα πρέπει να αποδεχθούν και να συντείνουν στην εμπέδωσή τους, προκειμένου η Ελλάδα να αναταχθεί.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που, συνολικά στην Ευρώπη και διεθνώς, πολιτικοί, opinion leaders, πανεπιστημιακοί, παράγοντες της αγοράς αναλίσκονται σε δοξασίες περί πατριωτισμού. Στην Ελλάδα, όπου ο εθνομηδενισμός και ο ετεροκαθορισμός περίσσεψαν τις δεκαετίες μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με αποκορύφωμα την περίοδο των Μνημονίων, είναι πολύ ενδιαφέρον στη βάση ποιων παραμέτρων ο πολιτικός που αναλαμβάνει οσονούπω την εθνική διακυβέρνηση ορίζει τον πατριωτισμό:
«... Οσο σαφής είμαι στα μέτρα υπέρ της ανάπτυξης, άλλο τόσο είμαι και σε σχέση με αυτά τα οποία περιμένω από εσάς, απ’ όλους τους επιχειρηματίες. Εμείς θα μειώσουμε φόρους και εισφορές, θα βελτιώσουμε το επιχειρηματικό περιβάλλον, θα διευκολύνουμε τη ρευστότητα των επιχειρήσεων. Και εσείς πρέπει να επενδύσετε στη χώρα, να πληρώνετε φόρους και εισφορές, να προστατεύετε το περιβάλλον και κυρίως να είστε δίπλα στους εργαζόμενούς σας.
Συνεπώς:
- Αθέμιτες πρακτικές, όπως η αδήλωτη και η ανασφάλιστη εργασία, δεν χωρούν.
- Παλιές συνταγές, όπως η συμπίεση μισθού με απειλή απόλυσης, δεν νοούνται.
- Καθυστερήσεις πληρωμών και εργασία εκτός νόμιμου ωραρίου δεν συγχωρούνται.
- Μη τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, απλά δεν επιτρέπεται».
Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, οικονομιστής στη βάση της σκέψης του και φιλελεύθερος στη γενική προσέγγισή του, δεν ομνύει στην «αγοραία αναρχία» των ιδιωτών, αλλά προτείνει ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» υπό τη μορφή «εταιρικού deal».
«... Είμαι έτοιμος να συζητήσω κάθε δημιουργική ιδέα σε κάθε κατεύθυνση. Για παράδειγμα, κάνετε εσείς συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία σας μέσα από stock-options και εγώ θα είμαι ανοιχτός σε γενναίες φοροαπαλλαγές για να το υλοποιήσετε. Ας προσφέρετε εσείς διατακτικές σίτισης, κάρτες κίνησης στα μέσα μεταφοράς και εγώ συζητώ αντίστοιχη έκπτωση φόρου, ώστε και το κράτος να συνεισφέρει στις δαπάνες αυτές υπέρ των εργαζομένων». Και καταλήγει:
«Αναμένω και από τις επιχειρήσεις να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα “δημιουργικού πατριωτισμού”. Αναμένω, πρώτα απ’ όλα, να επιστρέψουν στην Ελλάδα εταιρικές καταθέσεις. Σήμερα, μεσαίες και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν πολύ περισσότερα από 10 δισ. ευρώ σε τράπεζες εκτός συνόρων. Τα χρήματα αυτά πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να στηρίξουν το τραπεζικό σύστημα, να τονώσουν τη ρευστότητά του, να τροφοδοτήσουν νέες επενδύσεις. Και οι Ελληνες επιχειρηματίες καλούνται τώρα να δείξουν στους ξένους επενδυτές ότι πρώτοι απ’ όλους αυτοί εμπιστεύονται τη χώρα».
Ο κ. Μητσοτάκης δεν δείχνει ένας ακόμη «αναλώσιμος πρωθυπουργός» ή ο πολιτικός προϊστάμενος τηλεοπτικών σχολιαστών, όπως πολλοί «μεγαλόσχημοι» πιστεύουν. Ερχεται ως κυβερνήτης για να χαράξει τη στρατηγική εξόδου της Ελλάδας από τη δομική της χρεοκοπία. Η κρίσιμη αυτή παράμετρος θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη...
Γιατί στην ομιλία του αυτή ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας περιέγραψε με πολύ πρακτικό τρόπο μια θεώρηση πραγμάτων που ο ίδιος όρισε ως «δημιουργικό πατριωτισμό». Ταυτόχρονα, άφησε στο περιθώριο τις δοξασίες των εκ του προχείρου «αγοραίων φιλελευθέρων» της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα, που έχουν καταφέρει -μέσα από μια σειρά «κλισέ» και ανιαρές επαναλήψεις δογματισμών ανεπαρκών από τη διεθνή εμπειρία- τελικά να συκοφαντήσουν την Κεντροδεξιά και τη Δεξιά, αναγορεύοντας τον αριστερό ή τον «ποπολάρικο» κοινωνισμό σε θέσφατο για ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Ο κ. Μητσοτάκης εν αρχή και μιλώντας σε εύχαρο ύφος περί «τύχης», όρισε ο ίδιος τι θεωρεί τύχη στην πολιτική, αλλά και για μια χώρα. Σύμφωνα με την αγγλοσαξονική προσέγγιση, «τύχη είναι αυτό που συμβαίνει όταν η συγκυρία συναντά την προετοιμασία». Από τη συνέχεια της ομιλίας του προς τους βιομηχάνους και το θεσμικό τους όργανο ο επερχόμενος πρωθυπουργός ανέπτυξε τη σχέση και το επίπεδο ευθύνης που θα πρέπει να υπάρξει τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, ώστε ένα «new deal» για τη χώρα να εξελιχθεί. Ολα βασίζονται σε ένα τρίγωνο, κράτοςεπιχειρήσεις-εργαζόμενοι. Οι παροχές και η τεχνογνωσία που κυκλοφορεί στο τρίγωνο αυτό και ορίζει τους ρυθμούς παραγωγής, δημιουργικότητας και ευρεσιτεχνίας από τη μία, αλλά και τα επίπεδα διάχυσης ευημερίας και νέας γνώσης από την άλλη θα είναι ο «χρυσός κανόνας», βάσει του οποίου θα καθοριστούν οι νέοι κανόνες που όλοι θα πρέπει να αποδεχθούν και να συντείνουν στην εμπέδωσή τους, προκειμένου η Ελλάδα να αναταχθεί.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που, συνολικά στην Ευρώπη και διεθνώς, πολιτικοί, opinion leaders, πανεπιστημιακοί, παράγοντες της αγοράς αναλίσκονται σε δοξασίες περί πατριωτισμού. Στην Ελλάδα, όπου ο εθνομηδενισμός και ο ετεροκαθορισμός περίσσεψαν τις δεκαετίες μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με αποκορύφωμα την περίοδο των Μνημονίων, είναι πολύ ενδιαφέρον στη βάση ποιων παραμέτρων ο πολιτικός που αναλαμβάνει οσονούπω την εθνική διακυβέρνηση ορίζει τον πατριωτισμό:
«... Οσο σαφής είμαι στα μέτρα υπέρ της ανάπτυξης, άλλο τόσο είμαι και σε σχέση με αυτά τα οποία περιμένω από εσάς, απ’ όλους τους επιχειρηματίες. Εμείς θα μειώσουμε φόρους και εισφορές, θα βελτιώσουμε το επιχειρηματικό περιβάλλον, θα διευκολύνουμε τη ρευστότητα των επιχειρήσεων. Και εσείς πρέπει να επενδύσετε στη χώρα, να πληρώνετε φόρους και εισφορές, να προστατεύετε το περιβάλλον και κυρίως να είστε δίπλα στους εργαζόμενούς σας.
Συνεπώς:
- Αθέμιτες πρακτικές, όπως η αδήλωτη και η ανασφάλιστη εργασία, δεν χωρούν.
- Παλιές συνταγές, όπως η συμπίεση μισθού με απειλή απόλυσης, δεν νοούνται.
- Καθυστερήσεις πληρωμών και εργασία εκτός νόμιμου ωραρίου δεν συγχωρούνται.
- Μη τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, απλά δεν επιτρέπεται».
Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, οικονομιστής στη βάση της σκέψης του και φιλελεύθερος στη γενική προσέγγισή του, δεν ομνύει στην «αγοραία αναρχία» των ιδιωτών, αλλά προτείνει ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» υπό τη μορφή «εταιρικού deal».
«... Είμαι έτοιμος να συζητήσω κάθε δημιουργική ιδέα σε κάθε κατεύθυνση. Για παράδειγμα, κάνετε εσείς συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία σας μέσα από stock-options και εγώ θα είμαι ανοιχτός σε γενναίες φοροαπαλλαγές για να το υλοποιήσετε. Ας προσφέρετε εσείς διατακτικές σίτισης, κάρτες κίνησης στα μέσα μεταφοράς και εγώ συζητώ αντίστοιχη έκπτωση φόρου, ώστε και το κράτος να συνεισφέρει στις δαπάνες αυτές υπέρ των εργαζομένων». Και καταλήγει:
«Αναμένω και από τις επιχειρήσεις να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα “δημιουργικού πατριωτισμού”. Αναμένω, πρώτα απ’ όλα, να επιστρέψουν στην Ελλάδα εταιρικές καταθέσεις. Σήμερα, μεσαίες και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν πολύ περισσότερα από 10 δισ. ευρώ σε τράπεζες εκτός συνόρων. Τα χρήματα αυτά πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να στηρίξουν το τραπεζικό σύστημα, να τονώσουν τη ρευστότητά του, να τροφοδοτήσουν νέες επενδύσεις. Και οι Ελληνες επιχειρηματίες καλούνται τώρα να δείξουν στους ξένους επενδυτές ότι πρώτοι απ’ όλους αυτοί εμπιστεύονται τη χώρα».
Ο κ. Μητσοτάκης δεν δείχνει ένας ακόμη «αναλώσιμος πρωθυπουργός» ή ο πολιτικός προϊστάμενος τηλεοπτικών σχολιαστών, όπως πολλοί «μεγαλόσχημοι» πιστεύουν. Ερχεται ως κυβερνήτης για να χαράξει τη στρατηγική εξόδου της Ελλάδας από τη δομική της χρεοκοπία. Η κρίσιμη αυτή παράμετρος θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη...
