Επί χρόνια οι Ελληνες πολίτες άκουγαν δυνατά να ηχεί στ' αυτιά τους το παραµύθι του δήθεν ηθικού πλεονεκτήµατος που διέθετε (λέει) η αριστερά, η οποία µέχρι και το 2015 δεν είχε κυβερνήσει. Οι διάφοροι τύποι της ανανεωτικής αριστεράς, που είχαν κάνει την προπαγάνδα επάγγελµα, επεδίωκαν µε κάθε τρόπο να εµπεδώσουν την αντίληψη ότι η παράταξή τους είναι ο άτυπος ιδιοκτήτης της ηθικής, του πνεύµατος, των γραµµάτων, των τεχνών, του έντεχνου τραγουδιού και, κάπου λίγο πριν παραµυθιάσουν (επαρκώς) τον κοσµάκη για να τους φέρει στην εξουσία, οικειοποιήθηκαν µέχρι και τις τηλεοπτικές αρλούµπες του Λάκη Λαζόπουλου.

Στη µια όχθη, λοιπόν, βρίσκεται αυτή η λογική.

Και στην άλλη εµείς.

Οι κανονικοί άνθρωποι, που ποτέ δεν πιστέψαµε σε αυτή την ιδεολογική σαχλαµάρα.

Ποτέ δεν νιώσαµε βολικά µε τις καταλήψεις, τη δράση και τα εγκλήµατα των τροµοκρατών, τον ακτιβισµό σε κάθε πεδίο της κοινωνικής δράσης και γενικότερα µε την ακατάσχετη αρλουµπολογία της αριστεράς.

Ούτε µια στιγµή δεν ζηλέψαµε τους δήθεν εγγράµµατους, λόγιους και φαντασµένους, γιατί γνωρίζαµε ότι όλο αυτό που προέβαλλαν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από µια ουτοπία, που κάποια στιγµή θα έσβηνε µπροστά στη δυναµική της ίδιας της πραγµατικότητας.

Εκ του ασφαλούς, οι αριστεροί περιέφεραν επί χρόνια την πραµάτεια τους, αφού δεν πίστευαν ότι κάποια στιγµή θα ερχόταν η στιγµή που ο ελληνικός λαός θα τους έδινε τα κλειδιά της χώρας. Όµως, το «έγκληµα» ετελέσθη τον Ιανουάριο του 2015, και από εκείνη τη στιγµή η ουτοπία άρχισε να δοκιµάζει την καριέρα της στη δύσκολη ελληνική πραγµατικότητα. Σε διάστηµα λιγότερο των τριών χρόνων, ο µύθος της γενναίας αριστεράς έχει καταρρεύσει, αφού ο ένας παραλογισµός διαδέχεται τον άλλο και όλοι µαζί έρχονται να πνίξουν τον νεκροθάφτη της αριστερής ηθικής, τον Αλέξη Τσίπρα.

Γιατί δεν νοµίζω ότι υπάρχει έστω και ένας αριστερός που να αισθάνεται υπερήφανος για τους αγώνες που έχει δώσει ακούγοντας τον πολυδιαφηµισµένο πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Γιάνη Βαρουφάκη να καυχιέται ότι έχει καταγράψει τις συνοµιλίες µέχρι και του πιτσαδόρου του Μεγάρου Μαξίµου. Και αν αυτό δεν τους ενοχλεί τόσο, εκτιµώ ότι δεν νιώθουν και τόσο βολικά οι διανοούµενοι της αριστεράς, των γραµµάτων και των τεχνών, όταν πρέπει να υπερασπιστούν τις γραβάτες µε τα πέη, τα κωλοδάχτυλα και τις τυχαίες επισκέψεις στα καζίνο του συγκυβερνήτη τους.

Και, εντάξει, κατανοώ ότι είναι δύσκολο να αποδοκιµάσεις τις πρακτικές του Καµµένου, αφού µπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση, µε αποτέλεσµα να χάσει την υπουργική καρέκλα του ο επί γης διαφηµιστής του αριστερού πνεύµατος Παύλος Πολάκης.

Στον βωµό της εξουσίας, ο κ. Τσίπρας ενταφιάζει ό,τι έχει αποµείνει από την αριστερή ηθική. Γιατί δεν νοµίζω ότι υπάρχει έστω και ένας πραγµατικός αριστερός που νιώθει καλά µε τις ύβρεις και τον διχαστικό λόγο του βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Ζουράρι. Και αρκεί µία παραίτηση για να τελειώσει και αυτή η ιστορία. Έτσι απλά και αριστερά. Χωρίς κανείς από τους κυβερνώντες να αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγγνώµη για τον ανεκδιήγητο Ζουράρι.

Η πλειονότητα των πολιτών έχει καταλάβει ότι οι «Τσιπροκαµµένοι» αδιαφορούν και για την ηθική κατάπτωση και για τις ύβρεις και για τον πολιτικό πολιτισµό των Πολάκηδων. Άλλωστε, τι αξία έχει η ηθική µπροστά στο µεγαλείο της υπουργικής καρέκλας; Και επειδή ο κόσµος ρωτάει «Πότε φεύγουν;», η απάντηση είναι «Μη βιάζεστε», γιατί όσο µένουν γίνονται ένα µε τις ύβρεις του Ζουράρι. Όσο µένουν αποδεικνύουν ότι είναι µακράν οι χειρότεροι που έχουν περάσει από τον τόπο ως κυβερνώντες. Άθλιοι και µοιραίοι...