Έλενα Ξενάκη και Ιωάννα Χυδηριώτη στο parapolitika.gr: “Πρώτη σκέψη η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων”

Η Έλενα Ξενάκη και η Ιωάννα Χυδηριώτη, μέλη της εθνικής ομάδας πόλο Γυναικών που έκλεισε το εισιτήριο με το 7-6 επί της Ιταλίας στο μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Αϊντχόφεν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, γνωρίζονται σχεδόν… πριν μπορέσουν να μιλήσουν.

Η ανακρίβεια σε αυτήν την περίπτωση έχει τη γοητεία της, αφού αναδεικνύει την πολύχρονη κοινή διαδρομή τους, η οποία τις βρήκε συμπαίκτριες στη Βουλιαγμένη, την εθνική ομάδα και από το καλοκαίρι του 2022 στον Ολυμπιακό.

Μαζί βρίσκονται και στα δωμάτια των ξενοδοχείων που καταλύει η εθνική ομάδα, το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι θα ψάξουν το κοινό δωμάτιό τους και στο Παρίσι, στη διοργάνωση μιας ζωής.

Διότι όντως είναι το απαύγασμα του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όντως είναι ο πυρήνας της επιθυμίας του ερασιτέχνη αθλητή, η κορυφή που τουλάχιστον αρχικά θέλει να πατήσει, για να εκπληρώσει ό,τι φαντάζεται και φαντασιώνεται από τα μικράτα του, τότε που διέβη τον αγωνιστικό χώρο για πρώτη φορά με τη συνείδηση ότι αυτό το ταξίδι μπορεί να έχει έναν προορισμό ο οποίος δεν είναι άδηλος. Γι’ αυτό, κιόλας, αφ’ ης στιγμής γίνεται αντιληπτό ότι αυτό είναι το απόλυτο δέλεαρ, ο πομπός περνάει κάθε είδους συναισθηματική διάσταση και σοκάρεται ακριβώς τη στιγμή που “κλειδώνει” τη συμμετοχή του.

Η Ξενάκη και η Χυδηριώτη, όπως και όλες οι υπόλοιπες διεθνείς της Αλεξίας Καμμένου, έδωσαν την υπόσταση που έπρεπε τη στιγμή που βγήκε η άμυνα στο λιγότερο και η εθνική ομάδα έφερε βόλτα τις “σετερόσα” (μετάφραση “εφτά τριαντάφυλλα”) του θρυλικού Κάρλο Σίλιπο. Η κάμερα έπιασε τη Χυδηριώτη να κολυμπά κλαίγοντας και, όπως εξομολογήθηκε η 26χρονη αμυντική στο parapolitika.gr, “έψαχνα την Έλενα”, που εκείνη τη στιγμή “κάπου υπέφερα”, όπως τόνισε η συνομήλική της φουνταριστή.

Η Ξενάκη έχει πάρει μέρος σε δύο προολυμπιακά τουρνουά, το 2016 στη Χάουντα και το 2021 στην Τεργέστη, και μποιρεί να επιβεβαιώσει ότι, τουλάχιστον στην περίπτωσή της, το συναίσθημα της λύτρωσης αφορά σε μία τρόπον τινά εξιλέωση. Η Χυδηριώτη ήταν τραυματίας και δεν μπορούσε να βοηθήσει, αλλά αυτή η απώλεια δεν βοηθά, αντιθέτως λειτουργεί ως ενοχή, αφού "θα ήθελα να είμαι εκεί, ότι το παρακολουθούσα από μακριά με σκότωνε".

Και οι δύο εξαργυρώνουν συναισθηματικά αυτήν την εμπειρία, η οποία αποτέλεσε “τη μεγαλύτερη ένταση που είχα ποτέ στη ζωή μου σε παιχνίδι”, όπως εξομολογήθηκε η Ξενάκη.

Η Εθνική προερχόταν από έναν αποκλεισμό ο οποίος ήταν οδυνηρός, διότι δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί καν την Ισπανία και, σχεδόν τελώντας εν υπνώσει, έχασε 13-5. Κι ενώ είχε ένα 24ωρο να αφήσει πίσω της το παιχνίδι, “κάναμε σαν να μην έγινε”. Οι διεθνείς μαζεύτηκαν σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου τους στο Αϊντχόφεν και, σαν intervention χωρίς φταίχτη, μοιράστηκαν τις σκέψεις τους. Η Ξενάκη, μάλιστα, είπε ότι “το χάλκινο μετάλλιο είναι πολύ σημαντικό” το βράδυ της Παρασκευής, 13 Ιανουαρίου, αν και ομολόγησε ότι “δεν μπορούσα να κρατήσω αυτό το κίνητρο”. Η στιγμή την κατέβαλε.

Έλενα Ξενάκη και Ιωάννα Χυδηριώτη: Η παράδοση στα συναισθήματα

Είναι σύνθετος ο λόγος που δύο κορίτσια που έχουν κερδίσει τη Euroleague, έχουν φτάσει σε τελικούς Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, με προκλήσεις μπροστά τους και τη διεκδίκηση κάθε πιθανού τίτλου, αλλά και για όλες τις υπόλοιπες διεθνείς οι οποίες κινούνται σε κοινό παρονομαστή -μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει την προσπάθεια που κατέβαλε η Καμμένου για να μείνει ψύχραιμη στην κάμερα της δημόσιας τηλεόρασης, την κατάρρευση της Νικόλ Ελευθεριάδου και τα δάκρυα της Μαρίας Πάτρα- φτάνουν στο σημείο να ζουν τη στιγμή της πρόκρισης σε μια διοργάνωση εντελώς παραδομένες στα συναισθήματά τους.

Όποιο κι αν είναι το κίνητρο, ό,τι κι αν προσφέρεται ως ανταμοιβή, η ικανοποίηση δεν είναι λέξη αρκετή για να περιγράψει τις στιγμές στο κολυμβητήριο. Οι αντιδράσεις εξ ορισμού δηλούν κάτι βαθύτερο, που δεν έχει τρανή σχέση με τη χαρά. Βρίσκεται στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί που συνυπάρχουν η λύτρωση και η επιβίωση και ζουν συναρτησιακά και συνεπαγωγικά, με τη μία να εξαρτάται, να συγγενεύει και να ενυπάρχει με την άλλη.

Η επιβεβαίωση ότι αυτό το απλό ταξίδι αξίζει περισσότερο από μια διάκριση που χαρίζει έναν τίτλο, έρχεται από όλες τις κινήσεις. Η άνεση εξαλείφεται. Η Χυδηριώτη, που έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, έριξε το πρόσωπό της στα απλωμένα στο τραπέζι της καφετέριας “Rumors” στη Γλυφάδα χέρια της όταν ρωτήθηκε για τα τελευταία λεπτά του ημιτελικού της Ολλανδίας με την Ιταλία.

Η Εθνική είχε ηττηθεί και υποστήριζε την Ολλανδία στο άλλο ζευγάρι δίχως δεύτερη κουβέντα, διότι αν ο τελικός ήταν το Ολλανδία-Ισπανία, τότε το ολυμπιακό εισιτήριο θα πήγαινε στην ομάδα που θα κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο. Οι Ιταλίδες κράτησαν το παιχνίδι σε ό,τι λογίζεται ως δικό τους στοιχείο: χαμηλό σκορ με διαφορές που δεν ξέφευγαν από το ένα γκολ. Ήταν ένα παιχνίδι που απλώς “δεν το είδα”, όπως είπε η Ξενάκη, την ώρα που οι άλλες διεθνείς βασανίζονταν μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης στο ξενοδοχείο τους, την ώρα του δείπνου. Το αίσθημα της ανακούφισης πλημμύρισε την αίθουσα, η Εθνική είχε την ευκαιρία να πάρει την πρόκριση δίχως να περιμένει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου της Ντόχα (2-18 Φεβρουαρίου) για να πάρει το ένα από τα δύο τελευταία εισιτήρια.

Η Ξενάκη, η οποία είναι φοιτήτρια στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιώς, είπε ότι η ίδια και οι συμπαίκτριές της έπρεπε να “έχουμε πάει σε ακόμα δύο Ολυμπιακούς Αγώνες”. Τα κορίτσια, πια, ονειρεύονται την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, “ήταν η πρώτη σκέψη που κάναμε μόλις τελείωσε το παιχνίδι" να μπαίνουν στο στάδιο και να περπατούν με την ελληνική αποστολή, με τις γαλανόλευκες φόρες, τελευταία, να καταγράφουν τον κόσμο και “να δούμε μεγάλους αθλητές”, όπως τόνισε η 26χρονη φουνταριστή.

Στο ταξίδι επιστροφής της εθνικής πόλο Ανδρών από το Τόκιο, διεθνής συστήθηκε στην κοπέλα που ήταν δίπλα του ως κάποιος που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, μόνο και μόνο για να του απαντήσει ότι είναι πολλάκις “χρυσή” ολυμπιονίκης της συγχρονισμένης κολύμβησης. Το πρώτο μετάλλιο της εθνικής ομάδας πόλο Ανδρών δεν έγινε λιγότερο βαρύ επειδή υπάρχουν και καλύτερα -και ακριβώς αυτό ισχύει για την πρόκριση της εθνικής πόλο Γυναικών. Αν το βάθρο στη διοργάνωση των πέντε κύκλων είναι το ευ ζην, η παρουσία εκεί είναι το ζην. Θα έχουν περάσει 16 χρόνια από την τελευταία φορά που πήγε η Εθνική σε διοργάνωση Ολυμπιακών, δηλαδή το 2008 στο Πεκίνο. Η λειψυδρία -ένα οξύμωρο μια και πρόκειται για παιχνίδι του γλυκού νερού- θα έχει τελειώσει.