Κόλαση σας λέω... Τετάρτη βράδυ, την ώρα που έκανε απολογισμό η μέρα..., η Ιστορία πάσχιζε να ξαναβρεί την έννοια της. H τουρκική κηλίδα συνέχιζε ανεξίτηλη να εξαπλώνεται τόσο στο Αιγαίο, μολύνοντας το Καστελλόριζο, όσο και στη Συρία, μετά την απόφαση Τραμπ να αποσύρει τα στρατεύματά του, αφήνοντας στο έλεος του Ερντογάν τους φίλους Κούρδους μαχητές.

Για πρώτη φορά αυτή η κηλίδα άρχισε να με κυκλώνει περίεργα ξεσηκώνοντας τους δαίμονές μου... καθώς διαμορφώνονται νέα εκρηκτικά γεωπολιτικά δεδομένα.

Η απόφαση του προέδρου Τραμπ να σαλπίσει τη νίκη της ολικής εξόντωσης του ISIS και της καταστροφής του «ισλαμικού χαλιφάτου» αλλάζει εντυπωσιακά το σκηνικό στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Μια απόφαση που φαίνεται να μοιάζει με την τραγική απόφαση του ολέθριου πρώην Αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον να αποσύρει τα στρατεύματα από το Βιετνάμ. Και ενώ ολόκληρος ο κόσμος βλέπει να γκρεμίζεται το παρόν στην Τουρκία..., ο Ερντογάν καλοσωρίζει το μέλλον.

Ενα μέλλον στο οποίο τοποθετείται παράξενα και ο Τραμπ, καθώς ο «αμερικανικός ασπασμός» ενισχύει την ιστορικών διαστάσεων επανάσταση του Ερντογάν.

Οι πάντες έχουν πολλά για να ανησυχούν όταν παρατηρούν τις δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται εναντίον τους να οικοδομούν ξανά τις προνομιακές σχέσεις τους... Η παρανοϊκή ψύχωση του Αμερικανού προέδρου να διαλύσει τη σχέση Ερντογάν - Πούτιν λειτουργεί σαν εμβρυουλκός για την απόσπαση εκ μέρους του Τούρκου προέδρου μιας συμφωνίας με τον Τραμπ, πάνω στην οποία χτίζει μεθοδικά μια πανίσχυρη σε παγκόσμιο επίπεδο πολεμική μηχανή και προχωρά να συναντήσει το πεπρωμένο της χώρας του με την κατάκτηση της Μοσούλης. Ακόμα και όσοι δεν αρέσκονται στη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων εντυπωσιάστηκαν.

Στα διεθνή κέντρα εξουσίας είναι εμφανής μία παραλυτική αμηχανία για το δέον γενέσθαι. H Tουρκία, με ακμαίες πηγές γεωπολιτικής ενέργειας, κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της. Η μηχανιστική προσέγγιση της Τουρκίας είναι επιτρεπτή σε πολλές χώρες της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, όχι όμως και στην Ελλάδα, που εδώ και περίπου 180 χρόνια αναλίσκει χρήμα, χρόνο και ένα δήθεν αξιόλογο -κατά συνθήκη- ανθρώπινο δυναμικό της για τη ραγιάδικη διαχείριση των σχέσεών της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια την Τουρκική Δημοκρατία. Οικτρή αποτυχία. Αφόρητος ξεπεσμός.

Η χώρα στερείται πολιτικής και διπλωματικής σοβαρότητας και οι έχοντες την ευθύνη των ελληνοτουρκικών χειρισμών κινούνται μεταξύ ανεπάρκειας, ερασιτεχνισμού ή και εθνικής μειοδοσίας. Αν κάποιος ήθελε να γράψει ένα εγχειρίδιο καλής διπλωματίας, αυτό θα έπρεπε να έχει μόνο τη φράση του Χένρι Τζον Πάλμερστον: «Δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς και δεν έχουμε αιώνιους φίλους.

Μόνο τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και αυτά πρέπει να υπηρετούμε». Στην Ελλάδα, δυστυχώς, πιστεύουμε το αντίθετο από αυτό που ο μεγάλος Βρετανός πολιτικός προέτασσε. Για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τη σκυτάλη από τον Γιώργο Παπανδρέου της επικίνδυνης άποψης πως αυτή η Ελλάδα δεν έχει μόνιμα εθνικά συμφέροντα. Ο μανιχαϊσμός στην κυρίαρχη άποψη περί διεθνών σχέσεων δεν περιορίζεται στην επιλογή φίλων και εχθρών. Πολλοί θεωρούν για τον προαιώνιο Τούρκο εχθρό μας πως η πολιτική της «προσέγγισης» εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ομως, η αριστερής κοπής -με τη δεξιά της τσόντα- μικρά Ελλάς, με χαίνουσες πληγές από την οικονομική και πολιτική χρεοκοπία και την κοινωνική απελπισία, κλυδωνίζεται επώδυνα μέσα σε περιβάλλον που διαμορφώνει μείζονες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Προφανώς οι γεωπολιτικές επιλογές μπορούν να επηρεάζονται και να τροποποιούνται από τα άτομα που είναι στην εξουσία, αλλά η πίεση των μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων παραμένει ισχυρή.

Οι ωδίνες τοκετού του νέου παγκόσμιου συστήματος αλλάζουν τις ισορροπίες σε ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα και Μέση Ανατολή.

Ομως, η ταυτόχρονη αναμόρφωση όλων -την ώρα που ο κόσμος είναι πιο διασυνδεδεμένος από κάθε άλλη φορά- είναι ιλιγγιώδης. Βρισκόμαστε ξανά «παρόντες στη δημιουργία» - όμως, τίνος;