Η εθνική εορτή μιας χώρας μπορεί να είναι αφιερωμένη σε πολλά πράγματα: στην ημέρα της ανεξαρτησίας της, στον προστάτη της άγιο, σε μια πολεμική της νίκη. Σχεδόν σε όλες τις χώρες οι εθνικές εορτές γιορτάζονται με παρελάσεις και οι σημαιοφόροι κρατούν σημαίες. Και κανείς δεν ντρέπεται γι’ αυτό. ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Στην Αμερική, η εθνική εορτή της 4ης Ιουλίου γιορτάζεται με παρελάσεις και πυροτεχνήματα. Με παρελάσεις γιορτάζεται την 14η Ιουλίου η πτώση της Βαστίλλης στη Γαλλία και την 12η Οκτωβρίου η Ημέρα του Χριστόφορου Κολόμβου στην Ισπανία. Με παρελάσεις και σημαίες ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αλλά τη συμβολική αξία της σημαίας γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους οι ομογενείς μας, όπως ο ήρωας Κωνσταντίνος Κατσίφας. Αλλά στις εθνικές επετείους η ανάρτηση της σημαίας -όπως στην Κωνσταντινούπολη, στη Βόρεια Ηπειρο, στην Παλαιστίνη- λιθοβολείται. Αλλωστε, οι εχθροί Τούρκοι κεμαλιστές -όπως και σήμερα οι Αλβανοί- μισούν την ελληνική σημαία.

Μόνον οι αριστεροί ολετήρες (Φίλης, Γαβρόγλου, Πάγκαλος και λοιποί...), υπόλογοι της «γεωπολιτικής» της δουλοκτησίας, δεν κατανοούν τη σημασία της. Η σημαία είναι το σύμβολο του έθνους-κράτους των Ελλήνων. Η σημαία είναι η ελληνική ταυτότητα και συμβολίζει την Ιστορία του έθνους, τη θρησκεία του, τις αξίες του, τον πολιτισμό του. Τη σημαία έβαψαν με το αίμα τους γενιές και γενιές Ελλήνων σε πολέμους, επαναστάσεις και εξεγέρσεις. Στην Παλιγγενεσία του 1821, στην Κρητική Επανάσταση, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρά Ασία, στα βουνά της Αλβανίας, στην Εθνική Αντίσταση, στο Πολυτεχνείο, στη μαρτυρική Κύπρο, στην κατεχόμενη Βόρεια Ηπειρο.

Οι δωσίλογοι πολιτικοί, αφού εξευτέλισαν τη χώρα, θέλουν να εξευτελίσουν και το σύμβολό μας, τη σημαία. Ετσι, σύντομα δεν θα υπάρχουν Ελληνες με εθνική συνείδηση, υπερήφανοι για την καταγωγή και την Ιστορία τους. Η επερχόμενη μάχη δεν θα διεξαχθεί μεταξύ φυλών, θρησκειών ή εθνών. Θα διεξαχθεί μεταξύ του καλού και του κακού, της ελευθερίας και της καταπίεσης, της αλήθειας και της προδοσίας. Μεταξύ, δηλαδή, των δυνάμεων του σύμπαντος. Θα είναι μια μάχη για τον Θεό. Ο δικός μου θεός είναι η ελληνική σημαία, η ελληνική γλώσσα και η Ορθοδοξία με τον φάρο της, το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Στην Αμερική, η σημαία είναι κάτι σαν θρησκευτικό σύμβολο, σαν τοτέμ, έμαθα πολύ μικρή από τον σπουδαίο συγγραφέα Τόμας Σάγκρι. Μάλιστα, δεν μπορεί να την κρατάει κανείς όπως θέλει. Πρέπει πάντα να κυματίζει ψηλά. Υπάρχει ένα ολόκληρο πρωτόκολλο για το δίπλωμά της. Δεν πρέπει να αγγίζει το χώμα. Και δεν πρέπει να την καίνε παρεκτός όταν έχει πια παλιώσει πολύ ή έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Ακόμα και αυτό γίνεται με ένα συγκεκριμένο τελετουργικό. Οι στρατιωτικοί τη χαιρετίζουν, οι πολίτες φέρνουν το δεξί τους χέρι στο μέρος της καρδιάς τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο και οι μαθητές ορκίζονται πίστη στη σημαία. Και σημαίες κοσμούν την Αγία Τράπεζα των περισσότερων αμερικανικών εκκλησιών.

Οπως όλα τα θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα, η σημαία δεν έχει μία και μοναδική σημασία. Μπορεί να είναι ένα συντηρητικό, αλλά και ένα επαναστατικό σύμβολο. Φαιδροί πολιτικοί, δήθεν επαναστάτες, την έχουν πολλές φορές τσαλαπατήσει, κάψει ή βεβηλώσει. Οπως στην Ελλάδα της παρακμής των ιδεών, των αξιών, των αντιλήψεων. Μου είπε για τη σημαία μια μικρή Αμερικανιδούλα: «Τη σημαία πρέπει να την αντιμετωπίζεις με σεβασμό. Μαθαίνουμε ότι είναι παράνομο να την αφήνεις να πέφτει στο χώμα». Επίσης, θα υμνολογήσω την έφηβη Παλαιστίνια Αχεντ Ταμίμι, που φυλακίστηκε στο Ισραήλ επειδή ύψωσε τη σημαία της και χειροδίκησε κατά των Ισραηλινών στρατιωτών στο τείχος του αίσχους που διαχωρίζει τη Βηθλεέμ, στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη.

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη οι Ελληνες ήρωες - όπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Που πέθανε από το φονικό χέρι εχθρού Αλβανού για την ελευθερία και την ελληνική σημαία.