H ιστορία διδάσκει πως οι λαοί (και) σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης στρέφονται στην Εκκλησία. Δεν είναι μόνο γιατί βρίσκουν ανακούφιση στα λόγια του Ιησού Χριστού. Το γεγονός αυτό έχει να κάνει με το ότι στα δύσκολα αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο ο κομβικός ρόλος του κλήρου. Από τους απλούς ιερείς ως τους αρχιμανδρίτες και τους μητροπολίτες. Επ’ ευκαιρία και των αγίων ημερών, είχα τη χαρά να διαπιστώσω από πρώτο χέρι το μεγαλειώδες έργο που κάνουν οι Μητροπόλεις. Εν προκειμένω, του Πειραιά και της Νίκαιας, όπου καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, βρίσκουν κάτι πολύ παραπάνω από ένα πιάτο φαϊ. «Απολαμβάνουν» και τα τρία γεύματα και μάλιστα σε συνθήκες αγάπης, αλλά και αξιοπρέπειας!    

Οι ιεράρχες έχουν οικοδομήσει σχέσεις αλληλεγγύης με τους ανθρώπους που βρίσκονται στα όρια της ανέχειας. Και το πράττουν σε συνεργασία με προσωπικότητες του δημοσίου βίου και φορείς, που έχουν έντονο το στοιχείο της κοινωνικής προσφοράς. Όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει εδώ και χρόνια με τον σύλλογό μας, τον Ολυμπιακό, που σε άριστη συνεργασία με τις Μητροπόλεις προσφέρει χιλιάδες γεύματα και ανθρωπιστικό υλικό στους πολίτες που το έχουν ανάγκη.  

Πρέπει, επίσης, να τονιστεί ότι η συμβολή της Εκκλησίας δεν εξαντλείται σε ένα συσσίτιο, όπως πολλοί μπορεί να πιστεύουν. Μια απλή επίσκεψη σε ένα Ναό, μπορεί να κάνει ακόμα και τον πιο δύσπιστο να αντιληφθεί τη σημασία και το ρόλο που διαδραματίζει η  Εκκλησία μας. Φωτισμένοι ιεράρχες έχουν καταφέρει να μετατρέψουν σε μεγάλες οικογένειες το ποίμνιό τους. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τις άγιες μέρες του Πάσχα, αλλά 365 μέρες το χρόνο. Πολλές φορές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και χωρίς να γίνεται γνωστή η προσφορά κάποιων ξεχωριστών συμπολιτών μας.    

Φρονώ, ότι τα δύσκολα χρόνια που περνάμε εμείς οι Έλληνες, αλλά και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ζουν στην πατρίδα μας, ήταν και μια καλή ευκαιρία για να έρθουμε πιο κοντά, να βρούμε το «αποκούμπι μας». Διότι, όπως έγραφε ο σπουδαίος Αντώνης Σαμαράκης «ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, όσο σήμερα».   

Τα χρόνια, λοιπόν, της οικονομικής κρίσης ήρθαμε πιο κοντά και γίναμε όλοι περισσότερο άνθρωποι και ανθρώπινοι. Φύγαμε κάπως από τη λογική των απολαύσεων, της κατανάλωσης και υιοθετήσαμε ένα πνεύμα συλλογικής δράσης και αλληλεγγύης που να συνάδει με τις ανάγκες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Σε αυτή την εξέλιξη η Εκκλησία μας έπαιξε καταλυτικό ρόλο και για αυτό πρέπει όσο μπορούμε να μνημονεύουμε την παρουσία των ξεχωριστών ιεραρχών μας, οπως είναι ο Μητροπολίτης Πειραιώς και Φαλήρου Σεραφείμ και ο Μητροπολίτης Νικαίας Αλέξιος.