Η ΖΩΗ στη φέρνει μια χαρά. Ειδικά, τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή που εσύ η ίδια έχεις αντιρρήσεις για το σενάριό της. Επαγγελματικό ταξίδι στο Λονδίνο. Προκαθορισμένα βαρετό. Καθισμένη στη μεγάλη σάλα του ξενοδοχείου να αλείφω... την ανία μου σε φέτες ψωμιού και να τις παρατάω ως βέρα ανορεξικιά σε πορσελάνινο πιατάκι με τη σκέψη: «Πόσο βαριέμαι...». Και ξαφνικά βλέπω εκείνη. Λεπτόκορμη, μελαχρινή με ανοιχτόχρωμα γαλανά μάτια. Σε πλήρη αντιδιαστολή με το βρετανικό φόντο. Δεν έχει πάχνη. Ούτε ομίχλη. Μόνο φως. Και όρεξη των αγρίων! Την παρακολουθώ να καταβροχθίζει μαρμελάδες, κρουασάν, λουκάνικα και μπέικον γλείφοντας δάχτυλα, χείλη και την καλή της τύχη που την έφερε εδώ. Την... κακή της θα τη μάθαινα λίγο αργότερα. «Ζωή στην πιο φρικαλέα εκδοχή της», έτσι την ονόμασα. «Ζωή ευλογημένη ό,τι και αν σου τύχει», έτσι την αποκάλεσε...

ΔΥΣΚΟΛΑ παιδικά χρόνια. Με πολλές στερήσεις έβγαλε το σχολείο. Με σκληρή δουλειά την εφηβεία. Δεν έκανε καμιά σπουδαία εργασία ούτε της έτυχε κάποιος «άξιος» εραστής. Ο σύζυγος των δεκαοκτώ τής άφησε πεσκέσι δύο παιδιά κι ένα δάνειο. Αλλά δεν πειράζει, λέει. Τίποτα δεν πειράζει. Τα παιδιά τα μεγάλωσε. Και τα έζησε. Και τα σπούδασε. Τι κι αν τα έντυσε με ρούχα δανεικά; Τι κι αν δεν τους πρόσφερε χλιδάτες διακοπές; Τι κι αν δεν υπήρχε πάντα κρέας στο τραπέζι και ταβέρνα τα Σαββατοκύριακα; Τα έκανε, λέει, καλούς ανθρώπους και αυτό είναι που μετράει! Τα δίδαξε, λέει, από τότε που ήταν ακόμη μικρά, πως όσο ζόρικη και αν είναι η ζωή που μας χαρίστηκε, είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη ρότα της. Τα έμαθε, λέει, να χαίρονται με πράγματα απλά για να είναι πάντα αυτάρκη. Και τώρα, στα σαράντα της είναι, λέει, ευτυχισμένη γιατί για πρώτη φορά στη ζωή της κέρδισε κουπόνι (!) από σουπερμάρκετ και ήρθε στο Λονδίνο! Αλλιώς, μπορεί και να μην το έβλεπε ποτέ. Τι σημασία έχει όμως; Φτάνει, λέει, που είναι καλά. Φτάνει που αναπνέει...

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για την πρωινή μου βαρεμάρα. Την πιο δυνατή από εμένα κάθε φορά που κάτι μου στραβώνει στο μάτι και την ψυχή. Ντρέπομαι για την εμμονή μου να αισθάνομαι σαν «ανάξιο προσοχής» οτιδήποτε μου χαρίζεται απλόχερα. Ντρέπομαι για όλα τα μονόπρακτα θλίψης που έχω παίξει έως σήμερα απλώς και μόνο για να σπάσω την πλήξη. Ντρέπομαι που κατάλαβα πόσο απλή υπόθεση είναι η... περίπλοκη ευτυχία.

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή