Μύγα τσε-τσε τσίμπησε το Χόλιγουντ και ξαφνικά όλοι άρχισαν να αποκαλύπτουν τα… «κρεβάτια» τους. Η σεξουαλική παρενόχληση έγινε παγκόσμιο θέμα και η μία μετά την άλλη οι κουκλάρες- κορμάρες του Μπέβερλι Χιλς ξεφωνίζουν παραγωγούς και σκηνοθέτες που τις χάιδεψαν ή τις πασπάτεψαν ή τις βίασαν ή τις εξεβίασαν για να πάρουν έναν ρόλο σε μια ακριβή, σπουδαία ή πολυσυζητημένη ταινία. Τελικά το Οσκαρ πρέπει να έχει σχήμα… φαλλού! Ενδεχομένως μάλιστα πρέπει να έχει στο εσωτερικό του μια μπαταρία για να χρησιμοποιείται ως… δονητής τις νυχτερινές ώρες του παγωμένου χειμώνα, αν και στην Καλιφόρνια έχουμε γενικά καλό και ζεστό καιρό.

Μου έκανε εντύπωση (και το πρόσεξα αυτό στην αμερικανική τηλεόραση) ότι μερικές σταρ βγήκαν πολύ συγκινημένες - αναψοκοκκινισμένες - οργισμένες και ξέσπασαν (ως βραδυφλεγείς βόμβες), μιλώντας για την παρενόχληση που είχαν προτού… πάρουν το ρόλο, την αποζημίωση εκατομμυρίων δολαρίων και το Οσκαρ. Και κλάμα οι… κυρίες! Το «καυτό» ερώτημα είναι πόσο ευάλωτη και διαφανής είναι η ηθική των καιρών μας. Πόσο ζυγίζει σε σχέση με τον επιδιωκόμενο στόχο, με την καριέρα, με την κοινωνική καταξίωση και το… Οσκαρ. Το εκπληκτικό είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις που διάβασα ή είδα στην τηλεόραση ο ρόλος, η άνοδος και η διεθνής προβολή, μαζί με τα εκατομμυριάκια που έπεφταν, μετρούσαν περισσότερο, από… το ένα ή τα πιο πολλά πηδήματα με έναν τύπο σαν τον Γουαϊνστάιν ή κάποιον άλλον που αξιοποιούσε τη θέση του για να σεξουαλιστεί με τις υποψήφιες πρωταγωνίστριες.

Αλλωστε από παλιά έλεγαν στον χώρο του θεάματος, του θεάτρου και της 7ης Τέχνης ότι «αν δεν περάσεις από τον πάγκο, δεν παίρνεις τον ρόλο!». Ομως ο σοφός λαός λέει: «Η τιμή τιμή δεν έχει». Επομένως, εκ των υστέρων, έπειτα από χρόνια, αφού έχεις «τσιμπήσει» από τον ίδιο αήθη τύπο δύο-τρεις μεγάλους ρόλους, ένα τσουβάλι εκατομμύρια δολάρια, έχεις γίνει διάσημη και έχεις βγει πολλές φωτογραφίες στο κόκκινο χαλί των Οσκαρ, δεν μπορείς ετεροχρονισμένα να σκούζεις και να κλαις στα reality shows, εξομολογούμενη ότι «με ανάγκασε να του… τον αγγίξω» ή «μόλις μπήκα στο διαμέρισμά του βγήκε γυμνός από το μπάνιο». Ποτέ σου να μην πήγαινες! Από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον γνώρισες στην οντισιόν, ήξερες τι πρόκειται να συμβεί. Από την πρώτη μέρα που έφτασες στα πλατό του Χόλιγουντ, ήσουν ψυλλιασμένη ότι έχει «παζάρι» η υπόθεση της ανόδου και ότι το πιθανότερο είναι, εκτός από τα υποκριτικά προσόντα, να σου ζητήσουν και άλλα… «ταλέντα» για να πάρεις το χρυσό συμβόλαιο.

Η αξιοκρατία περιλαμβάνει τις περισσότερες φορές και κάποιες… «αξιοκρατικές» υποχωρήσεις. Εάν θέλεις να διατηρήσεις την ηθική σου, λες «όχι», δεν παίρνεις τον ρόλο και βγαίνεις και καταγγέλλεις, αν έχεις τα κότσια. Ομως το «σύστημα» συνήθως δεν πλησιάζει ξανά εκείνον που καταγγέλλει.

Η ηθική λοιπόν έχει μία οψιόν, δεν έχει δύο. Και όχι μόνο στον κινηματογράφο, παντού. Δεν μπορεί να καταδικάζεις την ανηθικότητα των επενδυτών, των αγορών, των κεφαλαιούχων, των πολυεθνικών και μετά να τους παρακαλάς να σε κάνουν παρέα, να σε χρησιμοποιήσουν, να σε κάνουν δικό τους, να επενδύσουν επάνω σου. Ή είσαι πραγματικά ηθικός, ξάστερος, αδαμάντινος και τηρείς τις θέσεις σου απαρέγκλιτα ή είσαι συμβιβασμένος, «ευλύγιστος» και έτοιμος να κάνεις πολλές… κωλοτούμπες, αρκεί να κερδίσεις οφέλη, διακρίσεις, λεφτά, παράσημα, καριέρα και εξουσία από τους «αμαρτωλούς» και «διεφθαρμένους». Δεν μπορείς να είσαι ολίγον ή α λα καρτ ηθικός, όπως λέμε και «ολίγον έγκυος»! Και δεν μπορεί να συμφύρεσαι και να συναγελάζεσαι πρώτα όλους τους (κατά τη γνώμη σου) ανήθικους και ένα πρωί πάλι για λόγους σκοπιμότητας να σκούζεις, να τους ξεφωνίζεις και να επιμένεις ότι σε… «βίασαν»!

Η υπόθεση στο Χόλιγουντ θυμίζει λίγο τους πολιτικούς μας, που λένε: «Δώσαμε αγώνα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο, δεν πιστεύαμε ότι θα συναντήσουμε τείχος, δεν υπήρχε άλλος δρόμος, αυτή είναι σήμερα η παγκόσμια κατάσταση, για να επιβιώσεις πρέπει να συμβιβαστείς, τι να κάναμε, ο Σόιμπλε μας είπε να βγούμε λίγο από το ευρώ, δεν θα είχαμε να δώσουμε τις συντάξεις, εμείς όμως… το παλέψαμε». Οταν συμβιβάζεσαι, π.χ., με την ανηθικότητα του μνημονίου, δεν μπορείς να το καταγγέλλεις, όταν σηκώνεσαι… από το κρεβάτι του και να λες πότε το ευχαριστήθηκες και πότε όχι. Τη μία είναι φασίστας και την άλλη είναι εταίρος. Και δεν μπορείς να φωνάζεις ότι έχεις «παρθένα ψυχή» και ότι υπήρξες θύμα «σεξουαλικής παρενόχλησης» ή και βιασμού όταν έχεις ψηφίσει και με τα δύο σου χέρια τον βιαστή σου, για να πάρεις τον ρόλο του πρωθυπουργού ή του υπουργού ή της κυβέρνησης. «Η τιμή τιμή δεν έχει». Επομένως δεν μπορείς να λες: «Εγώ είμαι η μετεμψύχωση του Τσε, αλλά κάνω παρέα τον Τραμπ, είμαι η καλύτερη περίπτωση για όλους τους λεφτάδες του κόσμου». Ούτε μπορείς να βγαίνεις κάθε τρεις και λίγο με ένα «ηθικόμετρο» στα χέρια και να λες: «Εμείς είμαστε τα “καθαρά χέρια” και όλοι εσείς οι αστοί είστε οι βρομιάρηδες!». Γιατί τότε αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ιέρεια του αγοραίου μόνο στο κορμί, αλλά και στην ψυχή.

Από τη στήλη «Αποκλίνουσα Συμπεριφορά» στην Ελευθερία του Τύπου