Ο ΣΥΡΟΖΑ, που ως κόμμα χωρίς σοβαρή πολιτική παρουσία αλλά με συνεχείς πεζοδρομιακές διαμαρτυρίες έφτασε στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν πάντα ένας πολιτικός μηχανισμός σε συνεχή εσωτερική κομματική διέγερση.

Και αυτό επιβεβαιώνεται από τις τρεις διασπάσεις που έχουν επισημοποιηθεί από το 2010 μέχρι σήμερα. Και αν υπολογιστούν και αυτές που χρεώνονται στον ίδιο πολιτικό χώρο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 μέχρι σήμερα, ξεπερνούν τη δωδεκάδα! Γιατί, σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό του και όπως προκύπτει από την ιστορία της προηγούμενης γενιάς των κομματικών στελεχών του, αλλά και το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ που την κληρονόμησε, αναγνωρίζεται η ύπαρξη και λειτουργία τάσεων και ρευμάτων ιδεών που συγκλίνουν μόνο στα αντί! Πρόκειται για τις τάσεις που εκφράζονται από συσπειρώσεις κομματικών στελεχών, τα οποία ως διακριτό ιδεολογικό ρεύμα εκφράζουν και δημοσιοποιούν τις νεφελοθεωρίες τους, εν αγνοία τις περισσότερες φορές των κεντρικών οργάνων αλλά και της εκάστοτε ηγεσίας.

Αν φαίνεται περίεργο, ας υπενθυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ιδρύθηκε από μία ευρεία ομάδα 13 πολιτικών κομμάτων και μηχανισμών και συμπεριελάμβανε μαρξιστές, μαοϊκούς, λενινιστές, τροτσκιστές, ευρωκομμουνιστές, φεμινιστές, σοσιαλιστές, κάποιους σοσιαλδημοκράτες και μερικούς ευρωσκεπτικιστές. Η μεγαλύτερη συνιστώσα του ήταν ο Συνασπισμός, ο οποίος ιδρύθηκε το 1989 ως εκλογικός σύμμαχος του ΚΚΕ, της Ελληνικής Αριστεράς και άλλων κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου. Το 1991 όμως, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ, μετεξελίχθηκε σε ενιαίο κόμμα, το οποίο πρωτοστάτησε το 2004 στον σχηματισμό του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Τον Ιούλιο του 2013 όμως οι περισσότερες τάσεις αυτοδιαλύθηκαν ενόψει του πρώτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συγχωνεύτηκαν, αλλά δεν έπαψαν να υπερασπίζονται ακόμη και τις ακραίες ιδεολογίες τους. Αυτές ήταν οι περίφημες συνιστώσες που απετέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της αριστερής πανσπερμίας. Τον Αύγουστο όμως του 2015, έπειτα από μερικούς μήνες στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι αυτοδιαλύθηκε, γιατί οι συνιστώσες που υποτίθεται ότι είχαν καταργηθεί έδειξαν πάλι τα δόντια τους αποχωρώντας μαζικά! Και παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε ταυτότητα και πολιτική φυσιογνωμία, με τη γενικότερη πολιτική συμπεριφορά του επιβεβαίωσε ότι «τον μουτζούρη και αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς».

Για αυτό και ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πραγματικά ενιαίο κόμμα. Απόδειξη οι διακηρύξεις τους ότι η ενότητα στη δράση αλλά η αυτοτέλεια και η αυτονομία στις εσωτερικές υποθέσεις ήταν πάντα και είναι και σήμερα το ζητούμενο. Και οι φωνές είναι πολλές και δυνατές, από ιστορικά στελέχη της Αριστεράς μέχρι παλαιούς γνώριμους του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά και οικολόγους, ευρωσκεπτικιστές, ευρωκομμουνιστές και πολλούς άλλους που βλέπουν ότι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα κόμμα χωρίς παρόν αλλά και χωρίς μέλλον.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 17/11