Παράκληση προς όλους μας (κυρίως προς τους συναδέλφους των ΜΜΕ. αλλά και προς όλους τους δημοσιολογούντες, ακόμη και στα sosial media):

Ας αφήσουμε τις μεγαλοστομίες, τις κραυγές και τους αφορισμούς προς χάριν Εντυπώσεων.

Αυτοσυγκράτηση χρειάζεται, γιατί σε λίγο τα όποια λόγια θα φαίνονται φτωχά, να περιγράψουν την πραγματικότητα.

Οι κοινωνικοί αυτοματισμοί μόνο κακό κάνουν. Νηφαλιότητα χρειάζεται, (αμφίδρομη) ανοχή και (αλληλο) κατανόηση. Ανοιχτό μυαλό, ανοιχτά αυτιά και καρδιά ανοιχτή, Περισσότερο να ακούμε και λιγότερο να μιλάμε.

Ως ένα βήμα προς την εν συναίσθηση.

Για να μπορέσει να μπει ο καθένας μας και στην θέση του διπλανού του. Μήπως και πάψουμε να πυροβολούμε ο ένας τον άλλο...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ "ΕΜΕΙΣ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ "ΕΓΩ".
Κατά πως τόγραψε ο Μακρυγιάννη, σχεδόν 200 χρόνια πριν.
Οι καιροί ου μενετοί. Όμοια και τότε:

"Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ»...".