Παρακολουθώ µε ζωηρό ενδιαφέρον τα όσα διαδραµατίζονται στην επιχειρηµατική ζωή, ενώπιον της πολιτικής κυριαρχίας Μητσοτάκη. Από τη συνολική εικόνα που έχω συλλέξει αντιλαµβάνοµαι ότι, εκτός από τους απλούς πολίτες, και η µεγάλη πλειονότητα του επιχειρηµατικού κόσµου (συµπεριλαµβανοµένων των καναλαρχών) ψηφίζει δαγκωτό Κυριάκο. Θα µου πείτε, και δεν θα έχετε και πολύ άδικο, τι µας λες αυτά τα αυτονόητα πράγµατα, αφού παραδοσιακά η επιχειρηµατική ελίτ πήγαινε (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και θα πηγαίνει µε τον νικητή;

Το αναφέρω γιατί εσχάτως διαπιστώνω ότι υπάρχει ένας χώρος (θα µπορούσα να τον χαρακτηρίσω και ως θαυµαστό) όπου µε αφορµή την κυριαρχία του προέδρου (και της καρδιάς µας) Κυριάκου καταγράφονται κάτι σαν εξτρεµιστικές ενέργειες. Και αναφέροµαι στην κινητικότητα των εργολάβων, παλιών και φρέσκων, που διαγκωνίζονται για τη θέση που θα πάρουν προκειµένου να παρακολουθήσουν το «έργο» της επόµενης ηµέρας.

Αν και δεν φαίνεται διά γυµνού οφθαλµού, πρέπει να σας πω ότι αυτά που εκτυλίσσονται ανάµεσα στα τσιµέντα, τις µπουλντόζες και τα διάφορα… µπάζα έχουν αρχίσει να µου θυµίζουν τις παλιές, καλές εποχές, τότε που κυριαρχούσε στο σύστηµα ο συγχωρεµένος ο Μπόµπολας, παρέα µε τον µπαρµπα-∆ηµήτρη Κούτρα, που ετοιµάζεται στα 80 (ζωή να ’χει ο άνθρωπος) να επιστρέψει δυναµικά στην επιχειρηµατική ζωή.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 17/6