Τι μπορεί, άραγε, να περιμένει ο ελληνικός λαός από το ταξίδι Τσίπρα στη Μόσχα, ύστερα από τα διπλωματικά συντρίμμια Κοτζιά; Η απάντηση είναι «απολύτως τίποτε». Ωστόσο, το μείζον πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Οι τυχοδιωκτικοί χειρισμοί της γεωπολιτικά αδαούς κυβερνώσας Aριστεράς θέτουν σε κίνδυνο τις γεωπολιτικές ισορροπίες της χώρας. Τι είναι πρόθυμος να δώσει ο Ελληνας πρωθυπουργός για να αποκαταστήσει τις κλονισμένες σχέσεις; Προφανώς και είναι επικίνδυνο, τουλάχιστον σήμερα, να παίξει ο κ. Τσίπρας το γεωπολιτικό χαρτί.

Δέσμια ιδεοληψιών, η ετεροπροσδιορισμένη ηγεσία της Αριστεράς σύρει τη χώρα εμπρός-πίσω σε ευκαιριακές κινήσεις. Και αυτό, όπως είχε πει ο Ταλεϋράνδος, «είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος». Τώρα που η ισορροπία μεταξύ φίλων και συμμάχων είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για την επιβίωση της έθνους, καθώς τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ρήγματα είναι ενώπιόν μας. Η επιστροφή του Τσίπρα σε νέες «τοξικές» διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν έπειτα από το «Βατερλώ» Κοτζιά παίρνει διαστάσεις συνωμοσίας. Αφού περιπλανήθηκε στην Ουάσινγκτον, ο Τσίπρας ξαναπροσεγγίζει το Κρεμλίνο. Το να έχει μεταλλαχθεί σε «πλασιέ ευκαιριών» ένας πρωθυπουργός χώρας ο οποίος ηγείτο μέχρι πρότινος ενός ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Για να μην παρεξηγηθώ, κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την αξία των διεθνών συσχετισμών, ούτε την ουσιαστική ανάγκη επαναπροσέγγισης των παραδοσιακών συμμάχων για τη χώρα μας.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν μπορεί, επουδενί, να διαπραγματεύεται εκβιαστικά με όρους προτεκτοράτου. Η μεταπολεμική γραμμή των ΗΠΑ για την Ευρώπη είναι να κρατηθεί υπό την αμυντική ομπρέλα του ΝΑΤΟ και να προχωρά η πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε., διευρυνόμενη προς ανατολάς μετά το 1990. Κεντρική μέριμνα των ΗΠΑ είναι ο έλεγχος της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή η μη εξάπλωση της Ρωσίας και, ει δυνατόν, η αφαίρεση από αυτήν υποστηριγμάτων, ζωνών επιρροής (Βαλκάνια) και εδαφικών ζωνών ασφαλείας (Ουκρανία). Παράλληλα, η ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία είναι ένα άλλο πεδίο υψηλού αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Οντως, ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε με τη Ρωσία του Πούτιν να αλλάξει το 2015 την ισορροπία των εξαρτήσεων της χώρας, αψηφώντας τις έντονες πιέσεις της Ουάσινγκτον και της Ε.Ε.! Αλλά οι πενιχρές διαπραγματευτικές ικανότητές του είναι γνωστές και, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να ενισχύσει την εντύπωση του γεωπολιτικού χαρτιού, υπήρχαν μόνο ψευδαισθήσεις για τα όρια της προσέγγισης. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε στο «ξανθό γένος» για τη σωτηρία από τους δανειστές, με τους Τσιπροκαμμένους να περιμένουν δισεκατομμύρια ρούβλια στο... αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» ως προκαταβολή για τα μεγάλα ενεργειακά projects που σχεδίαζαν από κοινού Ελλάδα και Ρωσία.

Η δεύτερη προσπάθεια... κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων από τον Αλέξη Τσίπρα γίνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Καθώς ο Πούτιν παίζει το δικό του παιχνίδι με άλλες προτεραιότητες, που είναι ορατές στις περιπτώσεις της Κύπρου και των Σκοπίων. Μόλις έχουμε αυτές τις απαντήσεις, θα μπορούμε να μετρήσουμε τι έδωσε και τι πήρε ο Αλέξης Τσίπρας...

Η Ελλάδα εξακολουθεί να διαθέτει μια προνομιακή γεωγραφία. Παίζει κρίσιμο ρόλο ως περιοχή σταθερότητας για τους εμπορικούς, ενεργειακούς και στρατηγικούς δρόμους που ενώνουν τρεις ηπείρους. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ, η Γερμανία, η Γαλλία, για τους δικούς τους λόγους και με τον δικό τους τρόπο η καθεμία, επιθυμούν να βρίσκονται στη ΝΑ Μεσόγειο και την ελληνική χερσόνησο. Στο χέρι μας είναι να εκμεταλλευθούμε τα πλεονεκτήματά μας. Ομως, οι Τσιπροκαμμένοι είναι ένας συνεταιρισμός εξουσίας που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις ασύμβατες «διπλωματίες» που ασκούν οι κεφαλές της. Ενας συνεταιρισμός που υποδύεται την κυβέρνηση καίγοντας εθνικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει σταθερό τον προσανατολισμό της προς τη Δύση, διατηρώντας σταθερούς διαύλους γόνιμης επαφής με τη Ρωσία. Δεν είναι διόλου εύκολο.