Ζούμε έναν πολιτικό τραγέλαφο της πιο ακραίας και οδυνηρής μορφής. Μια ολόκληρη κυβέρνηση, υπουργοί και βουλευτές, Γραμματείς και Φαρισαίοι, προσφέρουν ασυλία στον Καμμένο, για να εξασφαλίσουν τη ζωτικής σημασίας για τους ίδιους παραμονή τους στην εξουσία. Ωστόσο, αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι πρόκειται για μεταλλαγμένους επαναστάτες της Aριστεράς, έντρομους μικροαστούς διεθνιστές και κάθε άλλης καρυδιάς καρύδι, μαζί με ψεκασμένους της Δεξιάς, που κυβερνούν τη χώρα. Οσο... και αν η πολιτική θέση/ άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, όταν ο κυβερνητικός λόγος «εξαπατά» δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς...

Οταν η Ελλάδα βρίσκεται σε υπαρξιακή δοκιμασία ιστορικών διαστάσεων, είναι καταστροφικό να παίζονται παιχνίδια με πολιτικούς που έπρεπε να στιγματιστούν σε κάποιο εδώλιο Ειδικού Δικαστηρίου... Τέτοιος λαός, τέτοιοι πολιτικοί είναι μεν ένας αφόρητος λεκτικός κυνισμός, αλλά δυστυχώς είναι η πολιτική πραγματικότητα. Η μοναδική μας λύση θα είναι να απαιτήσουμε κράτος Δικαίου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πεπεισμένος περί αυτού. Η επιμονή του για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τη δυσώδη υπόθεση Καμμένου μού ενισχύει την πεποίθηση αυτή. Τη μόνη διαδικασία για να εξακριβωθεί τελικά το αν υπάρχει πραγματική εμπλοκή Καμμένου ή όχι.

O αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί να αναδείξει τους επικίνδυνους ελιγμούς της κυβέρνησης που καταλήγουν σε θεσμική εκτροπή... Tι ειρωνεία όμως... Οι τεκμηριωμένες καταγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη μένουν αναπάντητα μετέωρες... Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας καταγγέλλει την κυβέρνηση για «θεσμική χυδαιότητα», αναφερόμενος στις συνδιαλέξεις Καμμένου με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη και στις διαδικτυακές αναρτήσεις Πολάκη. Οσο ήταν στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. ζητούσαν Εξεταστική για ψύλλου πήδημα. Αλλά όταν έγιναν κυβέρνηση, συγκρότησαν Εξεταστικές μόνο για την περίοδο διακυβέρνησης των προκατόχων τους. Αρνήθηκαν την Εξεταστική Επιτροπή για το ποιος ευθύνεται για τα capital controls. Κι όταν κλείσει η Βουλή για το καλοκαίρι, τα ενδεχόμενα αδικήματα παραγράφονται οριστικά.

Οι ιδεολογικές πεποιθήσεις συνήθως απαγορεύουν την εκστόμιση της αρρωστημένης πραγματικότητας και οδηγούν σε κυνήγι συνωμοσιακών φαντασμάτων. Κυνηγήστε τα όσο θέλετε... Αλλά δεν πρόκειται απλώς περί αυτού. Οταν ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος -νομικός και ακαδημαϊκός ο ίδιοςτην Τετάρτη που μας πέρασε, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, που συζητούσε τη βρωμερή υπόθεση Καμμένου, υπαινίχθηκε ότι ο υπουργός Αμυνας ενδεχομένως να πήρε τηλέφωνο τον ισοβίτη Γιαννουσάκη πιθανότατα και καθ’ υπόδειξη της Δικαιοσύνης, ομοιάζει με γκεμπελίστικη προπαγάνδα. Επειδή αποκαλύπτει μια εικόνα ότι όχι μόνο η κυβέρνηση αυτής της μεταλλαγμένης Αριστεράς δικαιολογεί τον αρχηγό της ψεκασμένης Δεξιάς, που έχει δολίως αναμιχθεί σε παρασκηνιακές και παρακρατικές συνεννοήσεις. Και όσο η αντίληψη αυτή θα υπερίπταται επάνω από τα άδεια κουφάρια της οικονομίας μας, οι διεφθαρμένοι θα είναι οι νεκροθάφτες και οι τελικοί επιζώντες της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ που φτάσαμε, τι πρέπει να γίνει; Είναι λύση οι εκλογές; Τους τελευταίους μήνες ακούω συνεχώς αυτό το ερώτημα. Το οποίο, κακά τα ψέματα, απασχολεί ολόκληρη την πολιτική τάξη. Εύλογη απορία. Μπορεί να πέσαμε έξω, μπορεί να χρεοκόπησε η πολιτική που υποτίθεται ότι θα μας έσωζε, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε τον τόπο να διαλυθεί. Είναι λύση, λοιπόν, οι εκλογές; Κατηγορηματικά, ναι.

Οι εκλογές που ζητά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι διέξοδος. Η μόνη διέξοδος στον ορίζοντα. Ο Τοκβίλ μάς έχει μάθει πως, όταν τα πράγματα βρίσκονται εκτός ελέγχου, τότε οι εξελίξεις προκύπτουν όχι επειδή κάποιος τις δρομολογεί, αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να τις αποτρέψει. Οι «βάρβαροι» είναι εντός των τειχών! Οι κρίσεις του 20ού αιώνα οδήγησαν, ευθέως ή εμμέσως, σε θεαματικές μεταλλαγές όχι μόνο των πολιτικών ισορροπιών, αλλά και του περιεχομένου των πολιτικών διακηρύξεων. Τότε σημειώθηκαν γεωπολιτικές αλλαγές. Τώρα οι αξίες καταστρέφονται. Παρόλο που η περίοδος της Μεταπολίτευσης σηματοδοτεί και θεμελιώνει την πολυπόθητη μετάβαση στη Δημοκρατία, η πολιτική παρακμή είναι έκδηλη.

Ουδείς σήμερα ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης στη χώρα. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα και η Δικαιοσύνη επηρεάζονται από τον τρομώδη, φαιό λόγο της κυβερνητικής εξουσίας. Και θα επηρεάζονται για πολύ καιρό ακόμα, όπως δείχνουν τα πράγματα… Εξ ου οι συνεχείς επιθέσεις στη Δικαιοσύνη. Απλώς, η σύγκρουση με τους δικαστές δηλοί και κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: l’ etat c’ est nous! Το κράτος είμαστε εμείς. Ή, καλύτερα, το παρακράτος, η εξουσία, η δύναμη, χειραγωγώντας έμμεσα την τραγωδία της χώρας. Πάντως, η υπόθεση Καμένου έβγαλε στη «σέντρα» πολλούς πολιτικούς, που έχτισαν καριέρες σε ένα συνολικά σχεδόν φαύλο πολιτικό σύστημα. Και ανέδειξε στο πολιτικό σκηνικό έναν απρόβλεπτο παράγοντα: τη Δικαιοσύνη. Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον πως οι εισαγγελείς και οι δικαστές διαδραματίζουν ήδη σημαντικό ρόλο. Οποιος είχε την ψευδαίσθηση πως η Δικαιοσύνη μπορεί να ελεγχθεί, όπως ενδεχομένως συνέβαινε μερικώς παλαιότερα, έχει αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Γεγονός είναι πως και εδώ η Δικαιοσύνη μπορεί να οδηγήσει τις πολιτικές, και όχι μόνο, εξελίξεις στη χώρα. Από μια άποψη, ο ρόλος της Δικαιοσύνης ωθεί τη χώρα σε «ιταλοποίηση» και δείχνει ότι, όπως πάντα, όταν η πολιτική εξουσία αδυνατίζει ή απαξιώνεται, άλλοι θεσμοί αναπληρώνουν γρήγορα το κενό.