Ας αγνοήσουμε την παραισθησιογόνο «αισιοδοξία» για την «ιστορική» Συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας Ιταλίας με βάση τη μέση γραμμή που προέβλεπε η Συμφωνία του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για την ακριβή επήρεια των νησιών του Ιονίου και της αλιείας. Προφανώς και πρόκειται για θετική εξέλιξη, παρά το γεγονός ότι αποτελεί προϊόν συμβιβασμού. Και ενώ δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι, πληθώρα ημιμαθών ανοήτων και χειραγωγούμενων ηλιθίων υποστηρίζει τώρα την ανάγκη για έναν ύπουλο συμβιβασμό με τη Λιβύη στο ζήτημα του Καστελλόριζου.

Ενεός από την επιτυχία του, ο Eλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, έσπευσε να ανακοινώσει στον ΣΚΑΪ την επικείμενη επίσκεψή του στο Κάιρο στις 18 του μηνός και να δηλώσει ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο τμηματικής συμφωνίας με την Αίγυπτο. Δηλαδή, μια τμηματική οριοθέτηση (Ρόδο Κάσο Κάρπαθο Ανατολική Κρήτη), αφήνοντας έξω δήθεν για αργότερα το Καστελλόριζο! Ξεπεσμός, ήττα, εφιάλτη αποτελεί η στρατηγική της σαλαμοποίησης. Απλώς να θυμίσω ότι οι διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο (για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) γίνονται από τη δεκαετία του 1970, χωρίς αποτέλεσμα. Αγκάθι στις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο ήταν διαχρονικά η πλήρης επήρεια του Καστελλόριζου, την οποία το Κάιρο δεν δέχεται.

Αλλωστε, δυσοίωνο είναι το παράδειγμα της Κύπρου. Βέβαια, (σχεδόν) οι πάντες αποκρύπουν ότι η Κύπρος οριοθέτησε την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Τουρκία να εισβάλει, από τις αρχές Μαΐου του 2019, στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και να πραγματοποιεί παράνομες γεωτρήσεις και ουδείς το έχει αποτρέψει, όπως ηλιθίως πίστευε η Αθήνα ότι οι στόλοι των χωρών (ΗΠΑ, Γαλλίας, Ιτα λίας), που οι εταιρείες τους έχουν υπογράψει ενεργειακά συμβόλαια, θα την παρεμποδίσουν.

Σε εφιάλτη εξελίσσονται πλέον οι ενδείξεις ότι αρκετοί που έχουν εξουσία στην Αθήνα αποδέχονται τον διαχωρισμό του Καστελλόριζου από τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου. Στο παρελθόν είχαμε τρεις διαδοχικές δηλώσεις από τον στην κυριολεξία της λέξης άθλιο υπουργό Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλο (20, 21, 22 Μαρτίου του 2019), με στόχο να προετοιμαστεί η ελληνική κοινή γνώμη για την υποτιθέμενη μειωμένη επήρεια του συμπλέγματος του Καστελλόριζου σε μια οριοθέτηση. Αντίστοιχες, ύπουλες αντιλήψεις πρυτάνευσαν και στη Συμφωνία των Πρεσπών. Υπενθυμίζεται ότι πάγια ελληνική θέση από το 1974 είναι πως η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ θα πρέπει να είναι συνολική και όχι αποσπασματική και να αφορά ενιαία όλο το μήκος των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων, από το Δέλτα του Εβρου έως και τη Στρογγύλη, ανατολικά του Καστελλόριζου.

Η επικέντρωση της Τουρκίας στο τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και δυνητικής ΑΟΖ που ορίζεται από το Καστελλόριζο και την ιδιαίτερη γεωγραφική θέση του δεν είναι τυχαία. Υποστηρίζει ότι όλα τα ελληνικά νησιά, και ιδιαίτερα το σύμπλεγμα της Μεγίστης (Καστελλόριζο), κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας και, κατά συνέπεια, δεν δικαιούνται ΑΟΖ πέραν των χωρικών υδάτων τους. Ε... αυτήν την άποψη πλαγίως η Αθήνα έρχεται να υιοθετήσει;

Οι δικοί μου κύκλοι, πάντως, μου υπενθυμίζουν ότι το Καστελλόριζο πάντα ήταν το μαράζι των Αμερικανών, ήδη από την εποχή του Σχεδίου Ατσεσον. Οι Αμερικανοί, για πολλά χρόνια, υποστηρίζουν ότι το Καστελλόριζο αποτελεί το κομβικό πρόβλημα για τη μοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου. Επειδή το Καστελλόριζο δημιουργεί ένα εδαφικό τόξο με τις ανατολικές ακτές της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης. Η Ελλάδα ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το Καστελλόριζο όταν πληροφορήθηκε το περίφημο Σχέδιο Ατσεσον του 1964.
Το σχέδιο, το οποίο απορρίφθηκε από τον Μακάριο, προέβλεπε ότι η Κύπρος θα παρεχωρείτο ολόκληρη στην Ελλάδα εκτός της Καρπασίας, όπου θα εγκαθίστατο μια στρατιωτική βάση της Τουρκίας παρόμοια με τις βρετανικές βάσεις στο νησί, χωρίς όρια. Επιπλέον, το Καστελλόριζο θα παρεχωρείτο στην Τουρκία. Αυτά.