Άκου, τώρα, να σου πω, αγαπητέ μου σύζυγε. Τρεις μέρες είναι. Άγιες μέρες είναι. Μη μου αρχίζεις τη μίρλα από Μεγάλη Παρασκευή. «Πού πάμε, πού τρέχουμε, έχει κίνηση, πού πάνε όλοι, γιατί πάνε όλοι, αφού κλαίγονται πως δεν έχουν μία, έχει λεφτά τελικά ο κόσμος, κοίτα ουρά στα διόδια/σε δέκα ώρες θα φτάσουμε, μην κάνουμε πολλά έξοδα, σ’ τα ’λεγα εγώ πως έπρεπε να φύγουμε από Μεγάλη Τετάρτη, μην πιείτε με τη φίλη σου τη Βάσω τον Βόσπορο σε τσίπουρα». Κι εσείς, παιδάκια μου καλά, όχι άλλη γκρίνια. «Γιατί δεν πήγαμε με τους φίλους σε ένα νησί, δεν μας αρέσει το χωριό, βαριόμαστε σου λέω, δεν έχουμε τι να κάνουμε, μη φτιάξεις μαγειρίτσα/ δεν την τρώμε, μην πάμε εκατό ώρες πριν στην Ανάσταση, μη βάλετε κλαρίνα, μη χορεύετε σαν τα κατσίκια, μη μας πας στη γειτόνισσα για επίσκεψη και καφέ».

 Κι εσύ, μανούλα μου γλυκιά, όχι άλλο μπίρι μπίρι. «Ζακέτες να πάρετε, θα είναι βροχερός ο καιρός, σπίτι έπρεπε να καθίσετε, να φας και κάτι, όχι μόνο κρασιά, μην ξενυχτήσετε πολύ-μικρά παιδιά έχετε, μη σου βγει ο πάτος με τα καλέσματα, χάρτινα πιάτα να αγοράσεις, να πας την κόρη σου και τον γιο σου και στην εκκλησία, όχι μόνο θάλασσες και ταβερνάκια». Άκου κι εσύ, αφεντικούλη μου λατρεμένο. Όχι άλλη μουρμούρα. «To κομμάτι να στείλεις, μην εξαφανιστείς, να πιάνει το κινητό σου-μπορεί να σε χρειαστώ, πρέπει να κλείσουμε πιο νωρίς, να μοντάρουμε χθες, να παραδώσουμε κείμενο προχθές, άδεια του χρόνου, καλά να είμαστε, Τρίτη του Πάσχα να είσαι πίσω, γιατί δεν θα πας μπροστά…». ΤΡΕΙΣ μέρες είναι. Τρεις Άγιες μέρες. Μη μας κάνετε τσουρεκάκια τα νευράκια. Με τον σταυρό στην πλάτη είμαστε όλο τον χρόνο, ας υποκριθούμε μια Ανάσταση όπως τη θέλουμε και την αγαπάμε. Με φίλους-ξενύχτηδες, με κλαρίνα και νταούλια, με λεφτά πεταμένα, με κίνηση στον δρόμο, με κόσμο στο σπίτι, με κρασοκανάτες και τσίπουρα, με «μόνο την πέτσα θέλω από το αρνί, δε με νοιάζει αν θα πεταχτεί». Χωρίς ζακέτες (κι ας βρέχει), χωρίς χάρτινα πιατάκια (κι ας σπάσουν τα καλά), χωρίς «ένα ποτηράκι μόνο» (κι ας σερνόμαστε την επομένη), χωρίς «νυστάζουν τα παιδιά» (κι ας είναι ξημέρωμα), χωρίς κινητό (κι ας μην πάμε μπροστά). Τρεις μέρες είναι μόνο. Αφήστε μας μια φορά ν’ αγιάσουμε…

 Από την έντυπη έκδοση της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ