Από παλιά διατυπωνόταν το ερώτημα αν για το αισθητικά ωραίο υπάρχει αντικειμενική προδιαγραφή. Προφανώς όχι, γι’ αυτό άλλωστε από τους ρωμαϊκούς κιόλας χρόνους είχε παρατηρηθεί ότι de gustibus et coloribus non disputandum est. Δηλαδή περί γεύσεων και χρωμάτων ο καθένας είναι ελεύθερος να γουστάρει ό,τι του αρέσει. Στην καθομιλουμένη αυτό μεταφράζεται ως «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα».

Ο πρόλογος αυτός αναγκαίος για να αναλυθεί ένα θέμα που έθιξε πολλούς. Μία ροζ ελληνική σημαία, η οποία φιλοτεχνήθηκε με το συγκεκριμένο χρώμα που παραπέμπει στο γυναικείο φύλο προκειμένου να αναδειχθεί το κατά τα άλλα μείζον πρόβλημα της κακοποίησης των γυναικών. Το ζήτημα διφυές.
Εννοώ το ζήτημα της σημαίας βεβαίως, όχι της κακοποίησης.

Πρώτον, ένα εθνικό σύμβολο παραλλάσσεται -παραποιείται για την ακρίβεια- με χρώμα που δεν παραπέμπει μόνο στο γυναικείο φύλο, όπως προαναφέρθηκε, αλλά είναι, εκτός από τα χρώματα του ουρανίου τόξου, και αγαπημένο χρώμα της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ. Το τι σημαίνει μία σημαία για έναν λαό απεικονίζεται σε εκείνη την εμβληματική φωτογραφία που Αμερικανοί στρατιώτες σηκώνουν την αστερόεσσα σε ύψωμα της Ίβο Τζίμα. Στημένη ή όχι, η φωτογραφία, προφανώς, έχει το δικό της νόημα. Κατά τα άλλα γιατί να μη σκεφτούν κάποιοι -και μάλλον δικαιολογημένα- ότι η παραποίηση της ελληνικής σημαίας δεν απέχει και πολύ, στην ουσία, από το σύνθημα κάποιων ανεγκέφαλων νεαρών αναρχικών που δήθεν κάνουν αντίσταση γράφοντας στους τοίχους, «τι ωραία που φαντάζει καμένη η σημαία»!

Η δεύτερη όψη του νομίσματος -μια και προαναφέραμε ότι το ζήτημα που προέκυψε είναι διφυές- περιγράφεται στην απάντηση του υπουργού των Εξωτερικών, ο οποίος απαίτησε να κατέβει η ροζ σημαία που φιλοξενήθηκε στο Ελληνικό Προξενείο, λέγοντας το αυτονόητο. Ότι το Προξενείο δεν είναι γκαλερί. Και το είπε, μάλιστα, κομψά για να δικαιολογήσει την απόφασή του, χωρίς να αναφερθεί στη βεβήλωση του εθνικού συμβόλου, που εν πάση περιπτώσει δεν αποτελεί γυναικείο εσώρουχο για να αλλάζει χρώματα.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε χάσει και τον μπούσουλα σε σχέση με το τι συνιστά Τέχνη. Και αν η ροζ κουρελού ήταν εμπνευσμένη τέχνη; Στο κάτω κάτω σε προβεβλημένη έκθεση, προ ετών στο Γκάζι, είχε εκτεθεί ως έργο τέχνης μία λεκάνη τουαλέτας. Ευτυχώς, χωρίς τίποτα μέσα! Για τους θιγμένους πάντως προοδευτικούς που τάσσονται υπέρ της ροζ κουρελούς, ας παρηγορηθούν με το de gustibus ή με την κολοκυθόπιτα...

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 27 Δεκεμβρίου