Μία από τις λέξεις που έχει προσλάβει την έννοια της «καραµέλας» στην πολιτική ζωή είναι η αλαζονεία. Ως έννοια σηµαίνει την υπερβολική έπαρση. Εδώ που τα λέµε, από όποια πολιτική παράταξη και αν χρησιµοποιείται η λέξη ως στοιχείο του αντιπάλου, προσωπικώς δεν έχω αντιληφθεί κάποιον που να βγαίνει και να κοκορεύεται για κάτι. Μπορεί να έχει µία υπόγεια εκδήλωση η συµπεριφορά αυτή; Ισως, αλλά είναι δυσδιάκριτη. Κατά συνέπεια, όποιος κατηγορεί τον άλλο για αλαζονεία, απλώς χρησιµοποιεί µία λέξη µε άκρως βερµπαλιστικό υπόβαθρο, για να επισηµάνει κάτι που ενδεχοµένως και οι πολίτες -στους οποίους βασικώς απευθύνεται ο χαρακτηρισµός ως καταγγελία του αντιπάλου- να µην το έχουν αντιληφθεί. Με άλλα λόγια, είναι ενοχλητική η χρησιµοποίηση λέξεων στο κενό, όταν δεν συνοδεύονται και από παραδείγµατα που να δείχνουν πράγµατι ότι κάποιος έχει έπαρση ή κοµπορρηµονεί µε ή χωρίς λόγο…

Ας ασχοληθούµε τώρα µε την αποχή. Ασφαλώς και το να µην πηγαίνει κάποιος να ασκήσει το δικαίωµα που του δίνει η ∆ηµοκρατία για την επιλογή αυτού που θέλει να τον κυβερνήσει είναι µία αρνητική στάση, που δεν χαρακτηρίζει έναν πολίτη ως υπεύθυνο. Ειδικώς όταν η αποχή είναι µεγάλη, αυτό συνιστά πράγµατι ένα πρόβληµα για τον τρόπο λειτουργίας ενός δηµοκρατικού πολιτεύµατος.

Από την άλλη πλευρά, µπορείς δικαιολογηµένα να υποστηρίξεις ότι η αποχή είναι επίσης ένα δικαίωµα που ισοδυναµεί µε µία αρνητική ψήφο. Λ.χ., κάποιος πολίτης µπορεί να είναι δυσαρεστηµένος µε κάποιον πολιτικό που έχει ψηφίσει στο παρελθόν, αλλά δεν επιθυµεί να ανανεώσει την εµπιστοσύνη του προς το πρόσωπό του. Οµως δεν επιθυµεί να ρίξει την ψήφο του υπέρ του αντιπάλου τού άλλοτε εκλεκτού του. Ούτε να ψηφίσει κάποιον άλλον κοµµατικό συνδυασµό. Οπότε σε αυτήν την περίπτωση αποφασίζει να απόσχει από την εκλογική διαδικασία. Και αυτό συνιστά µία αποχή που ενδεχοµένως αποστέλλει και κάποιο µήνυµα προς εκείνον που ο πολίτης θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο αποδέκτης.

Συµπερασµατικά: Οι κατηγορίες για αλαζονεία πάντοτε θα εξαπολύονται, αλλά -επαναλαµβάνουµε- είναι κενές περιεχοµένου αν δεν συνοδεύονται και από απτά παραδείγµατα τέτοιας πολιτικής συµπεριφοράς.

Οσον αφορά την αποχή, θα πρέπει να συνηθίσουµε αυτήν τη στάση των πολιτών, που άλλωστε αποτελεί σύνηθες φαινόµενο σε άλλες χώρες. Αν τώρα από την αποχή βγαίνουν ζηµιωµένοι οι ίδιοι οι απέχοντες πολίτες σε σχέση µε τις πολιτικές τους προτιµήσεις, αυτό είναι θέµα για το οποίο έχουν ευθύνη οι ίδιοι…

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή