Μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδοµάδα των Παθών, φθάνοντας στην ένδοξη και απελευθερωτική Ανάσταση του Κυρίου. Είναι η εβδοµάδα της χαρµολύπης. Αυτή που ακόµα και οι δηλωµένοι άθεοι θα περάσουν από κάποια εκκλησία και θα ανάψουν ένα κερί, µη αντέχοντας να µείνουν µακριά από το γενικευµένο κλίµα και περιβάλλον κατάνυξης. Μιλάµε για την κορυφαία θρησκευτική γιορτή της χριστιανοσύνης. Μια πορεία σεβασµού, συµµετοχής, ευλάβειας, συµβολισµών και δοξασίας. Οι ναοί ανοιχτοί από το πρωί µέχρι το βράδυ. Οι Ακολουθίες συνεχείς, µακροσκελείς, διαδοχικές. Είναι µια εβδοµάδα και µια πορεία στην οποία η πολιτική δεν έχει θέση. Η Εκκλησία δέχεται όλους τους πιστούς χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς διαχωρισµούς, χωρίς διόδια, χωρίς διαβατήρια. Οι ναοί ανήκουν σε όλους. Οι ιερείς ιερουργούν για λογαριασµό όλων, οι ψάλτες επίσης. Οι άνθρωποι, οι πιστοί, συνωθούνται µεταξύ τους, συµµετέχουν µαζικά στην πορεία του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά. Ανάβουν µαζί όλοι τα άσπρα κεριά τους και λένε «Χριστός Ανέστη», ασπαζόµενοι αλλήλους. Οικογένειες, φίλοι, ακόµα και εχθροί ή ανταγωνιστές µεταξύ τους εύχονται και ευελπιστούν σε έναν καλύτερο κόσµο. Με περισσότερη αγάπη, αλληλεγγύη, κατανόηση, κατευνασµό, ευλογία.

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο όλοι µιλούν για τη ∆εξιά και τους ψηφοφόρους της. Είναι ο κρίσιµος όγκος των ψηφοφόρων που, ανάλογα µε το ποια στάση θα κρατήσουν, θα διαµορφώσουν σε µεγάλο βαθµό το αποτέλεσµα. Από εξωνηµένη και περιφρονηµένη, η παραδοσιακή ∆εξιά, από κάθε τύπου και λογικής εκσυγχρονιστές, όλων των τάσεων και των ρευµάτων, έγινε η «πολύφερνη νύφη», στην οποία πολλοί και διαφορετικοί οµνύουν. Αλλά η ∆εξιά δεν είναι µια αυτόνοµη δοµή, ένας πολιτικός οργανισµός, ούτε καν συνιστώσα ενός κόµµατος. Η ∆εξιά είναι µια ενότητα αρχών και αξιών που εκφράζεται µέσα από το τρίπτυχο, για παράδειγµα, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που τόσο λοιδορήθηκε στο πέρασµα των δεκαετιών από την αριστερή ορθοδοξία ως αξιακή αφετηρία, αλλά σε καµία περίπτωση δεν είναι µια χουντική έµπνευση, αφού ως τρίπτυχο αξιών ιστορικά προηγείται σε βάθος Ιστορίας έναντι της επιβολής του στρατιωτικού καθεστώτος, για παράδειγµα της 21ης Απριλίου 1967. Η ∆εξιά είναι µια κοινωνική µαζική παράµετρος που βασίζει την εµπιστοσύνη της σε αρχές όπως η αξιοπρεπής παρουσία, ο έντιµος επαγγελµατισµός, ο σεβασµός στους νόµους και τους θεσµούς, η αγάπη και η αφοσίωση στην πατρίδα, η κοινωνική ευθύνη και αλληλεγγύη, η προσήλωση στην οικογένεια, φυσικά η πίστη στον Θεό, υπό την έννοια µάλιστα των χριστιανικών αρχών της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας.

Υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες µια σειρά από περιθωριακά ή ευκαιριακά σχήµατα που επενδύουν και επιχειρούν να αποκτήσουν πολιτική ισχύ και κοινοβουλευτική επιρροή παρασύροντας δεξιούς ψηφοφόρους σε περίεργες, τάχα αντισυστηµικές, διαδροµές. Πουλάνε µίσος, οργή, σύγκρουση, σκοταδισµό, αγανάκτηση, κοινωνικούς αφορισµούς, πόλωση και ζητούν ψήφους. Από τη Χρυσή Αυγή, αυτό το παγανιστικό, νεοναζί µόρφωµα, στον «µεταπράτη» Βελόπουλο, τη σέχτα θρησκόληπτων ερµητιστών τύπου «Νίκης» και ούτω καθεξής. Μα τι σχέση έχουν όλοι αυτοί µε τη ∆εξιά; Οι κηραλοιφές και οι τάχα «χρησµοί» των µοναστηριών δεν είναι ανάταξη της δεξιάς τάξης. Ούτε οι προφήτες-λαϊκιστές µπορούν να εγγυηθούν µια καλύτερη και ασφαλέστερη συνοχή και αλληλεγγύη στην κοινωνία, όπως θέλει η ∆εξιά. Ούτε ευηµερία ούτε εθνικό κοσµοπολιτισµό ούτε ορθολογισµό ούτε θετική διακυβέρνηση ούτε πολιτειακή σταθερότητα ούτε ατοµικό πολιτισµό. Οι οδοµαχίες και οι ξυλοδαρµοί ή τα µαχαιρώµατα µεταναστών στα οποία πρωταγωνίστησε η Χρυσή Αυγή από πού και ως πού λογίζονται δεξιά αντανάκλαση; Οι κηραλοιφές και οι διακηρύξεις του Βελόπουλου, µε τη σύγχυση και τις παραδοξότητες που καλλιεργεί, γιατί θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τη ∆εξιά; Ο «φαρισαϊσµός» της «Νίκης», µε τους κλειστούς διαλόγους σε µοναστήρια που έχουν αποκοπεί από επιλογή µε την κοσµική Εκκλησία και την «ανοιχτή κοινωνία», αφιερώνοντας τον εαυτό τους οι µοναχοί και τον σκοπό τους οι κοινότητές τους στην απόκοσµη -κατά κυριολεξία η λέξη- σχέση τους µε τον Θεό, γιατί θα πρέπει να γίνει αποδεκτός;

Οι δεξιοί αποστρέφονται τα βίαια επεισόδια τύπου Φλώρου - Γραµµένου, δεν ονειρεύονται να σκοτώνουν µετανάστες στον ύπνο τους, δεν θέλουν να ανατρέψουν τον δηµοκρατικό νόµο και την πολιτειακή τάξη, δεν επιδιώκουν να ρίξουν στο χάος την εθνική κυριαρχία µας. Οι δεξιοί έχουν πολιτικό «σπίτι» στην Κεντροδεξιά και τη Νέα ∆ηµοκρατία, έχοντας συµµετάσχει ενεργά στην πολιτική συνάντηση µε την Ενωση του δηµοκρατικού Κέντρου από την ίδρυση της Νέας ∆ηµοκρατίας πριν από µισό αιώνα, λογίζοντάς τη ως συνέχεια της ΕΡΕ και του Λαϊκού Κόµµατος και ως την εγχώρια εκδοχή της ευρωπαϊκής Χριστιανοδηµοκρατίας. Υπήρξε µια δυσαρέσκεια µε τη θεσµοθέτηση ενός µη πολιτικού ουσιαστικά ζητήµατος, που ήταν ο γάµος των οµοφύλων. Γιατί πολλοί θεωρούν ότι πλήττει τον «πυρήνα» της έννοιας της οικογένειας, αλλά µέχρι εκεί. Η ίδια η ηγεσία της Εκκλησίας ακολουθεί τον δρόµο της χριστιανικής µετριοπάθειας και του κατευνασµού. Ο ηγέτης της ∆εξιάς, στην ενιαία Κεντροδεξιά, κ. Μητσοτάκης έχει κατανοήσει τη δυσαρέσκεια και την εµπεδωµένη ανησυχία. Οι δεξιοί οφείλουν να αρνηθούν και τη Μεγάλη Εβδοµάδα τον βαρβαρισµό του πολιτικού «µεταπράτη» Βελόπουλου να δέρνουν πολιτικούς και να δέρνονται µεταξύ τους οι χριστιανοί στους ναούς, αλλά και στην κάλπη του Ιουνίου . Τα «ζιζάνια» ποτέ δεν ευνόησαν το «περιβόλι» της Ελλάδας…


Δημοσιεύτηκε στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ»