Σύµφωνα µε τον υπουργό Μετανάστευσης, κ. Καιρίδη, το πρόβληµά µας µε τις ροές από τον νότο που δηµιουργούν πανικό στη Γαύδο και την Κρήτη ως «πύλες εισόδου» παράνοµων µεταναστών βρίσκεται στη Λιβύη. Μια χώρα που δεν διακρίνεται από κρατική συνοχή και ευταξία και όπου η επιρροή της Τουρκίας πλέον φθάνει τα όρια του προτεκτοράτου. Ο Έλληνας υπουργός είναι από αυτούς που πίστευαν και πιστεύουν ότι το κλίµα κατευνασµού που επικρατεί στις σχέσεις µε την Τουρκία και οι συµφωνίες που ο ίδιος επί των ηµερών του πέτυχε µε την κυβέρνηση στην Άγκυρα για τον περιορισµό της δράσης των κυκλωµάτων του οργανωµένου εγκλήµατος και των µυστικών υπηρεσιών µε την παράνοµη µετανάστευση προς τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου θα έδιναν τη λύση σε µια σχετικά µόνιµη βάση. Πράγµατι το θεώρηµα αυτό έδωσε λύση στο Αιγαίο, µε τις εισροές να έχουν ανακοπεί δραστικά.

Από την άλλη πλευρά όµως βαθµηδόν αυξήθηκαν σε παράλληλους χρόνους οι ροές από τον νότο, και συγκεκριµένα από τη Λιβύη. Η Τουρκία, σύµφωνα µε τις υπάρχουσες πληροφορίες, έχει επιτύχει εκεχειρία µε εύλογα ανταλλάγµατα και µε τον υπερήλικα πλέον στρατηγό Χαφτάρ, που έχει ενισχυµένη επιρροή στην Ανατολική Λιβύη. Έτσι τα κυκλώµατα του λαθρεµπορίου ανθρώπων και όχι µόνον έχουν ενισχυθεί στα παράλια της άναρχης χώρας. Κάποιοι εκτιµούσαν ότι η αύξηση των ροών από τον νότο συσχετίζεται και µε τη δυστοπική οικονοµική κατάσταση που επικρατεί στην Αίγυπτο. Αλλά και από το γεγονός ότι στην Αίγυπτο έχουν καταφύγει περίπου 9.000.000 πρόσφυγες από άλλες χώρες. Πρόσφυγες που αυξάνονται από τον πόλεµο στη Γάζα, εκτός από τους οικονοµικούς µετανάστες από την Αφρική που αναζητούν πέρασµα από τη Μεσόγειο στην Ευρώπη.
Ο αρµόδιος υπουργός όµως κ. Καιρίδης δηµοσιοποίησε την πληροφορία ότι η αύξηση των ροών, ειδικά προς Γαύδο ή προς την ιταλική Λαµπεντούζα, δεν προέρχονται από την Αίγυπτο, που βαθµηδόν στηρίζεται από το ∆ΝΤ ή την Ευρώπη και µε ελληνική συµβολή, αλλά από την υπό τουρκική επιρροή Λιβύη. Άρα ουσιαστικά µιλάµε για το εξής σχήµα: Το τουρκικό παρακράτος που συνδέει τις µυστικές υπηρεσίες της γείτονος µε το οργανωµένο έγκληµα υπακούει από τη µία πλευρά στις κατευθύνσεις που δέχεται για ανακοπή των ροών προς την Ελλάδα µέσω Αιγαίου και έχει µετακοµίσει ταυτόχρονα τα δίκτυά του στα παράλια της Λιβύης. Έτσι από τη µια πλευρά δείχνει συνέπεια προς τις συµφωνίες µε την Ελλάδα και δικαιώνει τη θεωρία περί κατευνασµού στις διµερείς σχέσεις, ενώ από την άλλη συνεχίζει να πιέζει εκβιαστικά τόσο την Ελλάδα όσο και την Ιταλία µε τις µεταναστευτικές ροές. Φυσικά διατηρεί ζωντανό και τον κύκλο του «µαύρου χρήµατος» από τις παράνοµες δραστηριότητες, που ξεπλένει στη συνέχεια από τις παρατράπεζες και τα καζίνο των παράνοµα κατεχόµενων στην Κύπρο.

Στην προκειµένη περίπτωση ούτε η κυβέρνηση της Αθήνας αλλά ούτε και η κυβέρνηση της Ρώµης έχουν τη δυνατότητα και την επιρροή να αντιδράσουν αποτελεσµατικά σε αυτόν τον ιδιότυπο «εκβιασµό» της Άγκυρας. Η Ιταλία όµως έχει µεγαλύτερα περιθώρια να επέµβει στη σκιώδη θεσµικά κυβέρνηση της Τρίπολης. Ενώ η Ελλάδα µαζί µε την Αίγυπτο θα µπορούσαν σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών να συναλλαγούν καλύτερα µε το de facto καθεστώς στην Κυρηναϊκή. Ελλάδα και η Ιταλία έχουν πολλούς λόγους, τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο υπηρεσιών ασφαλείας να αναβαθµίσουν τη σχέση εµπιστοσύνης και συνεργιών µεταξύ τους σε δυο περιοχές. Η µία στον νότο σε σχέση µε την κατάσταση στη Λιβύη και η άλλη στα δυτικά Βαλκάνια, σε σχέση µε την Αλβανία και το καθεστώς Ράµα. Έτσι οι καλοπροαίρετοι πολιτικοί θα κάνουν τη δουλειά τους, αλλά ένας νέος περιφερειακός συσχετισµός ισχύος θα διασφαλίζει το αποτέλεσµα απέναντι στη διπρόσωπη σε όλα Τουρκία.