Πώς να χαιρετήσεις έναν φίλο αγαπηµένο; Τι να σκεφτείς και τι να πεις στη γυναίκα, στα παιδιά του, στα αδέλφια του; Έρχονται στο µυαλό οι στιγµές: Πόσο περίµενε να δει τον Νώντα δικηγόρο, πόσο καµάρωνε και ανησυχούσε για το κορίτσι του που µεγάλωνε, πόσο τρυφερός ήταν µε τη γυναίκα του, πόσο αγαπούσε και τον αγαπούσαν οι συνάδελφοί του, πόσο δεν ήθελε να στενοχωρεί κανέναν, µα ούτε καν τους αντιδίκους του, πόσο φιλόξενος ήταν, πόσο του άρεσε να µαζεύει φίλους γύρω από το τραπέζι και να περηφανεύεται για τη µαγειρική του. Και εκεί που το πρωί συζητάς µαζί του για το πού θα πάτε το Σαββατοκύριακο, ακούς το απόγευµα τον Γρηγόρη να σου λέει µέσα από αναφιλητά: «Έφυγε ο φίλος σου. Τον δολοφόνησαν». Ποιον, ρε; Τον Μιχάλη; Ποιος µπορεί να το κάνει αυτό;

Ήταν, λέει, δύο που εµφανίστηκαν σαν πελάτες µιλώντας σπαστά ελληνικά και τον σκότωσαν µέσα στο γραφείο του. Με παρουσία δικηγόρου, συνεργάτη του. Με ακάλυπτα πρόσωπα. Με µία σφαίρα στην καρδιά. Στο κέντρο της Αθήνας. Αφού µίλησαν µαζί του, ωραία και καλά, για την υπόθεσή τους για µισή ώρα. Και έφυγαν. Κύριοι, άνετοι και ανενόχλητοι. Και άφησαν πίσω τους µια οικογένεια συντρίµµια: γυναίκα χωρίς τον άντρα της, παιδιά χωρίς τον πατέρα τους, αδέλφια χωρίς τον άνθρωπό τους. Βύθισαν εµάς όλους, τους φίλους του, τους συναδέλφους του, τους συµµαχητές του στον θρήνο, να κοιταζόµαστε και να κουνάµε άφωνοι το κεφάλι, να προσπαθούµε να καταλάβουµε το αδιανόητο…

Ο Μιχάλης έφυγε· και η αστυνοµία πρέπει να βρει τους φονιάδες· και η δικαιοσύνη να τους δικάσει και να τους τιµωρήσει. Σκληρά. Όπως τους αξίζει. ∆εν µπορεί, όµως, αυτή η κατάσταση να συνεχιστεί. ∆εν µπορεί να κάνουν κουµάντο στη ζωή µας οι συµµορίες. ∆εν µπορεί να αγοράζονται «συµβόλαια θανάτου». ∆εν µπορεί τα όπλα να διακινούνται ως κοινό εµπορικό προϊόν. ∆εν µπορεί οι εγκληµατίες να διαφεντεύουν τη ζωή του τόπου µας. Είναι ώρα να πούµε όλοι µαζί «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ». Φτάνουν τα λόγια, οι βαθιές αναλύσεις, οι εξηγήσεις, ο περισπούδαστος λόγος. «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ».

Ο Μιχάλης δολοφονήθηκε. Άνανδρα. Υπουλα. Στυγνά. Τίποτε δεν τον φέρνει πίσω. Τίποτε δεν θα απαλύνει τον πόνο των δικών του. Τίποτε δεν θα αναπληρώσει τον χαµό του. Ας γίνει, όµως, ο χαµός του αφορµή για να φωνάξουµε όλοι µαζί:

«ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ»!

Φτάνει µε τους εγκληµατίες, µε τις µαφίες, µε τις συµµορίες. Επιτέλους, ας κηρύξουµε τον πόλεµο στο έγκληµα.

Στη µνήµη του Μιχάλη.  

* δικηγόρος, βουλευτής Αττικής Ν∆, πρώην υπουργός