Τις τελευταίες ημέρες η επικαιρότητα σημαδεύτηκε από εξαιρετικά δυσάρεστα γεγονότα. Κάτω απ’ τον σκοτεινό ελληνικό ουρανό, η εγχώρια «νέα τρομοκρατία», που διαρκώς δυναμώνει, προχώρησε σε μια απόπειρα δολοφονίας ενός πρώην πρωθυπουργού, του κ. Λ. Παπαδήμου, που τάραξε πολιτικούς και πολίτες, οι νυχτερινές οδομαχίες «αναρχικών» Αστυνομίας πύκνωσαν και τα δημοσιογραφικά έντυπα πλημμύρισαν από «μαύρες» πληροφορίες για την ελληνική οικονομία ενόψει της συνεδρίασης του Γιουρογκρούπ της 15ης Ιουνίου. Και για να συμπληρωθούν οι δυσάρεστες ειδήσεις, ανακοινώθηκε ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που στα 99 χρόνια του έκλεισε με την «αναχώρησή» του τη μακρά, πολυτάραχη ιστορία του μεταπολεμικού πολιτικού κόσμου.

Ηταν το κλείσιμο μιας «αυλαίας» απέναντι σε μια «νέα», κατάκοπη κοινωνία, που σήμερα μάχεται όχι κυνηγώντας νίκες, αλλά μόνο για να διασφαλίσει τους ελάχιστους όρους μιας στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ήττας. Ολα αυτά ήρθαν να προσθέσουν περισσότερα βάρη σε ένα εθνικό σκηνικό μεγάλων καταστροφών, που έχουν προκληθεί από μια οικονομική κρίση επτά ετών, η οποία φέρνει κύματα νεόπτωχων και σαρώνει, ως γνωστόν, έως και τα μεσαία αστικά στρώματα. Στα χρόνια της κρίσης έχει πολλές φορές επισημανθεί από πολιτικούς αναλυτές ότι το σκηνικό που διαμορφώνεται από τα «μνημονιακά» μέτρα και η απουσία προοπτικής για βελτίωση των πραγμάτων σε ένα ορατό μέλλον θα οδηγήσουν σε «άσχημες» κοινωνικές καταστάσεις και αντιδράσεις ενδεχομένως ανεξέλεγκτες, κάποια στιγμή. Και πριν από τα επικίνδυνα αυτής της πορείας ξεπροβάλλει ήδη το «άσχημο»: Ο τρόπος με τον οποίο ένα μέρος της κοινής γνώμης «τοποθετήθηκε» μέσα από τα κοινωνικά μιντιακά δίκτυα για την απόπειρα κατά του Λ. Παπαδήμου έφερε στην επιφάνεια την οργή, το μίσος και τα κακόμορφα πάθη που έχουν ήδη σημαδέψει τμήματα της κοινωνίας μας στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης.

Πολλοί και διάφοροι ζητούν τώρα «εκδίκηση» για τα κακά που τους έχουν συμβεί και κατευθύνουν τον θυμό τους επάνω σε «επώνυμους» του δημόσιου βίου, παραβλέποντας το έγκλημα των άγνωστων «επαναστατών». Δυστυχώς, τα κοινωνικά «άσχημα» έρχονται και δένουν με παθιασμένα λόγια πολιτικών όλων των παρατάξεων, που ακόμα και στην περίπτωση της απόπειρας κατά του Παπαδήμου βρήκαν ευκαιρία να «μαλώσουν». Κακά τα ψέματα. Αν κάτι δεν αλλάξει το ταχύτερο στην πολιτική σκηνή, αν δεν σταλεί στην κοινωνία ένα σήμα βάσιμης ελπίδας για το αύριο, τότε σύντομα η κυβέρνηση και το «όλο» σύστημα των δημοκρατικών κομμάτων θα βρεθούν αναγκασμένοι να «διαχειρισθούν» κοινωνικές καταστάσεις «εκρηκτικές». Και όλα δείχνουν σήμερα ότι, όταν αυτό συμβεί, θα συνοδεύεται από τις φωτιές που θα σκορπίζουν στην Αθήνα οι λόχοι των οδομάχων «μπαχαλάκηδων» και από τις δράσεις της «νέας τρομοκρατίας», που θα αξιοποιεί για λογαριασμό της και για τους δικούς της στόχους την κοινωνική οργή εναντίον των πολιτικών και του «ένοχου» κράτους.

Ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομικά και κοινωνικά τεμαχισμένη Ευρώπη προαναγγέλλουν σημαντικές μεταβολές στις δομές της Ε.Ε. Ο πολιτικός χρόνος αναπόφευκτα κυλάει γρήγορα και για την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς το «πολιτικό σύστημα» κινείται στους δικούς του, «παράλληλους», αργούς χρόνους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έντρομη μπροστά στην ακαμψία των ξένων δανειστών, αντιμετωπίζει με ανοικτό το στόμα, χάσκοντας, το κακό που πλησιάζει. Κοντά της, η αξιωματική αντιπολίτευση της Ν.Δ. επεξεργάζεται νέες «στρατηγικές», που εκτιμά ότι θα συντρίψουν τελικώς την Αριστερά. Και η Κεντροαριστερά έχει ρίξει όλο το βάρος των διανοητικών δυνάμεων που της έχουν απομείνει στη μελέτη των δομών της Συμπαράταξης του μέλλοντος και των τρόπων εκλογής του επόμενου αρχηγού της. Απίθανη κατάσταση! Σκηνικό πολιτικά ασύμβατο με τις εξελίξεις του ελληνικού δράματος, παρ’ ότι δεν λείπουν τα «προειδοποιητικά» μηνύματα για ενδεχόμενες ταραχές. Η συνειδητοποίηση από εκατομμύρια απογοητευμένους Ελληνες ότι και η Αριστερά και όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται απολύτως την πολύχρονη «επιτροπεία» των δανειστών και το δόγμα της διαρκούς λιτότητας για τη χώρα μας αρχίζει να παράγει «βρασμούς» και βία. Και τα χειρότερα έπονται.