Όταν ξεκινούσε η υπόθεση του πανεπιστημιακού ασύλου (από την Μπολόνια, έτος 1155) και όταν στη διαδρομή της έφθανε στα χρόνια του Διαφωτισμού, υπήρχε μεγάλο ζήτημα προστασίας της ελευθερίας λόγου και ιδεών εκείνων των διανοητών που οι εξουσίες, μοναρχίες, Εκκλησία, αριστοκρατία και οι ένοπλοι βραχίονές τους δίωκαν ανηλεώς για τις «αντίθετες» κοινωνικές και θρησκευτικά «αιρετικές» απόψεις τους. Το πανεπιστημιακό άσυλο έγινε, με την πάροδο του ιστορικού χρόνου, καθ’ οδόν προς την κατάργηση της φεουδαρχίας, ένας θεσμός ισότιμος με την προστασία που παρείχε ένας χριστιανικός ναός σε διωκόμενους από τον «νόμο» πολίτες. Μας παραδόθηκε στους νεότερους χρόνους, έως και σήμερα, και το άσυλο παραμένει χώρος απρόσκοπτης έκφρασης, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και συζητήσεων περί παντός του επιστητού στα πανεπιστήμια που διαχειρίζονται και διαμορφώνουν τη γνώση. Αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ στις χώρες του πολιτισμού των δημοκρατικών κοινωνιών της Δύσης, ούτε βεβαίως και στην Ελλάδα.

Η άσκηση βίας από δυνάμεις κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας εντός των πανεπιστημίων είναι απολύτως ασύμβατη με τις πνευματικές και ηθικές αρχές και τις αξίες κάθε πολιτισμένης χώρας του σύγχρονου κόσμου. Και αυτό οδηγεί στην παραδοχή ότι σε δημοκρατικούς καιρούς τίποτε απολύτως δεν εμποδίζει στα πανεπιστήμια να λειτουργούν ελεύθερα κατά το ιδρυτικό πνεύμα και τις παραδόσεις τους.

Και εξ αυτού οδηγούμεθα στην επόμενη παραδοχή: σε εκείνην που αρνείται ότι οι χώροι των πανεπιστημίων είναι δυνατόν να αποτελούν καταφύγια λαθρεμπόρων και διακινητών ναρκωτικών, καταζητούμενων ποινικών, συμμοριών, φασιστοειδών υποκειμένων και να είναι στο έλεος οργανωμένων ομάδων τραμπούκων, που απειλούν, κτυπούν καθηγητές και φοιτητές και καταστρέφουν, γιατί έτσι τους αρέσει, γραφεία, αίθουσες και υλικά εργαστηρίων και διοικητικών υπηρεσιών, όλα πληρωμένα βέβαια από τους φόρους των Ελλήνων πολιτών.

Η λύση του προβλήματος είναι απλή και μόνον η αμάθεια, η δολιότητα και η κακοήθης πολιτική ανοησία διαφόρων κομμάτων και ο τρόμος του καθηγητικού προσωπικού την εμποδίζουν: Τα κτίρια των πανεπιστημίων, η υλική περιουσία τους, το προσωπικό τους και οι σπουδές πρέπει να προστατευτούν με συστήματα ασφαλείας, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια των δημοκρατικών ευρωπαϊκών χωρών. Για να διασφαλίζεται όντως η ελευθερία μέσα στις ανώτατες σχολές.

Πολλά τα προσφερόμενα μέσα. Πανεπιστημιακοί φύλακες, υπηρεσίες ιδιωτικών «σεκιούριτι», κάρτες εισόδου, φοιτητικές ταυτότητες, κλειστές πόρτες το βράδυ (στο Παρίσι, η ιστορική Σορβόννη «κλείνει» στις 8 μ.μ.). Οσοι τα αρνούνται όλα αυτά είναι αρνητές της Δημοκρατίας, το όνομα της οποίας δολίως επικαλούνται, για να διατηρούν «επιρροές» ποικιλοτρόπως χρήσιμες γι’ αυτούς στους χώρους της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οσοι, δε, πολιτικοί συνδέουν την εν λόγω υπόθεση του ασύλου με οποιουδήποτε τύπου «αριστερό» και «επαναστατικό» πνεύμα επιδεικνύουν πνευματική πενία και άγνοια των εννοιών που επιχειρούν να διαχειριστούν με τον δημόσιο λόγο τους. Τα πανεπιστήμια είναι πέρα και πάνω από τη «Δεξιά» και την «Αριστερά». Δουλειά και καθήκον των πανεπιστημίων είναι να προσφέρουν στην κοινωνία πολίτες με αυξημένη κριτική ικανότητα και ερευνητικό πνεύμα, καταρτισμένους επιστήμονες και όχι μετριότητες, αμόρφωτους πτυχιούχους και τρομαγμένα θύματα της βίας, που ασκείται με βλακώδεις πολιτικές «καλύψεις» αμόρφωτων κομματικών παραγόντων μέσα στα γραφεία, στα αμφιθέατρα και στους διαδρόμους των πανεπιστημιακών σχολών.

Μας προκαλεί αηδία, δε, το φαινόμενο πολιτικών που, έχοντας σπουδάσει σε υψηλής ποιότητας, καθαρά και ασφαλή πανεπιστήμια του εξωτερικού, επιστρέφουν στην Ελλάδα εφοδιασμένοι με σημαντικούς επιστημονικούς τίτλους και στη συνέχεια από πολιτικές θέσεις και κυβερνητικούς θώκους εργάζονται με ευτελή προσωπικά κίνητρα για τη διατήρηση της αθλιότητας στην οποίαν έχουν περιέλθει ελληνικά πανεπιστήμια. Και θυμό προκαλεί σε κάθε δημοκρατικό πολίτη το θέαμα και ακρόαμα εκείνων των δήθεν δημοκρατικά «ευαίσθητων» πρυτανικών Αρχών, που υποτάσσονται τρομαγμένες στις ελεεινές συμμορίες που τις εξευτελίζουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι όλα τα αισχρά που διαπράττονται από τους φασιστοειδείς τραμπούκους μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων αποτελούν αδικήματα παραβίασης του Κοινού Ποινικού Δικαίου.