Θα μπορούσε δικαιολογημένα κανείς να υποθέσει ότι όσοι, κυρίως από την Αριστερά, εναντιώνονται στην δημιουργία συνθηκών αστυνόμευσης στα Πανεπιστήμια, προκειμένου να μη δημιουργούνται έκτροπα, βιαιότητες και γενικώς ποινικά κολάσιμες πράξεις, είναι ουσιαστικώς υπέρ της συντήρησης της ανομίας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε τους συμφέρει το μπάχαλο είτε ότι ερμηνεύουν αυθαίρετα ως δήθεν προέκταση κοινωνικής αναταραχής σε βάρος της κυβέρνησης, τα θλιβερά κάθε φορά περιστατικά στον πανεπιστημιακό χώρο. Και κάτι ακόμη. Θεωρώντας τάχα ότι καταπατώνται οι ακαδημαϊκές ελευθερίες- πράγμα που βεβαίως δεν συμβαίνει- επιδιώκουν αντιθέτως να παγιώσουν την ελευθερία διαπόμπευσης καθηγητών, όπως έγινε πρόσφατα και, συγχρόνως, να αποτρέψουν την προστασία του διδακτικού προσωπικού από τους βανδάλους, η πλειοψηφία των οποίων είναι εξωφοιτητικά στοιχεία. Και των οποίων την δράση δυστυχώς ανέχονται οι αριστερές παρατάξεις, αν δεν την υποθάλπουν κιόλας.

Σε μία συνέντευξή τουπαλαιότερα σε ελληνική εφημερίδα, ο Έλληνας αστροφυσικός του ΜΙΤ Ερωτόκριτος Κατσαβουνίδης είχε πει ότι «η σημερινή εικόνα των ΑΕΙ μου φέρνει δάκρυα στα μάτια»! Πριν από μερικά χρόνια όταν η ίδια σχεδόν κατάσταση ήταν στα ΑΕΙ με την σημερινή, ένας Έλληνας φοιτητής, είχε δημοσιεύσει μία επιστολή του με την οποία συνέκρινε το ελληνικό πανεπιστήμιο με το Τρίνιτυ στο Δουβλίνο ,όπου φοιτούσε. Το οποίο είχε τεράστια αμφιθέατρα με ξύλινα έδρανα. Βιβλιοθήκες και αίθουσες μελέτης. Φροντισμένους βοηθητικούς χώρους: εστιατόρια, κοιτώνες, πάρκα και γήπεδα για αθλοπαιδιές. Και κυρίως: σεβάσμιους, χαρισματικούς καθηγητές και ενθουσιώδεις, φιλόδοξους φοιτητές, διψασμένους για γνώση.

Αντιθέτως, όταν πριν φύγει για το εξωτερικό, είχε επιχειρήσει να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο, στην Σόλωνος, περιγράφει την εμπειρία του ως εξής: «Σοκ και δέος. Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα. Η είσοδος του κτηρίου, βρώμικη και άθλια, γιομάτη γκράφιτι, συνθήματα, στραβοσκισμμένες αφίσες που είχαν κολληθεί η μία επάνω στην άλλη και είχαν δημιουργήσει μία αποκρουστική ταπετσαρία από χαρτοπολτό. Και διαφημίσεις. Από κλαμπς, καφετέριες, γραφεία που αναλαμβάνανε να σου γράψουν τις εργασίες, τυροπιτάδικα, φωτοτυπάδικα, ως και στριπτιτζάδικα. Πέρασα τη θλιβερή πόρτα και εισήλθα σε μια μεγάλη, αποκρουστική αίθουσα. Που έμοιαζε με βομβαρδισμένη περιοχή. Κάπως έτσι νόμιζα τότε πως ήταν οι εμπόλεμες ζώνες: η Βηρυτός, η Χεβρώνα, το Σαράγεβο...

H κυβέρνηση της ΝΔ κατάργησε το άσυλο στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, καθώς ο συγκεκριμένος «θεσμός» αποτέλεσε την «νομική ασπίδα» για παντός τύπου παρανομίες εντός ΑΕΙ και πέριξ αυτών. Και καθιερώνει και την αστυνόμευση από ειδικές ομάδες των πανεπιστημιακών χώρων. Είναι προφανές όμως ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι τα ελληνικά ΑΕΙ κατορθώσουν να μοιάσουν στο Τρίνιτυ, που προαναφέρθηκε. Ίσως και ποτέ γιατί κάποια άλλη κυβέρνηση, πάντα στο όνομα της κακοποιημένης στην χώρα μας έννοια της Δημοκρατίας, θα θελήσει να επαναφέρει τις συνθήκες που κατέστησαν ...Βηρυττό, Χεβρώνα και Σεράγεβο τα ελληνικά πανεπιστημιακά Ιδρύματα.