Οι πιο βαρετοί πολιτικοί είναι όσοι δεν έχουν εχθρούς και αντιπάλους. Είναι αυτοί που ο λόγος τους δεν έχει γωνίες, που αναμασούν αφόρητες κοινοτοπίες και, κυρίως, δεν ανοίγουν ιδεολογικά μέτωπα. Εκτίνονται σε όλα τα κόμματα και συνήθως επιβιώνουν για πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Αμέτρητα τα παράδειγμα, ας μην κάνουμε προσωποποιημένες αναφορές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει επιστήμη ακριβώς την ανάποδη λογική, δημιουργώντας από το 2011 διάφορα δίπολα. Φτιάχνει ή δημιουργεί μονίμως εχθρούς για να διατηρεί το δικό του αφήγημα σε αντιπαράθεση με αυτό των αντιπάλων του.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα συντηρούσε το μύθο των μνημονιακών κομμάτων, των εγχώριων εκπροσώπων του ΔΝΤ, των ανθρώπων που υπηρετούν τον Σόιμπλε. Δι’ αυτής της μεθόδου δαιμονοποίησε οτιδήποτε απόρρεε από τα μνημόνια, πολλά εκ των οποίων εκτός από σωστά, θα έπρεπε να είναι και αυτονόητα. Δεν τολμούσες να υπερασπιστείς μια μεταρρύθμιση ή μια αλλαγή, αυτομάτως σε βάπτιζε μερκελιστή ή σε κατηγοριοποιούσε στα «παπαγαλάκια» του ΔΝΤ. Μετά οι εχθροί βρέθηκαν στο πρόσωπο των Σαμαροβενιζέλων, με ένα σύντομο πέρασμα στην κατηγορία αυτή και του Κουβέλη. Ακολούθως, περάσαμε στο φάντασμα της διαπλοκής. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τσουβαλιάστηκαν ως «τα κόμματα της διαπλοκής».

Η περίοδος της μεταπολίτευσης με βάση το ισοπεδωτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με τις μίζες, τα σκάνδαλα, τους ανήθικους επιχειρηματίες και τους επιρρεπείς πολιτικούς. Όλα τα προαναφερθέντα ακυρώθηκαν μέσα σε λίγους μήνες πρώτης φοράς ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας είναι ο μνημονιακότερος όλων των πρωθυπουργών, το «πιο γρήγορο ναι», όπως λένε οι εταίροι και κάθε τόσο είτε κολακεύει την «μάνταμ Μέρκελ» είτε εκλιπαρεί το ΔΝΤ να παραμείνει στο πρόγραμμα. Η περίοδος των σαμαροβενιζέλων θεωρείται όαση μπροστά στους τσιπροκαμμένους.

Σε ότι αφορά στα σκάνδαλα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να επιδείξει τίποτα διαφορετικό, ούτε καμία θεσμική παρέμβαση. Αντιθέτως, «έπαιξε» όλο αυτό το διάστημα με τον κατιμά των επιχειρηματιών και τον υπόκοσμο της δημοσιογραφίας. Ακριβώς, λοιπόν, επειδή τα ψέματα τελείωσαν, έπρεπε να βρει καινούργιο δράκο. Βρέθηκε στο πρόσωπο της Θέμιδος. Εξ ου οι συνεχείς επιθέσεις στη Δικαιοσύνη. Απλώς, η σύγκρουση με τους δικαστές δηλοί και κάτι ακόμα, πιο επικίνδυνο: Την αλλεργία που έχει η πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα θεσμικά αντίβαρα που υπάρχουν στις δυτικού τύπου δημοκρατίες.

Γιατί; Διότι κανένα καθεστώς δεν θέλει ανεξάρτητη δικαιοσύνη, δικαστές με σθένος και ανεξάρτητες αρχές που να κάνουν τη δουλειά τους!