Ολυμπιακός: Το πρώτο ευρωπαϊκό ήρθε με όραμα, σχέδιο και ανάπτυξη!

Είκοσι χρόνια μετά το θαύμα του Euro 2004, η μικρή Ελλάδα καμαρώνει περήφανη για δεύτερη φορά στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. 
Μόνο που αυτή τη φορά οι κατακτητές του ευρωπαϊκού “Έβερεστ” δεν φορούσαν γαλανόλευκες φανέλες αλλά ερυθρόλευκες.  

Δεν ήταν κάποιοι πολύπειροι "μπαρουτοκαπνισμένοι" ποδοσφαιριστές αλλά μια ομάδα νέων παιδιών που γαλουχήθηκε σωστά μέσα από τα σπλάχνα και τις σύγχρονες υποδομές ενός ελληνικού συλλόγου, του Ολυμπιακού.  

Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει ήδη... δύο τρόπαια, του απομένει το τρίτο και πιο σημαντικό!  

Προφανώς και η κατάκτηση του UEFA Youth League από την καταπληκτική ομάδα K19 του Oλυμπιακού αποτελεί για το σύλλογο του Πειραιά ένα επίτευγμα που θα μείνει για πάντα χαραγμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία και στις μνήμες των “ερυθρόλευκων” φιλάθλων.  
Υπάρχουν όμως δύο τρόπαια που μοιάζουν ακόμη πιο σημαντικά και από αυτό που παρέδωσε χθες βράδυ στην Νιόν, ο πρόεδρος της UEFA, Αλεξάντερ Τσέφεριν (δια χειρός Θεόδωρου Θεοδωρίδη), στους φοβερούς και τρομερούς “μπέμπηδες” του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου. 

Το πρώτο θα είχε ούτως ή άλλως κερδηθεί ακόμη και αν Oλυμπιακός έφευγε ηττημένος από τον τελικό απέναντι στη Μίλαν των εκατομμυρίων και της τεράστιας παράδοσης στις μικρές ηλικίες. Γιατί και μόνο η παρουσία στον τελικό του “Champions League των νέων” αποτελούσε τη δικαίωση ενός οργανωμένου αναπτυξιακού πλάνου που μετέτρεψε τις εγκαταστάσεις του Ρέντη σε μια από τις κορυφαίες – όπως αποδείχτηκε – "βιομηχανίες" παραγωγής ταλέντων την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη.  
Αν ο όρος “θαύμα” συνόδεψε απόλυτα δικαιολογημένα την κατάκτηση του Euro 2004 από την εθνική μας ομάδα, ο παράγοντας τύχη έχει τo μικρότερο μερίδιο στο αριστούργημα που παρουσίασε ο Oλυμπιακός του μέλλοντος σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο.  

Η συγκίνηση και η περηφάνια του Βαγγέλη Μαρινάκη για τον Ολυμπιακό που έχτισε βήμα-βήμα 

Αυτό το ευρωπαϊκό ήρθε με σχέδιο, με πλάνο, με επένδυση δεκάδων εκατομμυρίων και με πίστη σε ένα όραμα που μοιάζει αρκετά ξένο για ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει μάθει να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης απόλυτα δικαιολογημένα ήταν πανευτυχής και περήφανος χθες βράδυ στη Νιόν, δίπλα στους ανθρώπους της UEFA. Τεράστιες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έσπευδαν να του σφίξουν το χέρι μένοντας άφωνοι όχι τόσο με την επιτυχία των “ερυθρόλευκων” όσο με το ποδόσφαιρο που παρουσίασαν.  

Ένα ποδόσφαιρο που έμαθαν βήμα-βήμα, κεφάλαιο-κεφάλαιο στα θρανία μιας ακαδημίας που από την εγκατάλειψη προηγούμενων δεκαετιών μετατράπηκε σε ένα "ποδοσφαιρικό πανεπιστήμιο" από το οποίο αποφοιτούν… πρωταθλητές Ευρώπης!  

Η κληρονομιά μιας “χρυσής γενιάς” και η μεγάλη ευθύνη του Ολυμπιακού  

Και κάπου εδώ έρχεται το δεύτερο - και ίσως πιο σημαντικό - τρόπαιο που είναι υποχρεωμένος να σηκώσει ο Ολυμπιακός τα επόμενα χρόνια. Όλα αυτά τα παιδιά που άφησαν με ανοιχτό το στόμα όσους είχαν τη χαρά να απολαύσουν την ονειρεμένη πορεία τους προς την κορυφή της Ευρώπης, επιβάλλεται να αποτελέσουν θεμέλιο λίθο του Ολυμπιακού της επομένης δεκαετίας σε επίπεδο πρώτης ομάδας. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα! Αυτή είναι η μεγάλη υποχρέωση του οργανισμού του Ολυμπιακού απέναντι στον Σίνα, τα αδέλφια Κωστούλα, τον Μουζακίτη, τον Παπακανέλλο, σε όλα τα “τρομερά μωρά του Θρύλου”, μα πάνω απ’ όλα στην ανεκτίμητη κληρονομιά που ο ίδιος δημιούργησε με πολύ κόπο και ακόμη περισσότερο χρήμα.  

Όταν μετά από 5-6 χρόνια τύχει να συναντηθούν οι Πειραιώτες με τη Μίλαν σε κάποια διασυλλογική διοργάνωση της UEFA σε επίπεδο ανδρών να βρίσκονται ξανά στη σέντρα του γηπέδου οι ίδιοι ποδοσφαιριστές που μονομάχησαν χθες βράδυ στη Νιόν. Ο Καμάρντα και πολλοί από τους ηττημένους του τελικού θα είναι πιθανότατα εκεί. Γιατί οργανισμοί όπως η Μίλαν διαθέτουν την τεχνογνωσία αξιοποίησης των ταλέντων που παράγουν στις ακαδημίες τους. Σε αυτά ακριβώς τα βήματα συλλόγων οπως ο Άγιαξ, η Πόρτο, η Μπαρτσελόνα καλείται να πορευτεί και ο Ολυμπιακός. Το μέλλον του ανήκει!  
 
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".