Η Μαρία Αλιφέρη μίλησε στην «ON time» για τις δέκα φορές που έχει «γονατίσει» στη ζωή της. Έπειτα από ένα σοβαρό τροχαίο, όπως αναφέρει, «πήγε και ήρθε», αφού βρέθηκε «απέναντι» με το θάνατο. Πρόσφατα έκαψε εκατό χαρτόκουτα με αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών από παλιά, που αφορούσαν την επαγγελματική πορεία της. Δεν ανατρέχει στο παρελθόν, έχει επιλέξει να ζει στο «εδώ και τώρα».

Βρίσκεσαι συνεχώς σε εγρήγορση…

Μου αρέσει να «τρέχω», μια ζωή έτσι ήμουν, από το χωριό μου, κοριτσόπουλο. Αν δεν έχω τρεχάλες, την «πληρώνει» το σπίτι. Πηγαίνω στο χωριό μου, κλαδεύω, ξεριζώνω… Δεν μπορώ να γκρινιάζω, είμαι η τελευταία γκρινιάρα. Όταν είναι κάτι πολύ δύσκολο, απομονώνομαι, το επεξεργάζομαι, το αφομοιώνω, το «ξερνάω», ανάλογα. Γκρινιάρα ποτέ και με τίποτα.


Ζητάς βοήθεια;

Όχι, στα πολύ δύσκολα αποσύρομαι, μετά τα μοιράζομαι, αφού έχω κάνει το… βήμα. Δεν είναι εύκολο, αλλά ζω έτσι χρόνια. Χρειάζομαι τη μοναχικότητα, όπως και το κοινωνικό κομμάτι.


Τι κάνεις αυτό τον καιρό;

Μόλις τελειώσαμε τα γυρίσματα στο σίριαλ «Οι Πανθέοι», που θα παίζεται μέχρι τον Μάιο. Διδάσκω σε δύο σχολές, κάνω διαδικτυακά μαθήματα, ενώ συζητάω για μία ταινία μικρού μήκους και μία μεγάλη. Θέλω να κάνω θέατρο και δεν μπορώ να βρω χρόνο.


Περίμενες αυτή την εξέλιξη στο μεγάλωμά σου;

Όχι, βέβαια, αυτό που θέλω είναι να «φύγω» ήρεμη και ανάλαφρη. Να έχω «ξεμπαζώσει» από τη ζωή μου ό,τι άχρηστο, περιττό και μαύρο, κι όποτε έρθει η ώρα, σήμερα ή σε εκατό χρόνια, να «φύγω» ελαφριά. Όποτε θέλει, ας έρθει… Δεν αποτελούσε για μένα απειλή το «παραπέρα», ποτέ.


Τι έδωσες και τι πήρες;

Έδωσα και πήρα πολλά, κι από τις δύο μεριές, κι όλα τα είδη: Καλοσύνες, αγάπες, κακίες, φθόνους, απλώς είναι πού εστιάζεις.


Πού γέρνει η προσωπική σου «ζυγαριά»;

Τη γέρνω εγώ, πάντα στα θετικά, δεν καρπώνομαι τα αρνητικά. Μεγαλώνοντας, αποτρέπω την κακή ενέργεια, μπορώ να διακρίνω, δεν με αγγίζει η κακία ή ο φθόνος. Έχω κάνει δουλειά με τον εαυτό μου, μόνο έτσι.


Έχεις περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, έτσι δεν είναι;

Έχω «γονατίσει» δέκα φορές, έχω περάσει πάρα πολλά. Πρέπει να είμαστε σαν το πολεμικό άτι, το οποίο πέφτει και σηκώνεται γρήγορα, το άλλο πέφτει και χτυπιέται κάτω μία μέρα. Δεν είναι ότι δεν έχω «γονατίσει», ότι δεν έχω πέσει κάτω, αλλά σηκώνομαι γρήγορα. Δεν κάθομαι κάτω να φωνάζω, να γκρινιάζω, να κλαίω και να παραπονιέμαι, είμαι πολεμικό άτι εγώ.


Έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου;

Είναι σαν να το ήξερα… αυτό είναι κάτι μαγικό στη ζωή μου, κάτι ευλογημένο. Από πάρα πολύ νωρίς, από κοριτσόπουλο, ήξερα -και δεν με σόκαρε καθόλου- ότι όλοι «φεύγουμε», άρα, έχουμε να αξιοποιήσουμε το χρόνο όσο είμαστε εδώ. Δεν με ταράζει το τέλος, δεν μου λέει τίποτα.


Έπειτα από τροχαίο, έφτασες σε σημείο δύσκολο, καθώς κινδύνευσε η ζωή σου;

Βέβαια, είχα ένα τροχαίο που «πήγα και ήρθα»… μια χαρά ήταν… (γελάει). Επίσης, θυμάμαι και κάτι άλλο κακό, παραμονές της παράστασης «Μαντάμ Ορτάνς», κάηκε το θέατρο «Rex». Μια μέρα πριν από την παράσταση λιώσανε τα σίδερα, κάηκαν κοστούμια, όργανα. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει φωτογράφιση για το διαφημιστικό μας και την επόμενη μέρα το πρωί, μπουρλότο.


Δεν επέτρεψες να δει το φως της δημοσιότητας η προσωπική σου ζωή.

Δεν το θέλησα και δεν θέλω να αφήσω να κοιτάζουν μέσα από την κλειδαρότρυπα την προσωπική μου ζωή. Δεν ήταν δύσκολο να το καταφέρω. Όποιος εκτίθεται, το θέλει, του αρέσει. Εμένα δεν μου αρέσει αυτό με την προσωπική μου ζωή. Δεν έχω μιλήσει ποτέ γι’ αυτήν, χωρίς να κρύβομαι ή να το επιδιώκω. Δεν παίρνω τηλέφωνο για να πω: «Είμαι σε αυτό το μέρος».


Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα σου, μπορούσαν κι εκείνοι να διατηρήσουν την αντίληψη που κρατούσες.

Δεν προκαλούσα, κι όταν ήμουν με σχέση μου, το σέβονταν και δεν… Ελάχιστα κουσκούς που γράφτηκαν είναι ανύπαρκτα. Δεν μιλάω ποτέ για την προσωπική μου ζωή, δεν έχει γραφτεί ποτέ τίποτα, παρόλο που ποτέ δεν κρύφτηκα.


Εντυπωσιακό, καθώς όταν κάποιος βρίσκεται με μια τόσο όμορφη και δημοφιλή γυναίκα όπως εσύ, θέλει να το γνωστοποιήσει, να επιδειχθεί, να καμαρώσει…

Με τα προσωπικά μου όχι, δεν το ήθελα.


Κρατάς ενθύμια, φωτογραφίες;

Πριν από λίγο καιρό, έκαψα ένα δωμάτιο γεμάτο με αποκόμματα εφημερίδων, περιοδικών, που αφορούσαν την πορεία μου. Το μόνο που κρατάω είναι φωτογραφίες και προγράμματα θεατρικών παραστάσεων. Φωτογραφίες έχω ατελείωτες, από το ξεκίνημά μου, από μαθήτρια ακόμα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού όπου έπαιζα μέχρι σήμερα. Έκαψα εκατό χαρτόκουτα με αποκόμματα.


Γιατί το έκανες αυτό;

Δεν ξέρω, είχα μια αποθήκη με χαρτόκουτα «τίγκα» στα αποκόμματα, τα έκαψα όλα, κι έχω μνήμες από τις φωτογραφίες, από πρόβες, παραστάσεις, γυρίσματα…


Ανατρέχεις στο παρελθόν;

Καθόλου, νιώθω γεμάτη από το παρελθόν, αλλά καθόλου να το νοσταλγήσω, είμαι πολύ στο «εδώ και τώρα», έτσι ζω, κι αυτό συστήνω.


Δείχνεις να έχεις μια επάρκεια σε όλα, έτσι είναι;

Όχι επάρκεια, δεν θα το έλεγα, γιατί έχω και φόβους.


Ένας άνθρωπος που δεν φοβάται το θάνατο, τι μπορεί να φοβηθεί;

Όταν ήρθα «απέναντι» με το θάνατο, το διαχειρίστηκα συνετά, δεν τρελάθηκα, δεν φώναξα, δεν είπα «γιατί σε μένα;», είπα «τι θα κάνω για να γίνω καλά;». Το θέμα είναι τι κάνεις το φόβο, τον αφήνεις να σε «καπελώσει» ή κάνεις αυτό που πρέπει για να φύγει; Δεν είμαι Βούδας, δεν είναι ότι δεν φοβάμαι.


Δίνεις την εντύπωση του ανθρώπου που, όταν σου ρίχνουν χαστούκι, γυρίζεις και το άλλο μάγουλο. Ισχύει;

Όχι, μακάρι να ήμουν τόσο εξελιγμένη. Δεν με ενδιαφέρει να τσακωθώ, δεν θίγομαι εύκολα.


Δεν τσακώνεσαι;

Όχι, παιδί μου, διαχειρίζομαι τα δύσκολα αρκετά ψύχραιμα. Μου έχουν «κόψει» κάποιοι άνθρωποι το κεφάλι και το έχω ξεχάσει.


Γιατί το κάνουν αυτό σε έναν άνθρωπο που δεν ενοχλεί, που είναι τόσο ξεκάθαρος απέναντί τους, το έχεις αναρωτηθεί;

Ο καθένας ψάχνει άνθρωπο να πετάξει τα «σκουπίδια» του, είναι η λεγόμενη προβολή στην ψυχανάλυση. Επειδή δεν καθαρίζει τον εαυτό του, έχει πολλά σκουπίδια κι, όπου βρει, τα πετάει απέναντι. Ήθελα πάντα αυτό που έχω μέσα μου να είναι το ίδιο με το έξω μου, να μη φοράω προσωπείο, κάτι που έχω καταφέρει, δεν έχω τίποτα στο σκοτάδι.


Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;

Ήταν καλά, εξαιρετικοί γονείς, τα αδέλφια μου… Τα ζόρια ξεκίνησαν όταν ήρθα στην Αθήνα, γιατί εκτέθηκα πάρα πολύ και γρήγορα. Έγινα πρωταγωνίστρια κατευθείαν, από μαθήτρια, οπότε ήταν φυσικό να τραβήξω τα βλέμματα, αλλά και την εκτόνωση του καθενός… Μεγάλωσα στο χωριό, ήρθα για το πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Εκτέθηκα απότομα και πάρα πολύ, εκεί άρχισαν τα ζόρια.


Το σλόγκαν «σας αγαπώ» σε ακολουθεί πολλές δεκαετίες μετά…

Παναγιά μου, ναι, μου αρέσει πολύ αυτό, το χαίρομαι. Ούτε ξέρω πώς βγήκε, έτσι αυθόρμητα, μια μέρα, και μετά κρατήθηκε…


Το λες ακόμα σε κάποια συνθήκη καθημερινότητας;

Όχι, μου το λένε οι άλλοι τώρα, εγώ «καθάρισα» με αυτό… (γέλια).


Θα παρουσίαζες σήμερα τηλεπαιχνίδι, αν σου γινόταν πρόταση;

Εξαρτάται, ακόμα και στο ξεκίνημά μου, που υπήρχαν ένα σωρό διαχωριστικές γραμμές, του τύπου όχι τηλεόραση, επειδή ήμουν του Εθνικού, και ήταν ακόμα πιο αυστηρά, δεν έχω στεγανά, αν μου αρέσει κάτι, το κάνω. Τώρα δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, όλα τα τείχη έχουν πέσει. Δεν μπορώ τα δήθεν. Δεν έπαιξα ποτέ ρόλο στην προσωπική μου ζωή. Η Μαρία δεν έχει αλλάξει ποτέ, σε όποια φάση ζωής: είτε κορυφαίες, είτε «πατώματα». Έτσι, έχω κρατήσει την προσωπική μου υγεία. Φαντάζεσαι να είχα ανέβει σε κανένα «καλάμι»; Παναγία μου… Μέσα μου δεν θα γεράσω, με τίποτα, δεν έχω καμία διαφορά, αφού πάω στα 74, το λέω και δεν περνάει μέσα μου με τίποτα, δεν έχω αλλάξει κάτι. Δεν αισθάνομαι κανένα γήρας.


Σου άρεσε που ήσουν όμορφη, το απολάμβανες;

Ευτυχώς που δεν το είχα πάρει χαμπάρι, τώρα βλέπω φωτογραφίες και μου αρέσω. Βγήκα πρωταγωνίστρια κατευθείαν κι ήμουν ανέτοιμη, δεν είχα όπλο για να πεταχτώ στην κορυφή, έτσι έριξα όλο μου το βάρος στο να ανταποκριθώ, γιατί με δέχτηκε ο κόσμος αμέσως. Όλη η έγνοια μου ήταν να εκπαιδευτώ ως ηθοποιός, δεν μπορούσα να χαρώ που ήμουν και μια ωραία κοπέλα, τώρα βλέπω τις φωτογραφίες και λέω: «Φτου σου, μανάρι μου, ήσουν νόστιμη»… (γέλια). Αν πρόβαλλα και επένδυα στην εξωτερική εμφάνιση, ίσως να είχα άλλο δρόμο… Δεν ήθελα να είμαι μια εικόνα.