Ο Κώστας Σημίτης και ο Ακης Τσοχατζόπουλος διεκδίκησαν τόσο την πρωθυπουργία της χώρας όσο και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις εμβληματικές μάχες που έδωσαν τον Ιανουάριο του 1996 και τον Ιούνιο του ίδιου έτους ο καθένας από την πλευρά του είχε και έναν στρατηγό. Ο μεν Σημίτης τον Θόδωρο Τσουκάτο, ο δε Τσοχατζόπουλος τον Αντώνη Κοτσακά. Ο τελευταίος ήταν αυτός που κρατούσε για πολλά χρόνια τα κλειδιά των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, που καθοδηγούσε τις οργανώσεις από την πανίσχυρη θέση του γραμματέα Οργανωτικού του κόμματος, ενώ ήταν από αυτούς που έδιναν μάχη για τη διατήρηση της λεγόμενης αριστερής ψυχής του ΠΑΣΟΚ. Και το έκανε με ποικίλους τρόπους, όπως, για παράδειγμα, μέσα από την έκδοση του περιοδικού «Στροφή», όπου παρουσίαζε διαχρονικά θέσεις που εξέφραζαν το λεγόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ και σίγουρα ήταν στον αντίποδα των εκσυγχρονιστικών θέσεων του κ. Σημίτη.

Η αριστερή ψυχή του κ. Κοτσακά φυσικά και κλονίστηκε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, για αυτό και ήταν από τους πρώτους που εγκατέλειψαν το πράσινο σκάφος. Ταυτόχρονα ήταν από τα πρόσωπα εκείνα που έστησαν τη γέφυρα της μεταφοράς, όχι μόνο ψηφοφόρων, αλλά και στελεχών του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδέα ήταν απλή, μιας και οι μάζες εγκατέλειπαν κατά κύματα το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και αναζητούσαν νέα πολιτική στέγη. Μαζί, δε, με τις μάζες αποχωρούσαν από το ΠΑΣΟΚ και δεκάδες βουλευτές που δεν ψήφιζαν τους μνημονιακούς νόμους, αλλά και περιφερειακά στελέχη.

Ο Αντώνης Κοτσακάς, ο Νίκος Κοτζιάς, ο Αλέξης Μητρόπουλος και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ήταν η ομάδα εκείνη των ΠΑΣΟΚογενών που συγκεντρωνόταν το 2011 μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο τότε γραμματέας του κόμματος, Δημήτρης Βίτσας, σε ένα γραφείο της Βουλής στην οδό Σέκερη. Οι συνεδριάσεις ήταν αλλεπάλληλες και είχαν ως κύριο στόχο να εκφραστούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη οι αντιμνημονιακές δυνάμεις που κινούνταν από το ΠΑΣΟΚ έως την άκρα Αριστερά. Κάπως έτσι συγκροτήθηκε το συμμαχικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο (ΕΚΜ), που έφτασε τον κ. Τσίπρα το 2012 στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αξιώματα

Οι περισσότεροι από τους μετέχοντες στο εγχείρημα διεκδίκησαν βουλευτικά αξιώματα, αλλά και υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, έγινε κυβέρνηση. Είχαν, βεβαίως, επικροτηθεί και από τους ψηφοφόρους, που πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ».

Αυτό, όμως, που είδαν οι ψηφοφόροι δεν αναγνώρισε ο στενός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες δεν έγιναν αποδεκτοί από τα συλλογικά όργανα του κόμματος και στα συνέδρια είχαν μικρή απήχηση. Με εξαίρεση τον Αντώνη Κοτσακά, ο οποίος ακολούθησε μια διαφορετική στάση από τους υπόλοιπους. Ποια ήταν αυτή; Δήλωσε εξαρχής πως δεν θέλει να είναι υποψήφιος βουλευτής και ότι δεν διεκδικεί καμία κρατική θέση. Η στάση του αυτή επικροτήθηκε από την οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στο συνέδριο του 2016 τον εξέλεξε ψηλά στην Κεντρική Επιτροπή και ακολούθως του ανέθεσε τη θέση του υπεύθυνου στρατηγικού σχεδιασμού του κόμματος.

Κάπως έτσι, από πρωτοπαλήκαρο του Ακη και γραμματέας Οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κοτσακάς έγινε ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με γραφείο στην Κουμουνδούρου και υψηλές κομματικές αρμοδιότητες.

Αποκορύφωμα, ωστόσο, της πλήρους ενσωμάτωσής του ήταν η πρωτιά που πέτυχε την περασμένη Κυριακή στη σειρά εκλογής της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ κορυφαίων στελεχών, όπως οι κύριοι Τσακαλώτος, Φίλης, Παππάς κ.ά. Επί της ουσίας, δηλαδή, ο κ. Κοτσακάς έχει την ακριβώς αντίστροφη πορεία από την τετράδα των ΠΑΣΟΚογενών που συνέβαλαν καταλυτικά στη γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο προσφάτως παραιτηθείς από την κυβέρνηση Νίκος Κοτζιάς, ο αποπεμφθείς από το υπουργείο Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής και ο Αλέξης Μητρόπουλος, ο οποίος αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015.

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά 20/10/2018