Όσα έγιναν στη Βουλή την περασµένη Παρασκευή, 28 Απριλίου, θα µπορούσαν να θεωρηθούν και το οριστικό τέλος της αθωότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είχαν προηγηθεί η αποδοχή µε «µισή καρδιά» του τρίτου Μνηµονίου, ο γρήγορος ενταφιασµός του «παράλληλου προγράµµατος», η διαγραφή όλων των «κόκκινων γραµµών» ως προς τα µέτρα που απαιτούσαν οι θεσµοί και, πλέον, η υπογραφή ενός πακέτου µέτρων που στην πραγµατικότητα ισοδυναµεί µε ένα τέταρτο Μνηµόνιο – το οποίο µάλιστα θα ψηφιστεί προκαταβολικά.

Υποτίθεται ότι υπήρχε ένα τελευταίο… φύλλο συκής: το «ηθικό πλεονέκτηµα» της Αριστεράς, το γεγονός δηλαδή ότι η Αριστερά θα αρνιόταν να µπει σε µια συστηµατική διαπλοκή µε τους κάθε λογής ολιγάρχες. Αλλωστε, πολύ πρόσφατα, η κυβέρνηση υπογράµµιζε, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα µέτρα που «αναγκάζεται» να πάρει, ότι «εµείς ούτε µίζες πήραµε, ούτε πάρτι κάνουµε στο ΚΕΕΛΠΝΟ την ώρα που κόβουµε συντάξεις, ούτε στα εξοπλιστικά, ούτε πήραµε θαλασσοδάνεια, ούτε είµαστε οι “πορφυρογέννητοι”».

«Πορφυρογέννητοι» δεν είναι όντως στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά µόλις εξυπηρέτησαν έναν µεγαλοεπιχειρηµατία προκειµένου να απαλλαγεί από πρόστιµα που βάραιναν την επιχείρησή του, κοινώς του έκαναν ένα δώρο 38,5 εκατοµµυρίων ευρώ. Και το έκαναν µε µια τροπολογία «φωτογραφική», από εκείνες που κατήγγελλαν σε όλους τους τόνους όταν κυβερνούσαν τα άλλα «µνηµονιακά» κόµµατα, και µάλιστα χρησιµοποιώντας ένα κοινοβουλευτικό «κόλπο» που επίσης είχαν στηλιτεύσει, δηλαδή τη µέθοδο της «βουλευτικής» τροπολογίας, εν προκειµένω του βουλευτή Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ ∆. ∆ηµητριάδη, την οποία συνήθως χρησιµοποιούν οι κυβερνήσεις για να περάσουν µια τροπολογία χωρίς να την αντιληφθεί έγκαιρα η αντιπολίτευση και προσπαθήσει να αντιδράσει.

Εξυπηρέτηση επιχειρηµατία µε χαριστική νοµοθετική ρύθµιση… ∆εν θα έλεγε κανείς ότι αυτό αποτελεί τον ορισµό της «αριστερής διακυβέρνησης».

Ο ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ. Οι µέχρι τώρα προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να οικοδοµήσει το δικό του σύστηµα δεν είχαν στεφθεί και µε τη µεγαλύτερη επιτυχία. Για ορισµένες από τις επιλογές του κυβερνώντος κόµµατος ισχύει η παλιά ιπποδροµιακή ατάκα «µουλάρι ο Αστραχάν». Ετσι, η προσπάθεια της κυβέρνησης και του Πάνου Καµµένου να επενδύσουν στα µεγαλόπνοα επιχειρηµατικά σχέδια της οικογένειας Καλογρίτσα στέφθηκε µε αποτυχία, όταν αποδείχτηκε ότι ο εργολάβος και επίδοξος µιντιάρχης, που θα προσέφερε επιτέλους το «SYRIZA Channel», µάλλον δεν είχε ακριβώς τους απαραίτητους πόρους, παρά τα… βοσκοτόπια, αλλά και τον γενναιόδωρο δανεισµό από την Attica Bank.

Και φαίνεται ότι αυτό το βρήκε στο πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη, του Ελληνοπόντιου µεγιστάνα που αναδείχτηκε µέσα στα δύσκολα -αλλά και γεµάτα ευκαιρίες για αγορά παλαιών κρατικών επιχειρήσεων «µπιρ παρά»µετασοβιετικά χρόνια, αλλά δεν ξέχασε ποτέ την εθνική του ταυτότητα.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΡΩΣΙΑ. Στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο πάντοτε ασκούσε έλξη η προοπτική της βοήθειας από τη Ρωσία, µιλώντας για τις ελπίδες των Ελλήνων είτε στην Τουρκοκρατία, είτε στον ρόλο της Μόσχας ως υποτίθεται «φάρου» του διεθνούς αριστερού κινήµατος, είτε πιο πρόσφατα στην αίγλη του Πούτιν ως υποτίθεται ηγέτη ενός εναλλακτικού πόλου στο διεθνές στερέωµα.

Και ο Ιβάν Σαββίδης δεν ήρθε στην Ελλάδα απλώς ως ακόµα ένας επιτυχηµένος επιχειρηµατίας ελληνικής καταγωγής. Ηρθε και ως εκπρόσωπος των ρωσικών κεφαλαίων, αλλά και της ρωσικής κυβέρνησης και ειδικά του ίδιου του προέδρου Πούτιν, για τον οποίο έχει µιλήσει αρκετές φορές µε ιδιαίτερα θετικό τρόπο. Αλλωστε, διετέλεσε και βουλευτής µε το κόµµα του, ενώ, παρά τις κόντρες που είχε µε τον Ντµίτρι Μεντβέντεφ, µε τον ίδιο τον Πούτιν δεν τα έσπασε ποτέ και πάντα αναφέρεται θετικά σε αυτόν.

Ας µην ξεχνάµε ότι ακόµη και τώρα ο κύριος όγκος της επιχειρηµατικής δραστηριότητάς του είναι στη Ρωσία.

Στην Ελλάδα, ο κ. Σαββίδης έσπευσε πρώτα να αποκτήσει την απαραίτητη λαϊκή βάση µε δύο βασικές κινήσεις: Από τη µία, µε την αγορά του ΠΑΟΚ, τον οποίο βοήθησε να ορθοποδήσει οικονοµικά, που σηµαίνει ότι χιλιάδες φίλοι του «δικεφάλου του βορρά» πίνουν νερό στο όνοµά του, και, από την άλλη, µε την ενεργή ενασχόλησή του µε τα ζητήµατα του ποντιακού ελληνισµού, συµπεριλαµβανοµένου του τρόπου που αξιοποίησε τις πολιτικές διασυνδέσεις του σε Ρωσία και Τουρκία για να ξαναγίνουν από το 2010 Λειτουργίες στο ιστορικό µοναστήρι της Παναγίας Σουµελά στον Πόντο.