Από τους ωκεανούς της μπίρας -κατά τον Μπουκόφσκι- στους χειμάρρους του κρασιού, της βότκας, του τζιν, της ρακής. Μια επίσκεψη στο κέντρο των Ανώνυμων Αλκοολικών (ΑΑ) σε βάζει αναπόφευκτα στη διαδικασία να μπεις στη θέση τους. Και να μάθεις -από επαΐοντες- για αλλαγές συμπεριφοράς εν μέσω μέθης.

Με αφορμή τη Ζιζέλ, που, όπως είπε, έχει «καθαρίσει» εδώ και δύο χρόνια από το αλκοόλ, καθώς, αν δεν το έκοβε μαχαίρι, θα πέθαινε, αλλά και τη Ναόμι Κάμπελ, που δύο εικοσιτετράωρα αργότερα επανέλαβε τα ίδια, η «ON time» εισβάλλει σε επικίνδυνα πεδία. Με πρωταγωνιστές που απαλλάχθηκαν από τη νόσο του αλκοολισμού. Που δεν στοιχειώνονται πια από το φάντασμα της εξάρτησης. Βέβαια, όπως έχει υπογραμμίσει επανειλημμένα ο Γιάννης Μπουτάρης: «Δεν θεραπεύεσαι. Είναι όπως οι ψυχικές ασθένειες. Καταστέλλεται, αλλά δεν εξουδετερώνεται». Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης προ διετίας δήλωνε ακόμα: «Όποιος έχει εξάρτηση, πρέπει να το παραδεχτεί. Για να απεξαρτηθεί, πρέπει να το θέλει. Είμαι αλκοολικός, παρότι κάποιοι μου λένε: “δεν είσαι, δεν πίνεις τώρα”. Με χαρακτηρίζει η σχέση μου με το κρασί. Θα πεθάνω με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι» κατέληγε.

Διαβάστε ακόμα: Έκθεση της CIA αποκάλυψε πού βρίσκονται οι πιο γεροί πότες στον κόσμο - Η θέση της Ελλάδας

Ιστορίες από την εποχή του αλκοολισμού από 15 διάσημους

Ο Θοδωρής Αθερίδης από 25 έως 34 ετών αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα. Και έχει συγκλονίσει περιγράφοντάς το: «Έπινα είκοσι τρεις ώρες και μία ώρα κοιμόμουν. Ξύπναγα στις τέσσερις τα ξημερώματα με μπίρες, έπινα τουλάχιστον είκοσι πέντε μέχρι το απόγευμα, συνέχιζα με ουίσκι και τελείωνα με ρακές και τσίπουρα. Είναι ψευδαίσθηση ο χρόνος. “Μόνο για σήμερα” και “σιγά σιγά” ήταν οι αγαπημένες μου ταμπελίτσες: κρέμονταν στη μία πλευρά του τοίχου στον πρώτο όροφο στο διαμέρισμα της οδού Ιπποκράτους 158, που ήμασταν τότε οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί. Διάλεγα πάντα να κάθομαι από αυτή την πλευρά του τραπεζιού για να τις βλέπω απέναντί μου. Με χαλάρωναν και ως πρόσταγμα και ως ευχή, κι ως προσπάθεια δεν ήταν κάτι τρομακτικό, σε αντίθεση με τις δώδεκα παραδόσεις, που τις άφηνα πίσω μου να τις διαβάζουν οι παλιότεροι συνκατεστραμμένοι που ανέβαιναν το γολγοθά της απεξάρτησης. Όταν αποφάσισα να κόψω το αλκοόλ, μηδένισα τη ζωή μου» σημείωνε και τώρα χαμογελά, όντας νηφάλιος από το 1999.

Μιχάλης Ιατρόπουλος: «Έπινα πολύ. Έπινα και δεν μεθούσα. Έπινα ένα μπουκάλι ουίσκι και είκοσι μπίρες τη μέρα επί είκοσι οκτώ χρόνια. Και ό,τι βλακεία έχω κάνει, την έχω κάνει από το αλκοόλ! Ό,τι σαχλαμάρα και όποιο λάθος έχω κάνει, το έχω κάνει πιωμένος. Πολλές φορές έχω φτάσει στα όρια του θανάτου. Από τη νύχτα, όμως, και από θέματα υγείας. Τρεις φορές “πήγα και ήρθα”. Μία, στο στρατό, που έπαθα δύο εμφράγματα και μία από το αλκοόλ. Πέρασα πολύ μεγάλη κατάθλιψη. Κόντεψα να πεθάνω. Μετά τη γέννηση των παιδιών μου, θέλω να ζήσω! Έχει τελειώσει αυτό το κεφάλαιο».

Διαβάστε ακόμα: Μπουτάρης: Είμαι αλκοολικός - Θα πεθάνω με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι

Αλέξης Σταμάτης: «Έβαζα βότκα στους φακούς επαφής μου για να μπορέσω να πιω και να μη με καταλάβουν. Μπορείς να κάνεις τερατώδη πράγματα για να πάρεις τη δόση σου. Για να ξεπεράσω τον καθημερινό γολγοθά της εξάρτησης, το πρώτο βήμα ήταν η αποδοχή του προβλήματος. Το δεύτερο, η βοήθεια από ειδικό. Το αλκοόλ είναι πλέον κάτι ξένο για μένα. Δεν το βλέπω σαν απειλή. Έχω ποτά για φίλους στο σπίτι και βγαίνω σε μπαρ, αλλά δεν πίνω. Δεν ήπια ούτε στο γάμο μου».

Χρήστος Θηβαίος: «Όπως έχει αναφέρει ο Ουμπέρτο Έκο: “Η μεγαλύτερη επαναστατική πράξη είναι να μιλάμε ακατάσχετα για πράγματα που σιωπούνται. Και η έννοια της εξάρτησης είναι κάτι καθημερινό, το οποίο αποσιωπούμε". Εμείς οι αλκοολικοί πρέπει να λέμε πως είμαστε αλκοολικοί, ώστε να έχουμε πάντοτε το φόβο». Στην προσπάθεια να θέσει υπό έλεγχο τον εθισμό του, παράγοντας-κλειδί, όπως έχει αποκαλύψει, ήταν η σύζυγός του Μαρία Παυλοπούλου, που νωρίς του το ξέκοψε, λέγοντάς του: «Ή αλλάζεις ή καταντάς». «Κανείς ηρωινομανής δεν χτυπάει ένεση μπροστά στα παιδιά του – εμείς ανοίγουμε τα τσίπουρα μπροστά τους, είναι φρίκη» έχει περιγράψει επίσης ο τραγουδοποιός.

Δημήτρης Σκαρμούτσος: «Όταν μπλέκεις με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, παύεις να κυριεύεις εσύ τον εαυτό σου. Έπιασα πολύ μεγάλο πάτο. Μου πήρε δύο χρόνια να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Έχασα φίλους, απομακρύνθηκε η οικογένειά μου, έχασα τους πάντες. Έμεινα μόνος μου. Καλώς έγινε αυτό, γιατί είχα αλλάξει τελείως».

Χρήστος Βασιλόπουλος: «Τα “σκληρά” τα έχω κόψει. Το αλκοόλ, τα drugs και οι κραιπάλες με μπλόκαραν. Έτσι, τα απέβαλα. Είναι προσωπική μου επιτυχία το να βγαίνω, να μη χρειάζεται να πιω, να είμαι ήδη στο τσακίρ κέφι και να μπορώ να επικοινωνήσω απλώς με ένα χυμό».

Βασίλης Ζούλιας: «Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι “καθαρός”. Μου είχαν δώσει πολλές συμβουλές τότε, αλλά δεν καταλάβαινα». Ο σχεδιαστής είπε το μεγάλο «όχι» σε αλκοόλ και ναρκωτικά στις 28/10/1992. «Η χρήση είναι μια κόλαση» έλεγε το 2019, έχοντας περάσει και από τους ΑΑ εκείνη την περίοδο. «Στον εθισμό μου στη μόδα θα λέω πάντα ναι» καταλήγει.

Γιώργος Μαργαρίτης: «Σιγά σιγά το ποτό γίνεται βίωμα και άντε μετά να το κόψεις. Μια μέρα είπα: “Κόβω και το τσιγάρο και το ποτό”. Μετά το 2002 έκοψα το τσιγάρο. Το ποτό το έκοψα λίγα χρόνια αργότερα. Την απόφαση που πήρα στα τριάντα να ξεκόψω από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, μακάρι να την είχα πάρει νωρίτερα. Θα είχα προκαλέσει λιγότερο πόνο στους δικούς μου, που ανησυχούσαν για μένα» έχει πει.

Ο Γιάννης Γιοκαρίνης έχει ομολογήσει ότι χρωστάει την αναγέννησή του στην αγαπημένη του Σοφία, που -προφανώς εμπράκτως- τον έκανε πιο σοφό: «Ήταν αυτή που με βοήθησε να καταλάβω ότι έχω πρόβλημα αλκοολισμού. Αν δεν καταλάβεις το πρόβλημα, δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Δόξα τω Θεώ, είμαι πια “καθαρός”. Το έχω κόψει μαχαίρι. Μπορεί να πιω μόνο ένα ποτήρι κρασί με το φαγητό μου, πάντα σεμνά και με φόβο. Όταν έχω αλκοόλ απέναντί μου, τρέμει η ψυχή μου γιατί ξέρω πια πόσο επικίνδυνο είναι».

Ο Σώτης Βολάνης το 2014 δήλωνε: «Τα τελευταία πέντε χρόνια ήμουν εθισμένος στο αλκοόλ. Μου είχε γίνει συνήθεια, δεν είχα καταλάβει πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Λόγω της δουλειάς, μέχρι τα τριάντα πέντε μου έπινα πορτοκαλάδα. Έχω φύγει από το στάδιο του αλκοολισμού. Θέλω να δώσω μηνύματα στα νέα παιδιά. Έλεγα: “Tι κάνω στον εαυτό μου;”. Έπινα κάθε μέρα. Κάποια στιγμή όμως το σιχάθηκε η ψυχή μου. Μου έκανε ζημιά».

Διονύσης Ξάνθος: «Είχα αγγίξει τον αλκοολισμό. Μόλις έκανα οικογένεια, τα άφησα όλα πίσω. Ποτό, χασίς, τσιγάρο, τέλος. Έγιναν εμπειρία και σοφία. Βγαίνω και μιλάω πλέον ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα, για να μπορέσω να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει τις ίδιες δυσκολίες. Δεν έχω ποτέ διαφημίσει αλκοόλ για να μη δώσω το κακό παράδειγμα».

Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου: «Πέρασαν περισσότερα από δεκαεπτά χρόνια που είμαι “καθαρή” από ουσίες» έλεγε πέρυσι στον Αντώνη Σρόιτερ. «Δεκαεπτά χρόνια σε έναν τρελό κόσμο που υπάρχει παντού γύρω μας. Με την παραμικρή δυσκολία, το πιο εύκολο πράγμα είναι να πιούμε ένα ποτήρι αλκοόλ, να πάρουμε μία “γραμμή”, να “πιούμε” ένα τσιγάρο για να ξεφύγουμε».

Η Σοφία Καρβέλα, στις αρχές του Σεπτέμβρη, έλεγε: «Πριν από δεκαπέντε χρόνια, σαν σήμερα, πήγαινα σε ένα μέρος για να με βοηθήσουν να νικήσω τον εθισμό μου στο αλκοόλ. Ήμουν διαλυμένη, στενοχωρημένη και φοβόμουν. Σήμερα εξακολουθώ να είμαι φοβισμένη, αλλά δεν πίνω».

Διαβάστε ακόμα: Σοφία Καρβέλα: Η εξομολόγηση για την απεξάρτηση από το αλκοόλ 

Ο Γιώργος Μαζωνάκης έχει μιλήσει για την εξάρτησή του από ναρκωτικά στο παρελθόν, για το θέμα του αλκοολισμού, όμως προ δεκαετίας είχε επικεντρωθεί ειδικά στην περίοδο που βρισκόταν στο στρατό: «Τους δέκα μήνες θητείας τούς έβγαλα σε ένα χωριό στην Ξάνθη. Από το 1998 μέχρι το 2000 μού βγήκε όλη η κούραση, αλλά μου άρεσε να είμαι στο σπίτι και να μην έχω πολλά πολλά με ανθρώπους. Ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου, όπου είδα να σκοτεινιάζουν πολλά γύρω μου. Το σημαντικό είναι ότι ξύπνησα και συνέχισα δυνατός».

Αξίζει να αναφέρουμε την προσευχή της γαλήνης των ΑΑ: «Ανώτερη δύναμη, δώσ’ μου τη γαλήνη να δέχομαι πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά τους».

Δημοσιεύθηκε στην Ontime