Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο πάπας Φραγκίσκος, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, Τζάστιν Ουέλμπι και άλλοι κορυφαίοι θρησκευτικοί ταγοί πήραν μέρος, χθες, Σάββατο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, σε «Οικουμενική Ολονυκτία Προσευχής».
Η τελετή έληξε στις 8 το βράδυ, τοπική ώρα και πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία, μεταξύ των άλλων, της γνωστής γαλλικής μοναστηριακής κοινότητας Τεζέ. Παράλληλα, στην ολονυκτία πήραν μέρος πάνω από τρεις χιλιάδες νέοι, οι οποίοι έφτασαν στην ιταλική πρωτεύουσα από όλο τον κόσμο.
Όπως υπογράμμισε νωρίτερα η κοινότητα Τεζέ «η συνάντηση αυτή, η οποία λαμβάνει χώρα στην Ρώμη και συγχρόνως σε άλλα μέρη του κόσμου, θέτει στο επίκεντρο μια λιτή τελετή, για να εισακουσθεί ο λόγος του Κυρίου, με μια μακρά στιγμή σιωπής και διαμεσολάβηση υπέρ της ειρήνης».
Σύμφωνα με τους διοργανωτές «η προετοιμασία της ολονυκτίας ήταν μια πραγματική άσκηση συνοδικότητας, με την επιθυμία να πάρουν μέρος, σε αυτή, πολλοί εκκλησιαστικοί εταίροι. Πάνω από πενήντα, διαφορετικών ομολογιών, οι οποίοι δούλεψαν μαζί, σε στενή συνεργασία με τους αρμόδιους τομείς της Καθολικής Εκκλησίας». Σήμερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πρόκειται να χοροστατήσει στην θεία λειτουργία στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Θεόδωρου του Τήρωνος, στο Παλατίνο της Αιώνιας Πόλης.
Τι είπε ο Πάπας Φραγκίσκος
«Η σιωπή», είπε ο πάπας Φραγκίσκος, «βρίσκεται στην αρχή και στο τέλος της επίγειας ύπαρξης του Χριστού. Ο Λόγος, ο Λόγος του Πατέρα, έγινε «σιωπή» στη φάτνη και στο σταυρό, τη νύχτα της Γέννησης και τη νύχτα των Παθών του». Πράγματι, σημείωσε, ο Θεός φαίνεται να προτιμά τη σιωπή από «φωνές, κουτσομπολιό και θόρυβο». Όταν εμφανίζεται στον Προφήτη Ηλία, ο Θεός δεν εμφανίζεται στον άνεμο, τον σεισμό ή τη φωτιά, αλλά με μια «μικρή ακίνητη φωνή».
Η αλήθεια, άλλωστε, είπε ο πάπας Φραγκίσκος, «δεν χρειάζονται δυνατές κραυγές για να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων». Για το λόγο αυτό, είπε, χρειάζεται και εμείς ως πιστοί «να ελευθερωθούμε από τόσο θόρυβο για να ακούσουμε τη φωνή του. Γιατί μόνο στη σιωπή μας αντηχεί ο λόγος του».
Το κήρυγμα του Πάπα Φραγκίσκου στο Βατικανό
"Μαζί". Όπως η παλαιοχριστιανική κοινότητα την ημέρα της Πεντηκοστής. Σαν ένα ποίμνιο, που αγαπήθηκε και συγκεντρώθηκε από έναν Ποιμένα, τον Ιησού. Όπως το μεγάλο πλήθος στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, είμαστε εδώ, αδελφοί και αδελφές «από κάθε έθνος, από όλες τις φυλές και λαούς και γλώσσες» (Αποκ. 7:9), από διαφορετικές κοινότητες και χώρες, κόρες και γιοι του ίδιου Πατέρα, εμπνευσμένο από το Πνεύμα που ελήφθη στο βάπτισμα και καλείται στην ίδια ελπίδα (πρβλ. Εφεσ. 4:4-5).
Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας. Ευχαριστούμε την κοινότητα Taizé για αυτήν την πρωτοβουλία. Με μεγάλη στοργή, χαιρετίζω τους Αρχηγούς των Εκκλησιών, τους ηγέτες και τις αντιπροσωπείες των διαφόρων χριστιανικών παραδόσεων και όλους εσάς, ιδιαίτερα τους νέους: σας ευχαριστώ που ήρθατε να προσευχηθείτε για εμάς και μαζί μας, στη Ρώμη, πριν από τον Τακτικό Γενικό Συνέλευση της Συνόδου των Επισκόπων, και την παραμονή της πνευματικής υποχώρησης που προηγείται. «Σύνοδος»: ας περπατήσουμε μαζί, όχι μόνο οι Καθολικοί, αλλά όλοι οι Χριστιανοί, όλοι οι βαπτισμένοι, ολόκληρος ο Λαός του Θεού, γιατί «μόνο το σύνολο μπορεί να είναι η ενότητα όλων» (πρβλ. J.A. MÖHLER, Symbolism) .
Όπως το μεγάλο πλήθος στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, προσευχηθήκαμε σιωπηλά, ακούγοντας μια «μεγάλη σιωπή» (πρβλ. Αποκ. 8:1). Πράγματι, η σιωπή είναι σημαντική και ισχυρή: μπορεί να εκφράσει ανείπωτη λύπη μπροστά στην ατυχία, αλλά και, σε στιγμές χαράς, μια χαρά που ξεπερνά τα λόγια. Γι' αυτό θα ήθελα να αναλογιστώ εν συντομία μαζί σας τη σημασία της στη ζωή του πιστού, στη ζωή της Εκκλησίας και στο ταξίδι της χριστιανικής ενότητας. Η σημασία της σιωπής.
Πρώτον, η σιωπή είναι απαραίτητη στη ζωή του πιστού. Πράγματι, βρίσκεται στην αρχή και στο τέλος της επίγειας ύπαρξης του Χριστού. Ο Λόγος, ο Λόγος του Πατρός, έγινε «σιωπή» στη φάτνη και στο σταυρό, τη νύχτα της Γέννησης και τη νύχτα των Παθών του. Απόψε, εμείς οι Χριστιανοί σιωπούμε μπροστά στον Σταυρό του Σαν Δαμιάνο, ως μαθητές που ακούν μπροστά στον σταυρό, τον θρόνο του Κυρίου. Η δική μας δεν ήταν μια άδεια σιωπή, αλλά μια στιγμή γεμάτη πίστη, προσδοκία και ετοιμότητα. Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, δεν είμαστε πλέον συνηθισμένοι στη σιωπή. Πράγματι μερικές φορές το παλεύουμε, γιατί η σιωπή μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τον Θεό και τον εαυτό μας. Ωστόσο, βρίσκεται στο θεμέλιο του λόγου και της ζωής. Ο Άγιος Παύλος μας λέει ότι το μυστήριο του Ενσαρκωμένου Λόγου «κρατήθηκε μυστικό για πολύ καιρό» (Ρωμ. 16:25), διδάσκοντάς μας ότι η σιωπή φυλάει το μυστήριο, όπως ο Αβραάμ φύλαγε τη Διαθήκη, όπως η Μαρία φύλαγε στην κοιλιά της και συλλογιζόταν μέσα της. καρδιά τη ζωή του Υιού της (πρβλ. Λκ 1:31· 2:19.51). Επιπλέον, η αλήθεια δεν χρειάζεται δυνατές κραυγές για να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων. Στον Θεό δεν αρέσουν οι διακηρύξεις και οι φωνές, τα κουτσομπολιά και ο θόρυβος: μάλλον προτιμά, όπως έκανε με τον Ηλία, να μιλάει με «ψυχρή φωνή» (Α' Βασιλέων 19:12), με «νήμα ηχηρής σιωπής». Και εμείς, λοιπόν, όπως ο Αβραάμ, όπως ο Ηλίας, όπως η Μαρία, πρέπει να ελευθερωθούμε από τόσο θόρυβο για να ακούσουμε τη φωνή του. Γιατί μόνο στη σιωπή μας αντηχεί ο λόγος του.
Δεύτερον, η σιωπή είναι απαραίτητη στη ζωή της Εκκλησίας. Οι Πράξεις των Αποστόλων λένε ότι μετά την ομιλία του Πέτρου στη Σύνοδο της Ιερουσαλήμ, «όλη η σύναξη σιώπησε» (Πράξεις 15:12), προετοιμαζόμενη να λάβει τη μαρτυρία του Παύλου και του Βαρνάβα για τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει ο Θεός μεταξύ των εθνών. Αυτό μας θυμίζει ότι η σιωπή, στην εκκλησιαστική κοινότητα, καθιστά δυνατή την αδελφική επικοινωνία, όπου το Άγιο Πνεύμα συνενώνει απόψεις, γιατί είναι αρμονία. Το να είσαι συνοδικός σημαίνει να καλωσορίζουμε ο ένας τον άλλον έτσι, γνωρίζοντας ότι όλοι έχουμε κάτι να μοιραστούμε και να μάθουμε, συγκεντρώνοντας μαζί για να ακούσουμε το «Πνεύμα της αλήθειας» (Ιω. 14:17) για να μάθουμε τι είναι ο Κύριος. λέει στις εκκλησίες» (Αποκ. 2:7). Επιπλέον, η σιωπή καθιστά δυνατή την αληθινή διάκριση, ακούγοντας προσεκτικά τους «αναστεναγμούς πολύ βαθείς για λόγια» του Πνεύματος (Ρωμ. 8:26) που αντηχούν, συχνά κρυμμένοι, μέσα στον Λαό του Θεού. Ας παρακαλέσουμε λοιπόν το Άγιο Πνεύμα να χαρίσει το χάρισμα της ακρόασης στους συμμετέχοντες της Συνόδου: «ακούοντας τον Θεό, για να ακούσουμε μαζί του την κραυγή του λαού. να ακούσουμε τους ανθρώπους μέχρι να αναπνεύσουμε τη θέληση στην οποία μας καλεί ο Θεός» (Ομιλία στην Αγρυπνία Προσευχής στην Προετοιμασία της Συνόδου για την Οικογένεια, 4 Οκτωβρίου 2014).
Τέλος, το τρίτο στοιχείο: η σιωπή είναι απαραίτητη για το ταξίδι της χριστιανικής ενότητας. Πράγματι, είναι θεμελιώδες για την προσευχή, και ο οικουμενισμός ξεκινά με την προσευχή και είναι στείρος χωρίς αυτήν. Ο ίδιος ο Ιησούς προσευχήθηκε ώστε οι μαθητές του «να είναι όλοι ένα» (Ιωάν. 17:21). Η σιωπή που είναι η προσευχή μας δίνει τη δυνατότητα να δεχτούμε το δώρο της ενότητας «όπως το θέλει ο Χριστός… με τα μέσα που επιλέγει» (βλ. ABBÉ COUTURIER, Προσευχή για την Ενότητα), όχι ως καρπό των δικών μας προσπαθειών και σύμφωνα με καθαρά ανθρώπινα κριτήρια . Όσο περισσότερο στρεφόμαστε μαζί στον Κύριο στην προσευχή, τόσο περισσότερο νιώθουμε ότι είναι αυτός που μας εξαγνίζει και μας ενώνει πέρα από τις διαφορές μας. Η χριστιανική ενότητα αναπτύσσεται στη σιωπή πριν από το σταυρό, ακριβώς όπως οι σπόροι που θα λάβουμε, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τα διαφορετικά χαρίσματα που έδωσε το Άγιο Πνεύμα στις διάφορες παραδόσεις: είναι στο χέρι μας να τα σπείρουμε, με τη βεβαιότητα ότι μόνο ο Θεός επιφέρει ανάπτυξη (βλέπε 1 Κορ 3:6). Θα είναι σημάδι για εμάς, που καλούμαστε με τη σειρά μας να πεθάνουμε αθόρυβα για εγωισμό, προκειμένου, μέσω της δράσης του Αγίου Πνεύματος, να αναπτυχθούμε σε κοινωνία με τον Θεό και σε αδελφότητα μεταξύ μας.
Γι' αυτό, αδελφοί και αδελφές, στην κοινή προσευχή ζητάμε να μάθουμε ξανά να σιωπούμε: να ακούμε τη φωνή του Πατέρα, το κάλεσμα του Ιησού και τον στεναγμό του Πνεύματος. Ας ζητήσουμε η Σύνοδος να είναι ένας καιρός αδελφότητας, ένας χώρος όπου το Άγιο Πνεύμα θα εξαγνίσει την Εκκλησία από κουτσομπολιά, ιδεοληψίες και πόλωση. Καθώς πλησιάζουμε τη σημαντική επέτειο της μεγάλης Συνόδου της Νίκαιας, ας ζητήσουμε να μάθουμε πώς, όπως οι Μάγοι, να προσκυνήσουμε με ενότητα και σιωπή το μυστήριο του Θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο, βέβαιοι ότι όσο πιο κοντά είμαστε στον Χριστό, πιο ενωμένοι θα είμαστε μεταξύ μας. Και όπως οι σοφοί από την Ανατολή οδηγήθηκαν στη Βηθλεέμ από ένα αστέρι, έτσι και το ουράνιο φως είθε να μας οδηγήσει στον μοναδικό μας Κύριο και στην ενότητα για την οποία προσευχήθηκε. Αδελφοί και αδελφές, ας ξεκινήσουμε μαζί, ανυπόμονοι να τον συναντήσουμε, να τον προσκυνήσουμε και να τον διακηρύξουμε, «για να πιστέψει ο κόσμος» (Ιω. 17:21).
