Τον Ιούλιο του 2018 ο 37χρονος φιλελεύθερος Πάμπλο Κασάδο εξελέγη στην ηγεσία του δεξιού Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας, διαδεχόμενος τον πρώην πρωθυπουργό, Μαριάνο Ραχόι, όταν ο τελευταίος έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης. Οπαδός της οικονομικής ανανέωσης μέσω βελτιωμένης παραγωγικότητας και χαμηλότερων φόρων των επιχειρήσεων, υπέστη συντριβή στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Αγωνίστηκε σε μια ισχυρότερη ιδεολογική πλατφόρμα, διαφημίζοντας τον εαυτό τους ως τον μοναδικό υποψήφιο με όραμα για την ανανέωση του κόμματος με νέα πρόσωπα. Οι νεοφιλελεύθεροι αριστεροδεξιοί, που θεωρούσαν ότι θα πρέπει η Δεξιά να στρίψει προς το Κέντρο και να γκρεμίσει τα ιδεολογικά τείχη και να συντρίψει τους Καταλανούς, αμέσως ανακήρυξαν τον Κασάδο ως «Ισπανό Μακρόν»!

Κάπως, δηλαδή, όπως τα ανόητα νεοφιλελεύθερα βλαχαδερά τύπου Καιρίδη και... λοιπών παρηκμασμένων (κεντρο)αριστερών που συνωστίζονται στα ψηφοδέλτια του Κυριάκου. Ηδη ορισμένοι δημοσιογράφοι τον έχουν ανακηρύξει τον «Ελληνα Μακρόν». Προφανώς, ο καθείς έχει τη γνώμη του για το τι πρέπει να γίνει στην εγχώρια Δεξιά. Ως ηγέτης της Δεξιάς, που δεν είναι ο κλασικός δεξιός, όμως ακραιφνώς ευρωπαϊστής και φιλελεύθερος, αντιμετωπίζει ένα ιστορικό προεκλογικό αίνιγμα: Πώς μετατρέπεις την αντιδημοφιλή αλήθεια σε βιώσιμη στρατηγική; Πώς αλλάζεις τη μεταμνημονιακή εποχή σου πριν προλάβει εκείνη να σε καταστρέψει; Η Ντόρα, για παράδειγμα, αφότου συμμάχησε με τους νεοκαραμανλικούς το 2007, πιστεύοντας ότι έτσι θα διαδεχθεί τον Κώστα Καραμανλή, παρέμεινε στην πλευρά αυτή. Μπορεί οι αντιλήψεις της να είναι πάντα φιλελεύθερες σε θέματα κοινωνικής πολιτικής (είναι θέμα ευρωπαϊκής παιδείας), πολιτικά όμως είναι πιο κοντά στη Ν.Δ. του κυβερνητικού παρελθόντος παρά στη Ν.Δ. όπως θα την ήθελε να μεταλλαχθεί ο Κυριάκος.

Η πολιτική είναι, βέβαια, μια τέχνη όπου έχει μεγάλη σημασία η ακριβής δοσολογία για να πετύχει η συνταγή. Η δοσολογία μεταξύ Δεξιάς και κεντρώου μετριοπαθούς χώρου θέλει τεράστια προσοχή, που δεν τη βλέπουμε ακόμη. Ο κ. Μητσοτάκης, προφανώς, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη απήχηση σε ένα παραδοσιακό νεοκαραμανλικό κόσμο, ό,τι και να κάνει. Πάντως, παίζει για την ώρα έναν ρόλο που δεν του πάει και που ίσως ποτέ δεν είχε σκεφθεί ότι θα έπαιζε. Οι αναλυτές της πολιτικής τέχνης, εντός και εκτός συνόρων, θα συνεχίσουν, βέβαια, το μακρύ τους και το κοντό τους. Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο να παρατηρείς το καμίνι της ελληνικής πολιτικής σε διαρκή υπερθέρμανση μετά την τραγωδία των Μνημονίων.

Τώρα, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ απέσπασαν δύο εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από ό,τι το 2016 και διαθέτουν πλέον 123 βουλευτές. Εναντι 66 εδρών του Λαϊκού Κόμματος, 57 των Ciudadanos και 42 των Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Και το ακροδεξιό κόμμα VOX του Σαντιάγκο Αμπασκάλ, κερδίζοντας 24 έδρες, με τους νοσταλγούς του Φράνκο, εμφανίζονται και πάλι στο Κοινοβούλιο της Μαδρίτης έπειτα από 40 ολόκληρα χρόνια. «Ομορφος» (guapo), «χαρισματικός», «φωτογενής» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στον Πέδρο Σάντσεθ. Ενώ μέχρι να του χαμογελάσει η τύχη το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) παρέμενε «στο περιθώριο, μακριά από την πρώτη γραμμή του πολιτικού διαλόγου», που περιελάμβανε το Λαϊκό Κόμμα, τους κεντροδεξιούς Ciudadanos και τους αριστερούς Podemos. Το παρατσούκλι του Πέδρο Σάντσεθ είναι «Λάζαρος». Προφανώς όχι τυχαία, αφού έχει αναστηθεί πολιτικά τρεις φορές. «Πληγωμένος» από δύο εκλογές και «εκδιωγμένος» από την αρχηγία των Σοσιαλιστών με πρωτοβουλία των βαρόνων του κόμματος, ο 47χρονος καθηγητής Οικονομίας κατάφερε να κάνει μια θεαματική επιστροφή. Επανεξελέγη επικεφαλής των Σοσιαλιστών χωρίς να κατέχει βουλευτική έδρα και με τη δεύτερη ανάστασή του ο «Λάζαρος» Σάντσεθ κατάφερε να ρίξει τον πρώην πρωθυπουργό Ραχόι αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία την 1η Ιουνίου του 2018. Ο Ραχόι έγινε ο πρώτος Ισπανός πρωθυπουργός που έχασε ψήφο εμπιστοσύνης από το 1975 και τη μετάβαση της Ισπανίας σε δημοκρατία μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο...

* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ