Όταν ταΐζεις το τέρας, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια μέρα ή το τέρας θα σου φάει το χέρι ή το τέρας θα είσαι εσύ. Οσο σίγουρο, όμως, κι αν είναι αυτό, σχεδόν όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί δείχνουν να μην πτοούνται και συνεχίζουν να συναγελάζονται με το τουρκικό τέρας. Εγώ, πάντως, προειδοποιώ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που φαίνεται να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Ολοι νομίζουν ότι κρύβουν μέσα τους έναν Ελευθέριο Βενιζέλο! Συνιστώ σε όλους να διαβάσουν το σπουδαίο βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού και ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Καραμανλή με τίτλο «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές μας σχέσεις 1928-1932» (Εκδόσεις Παπαζήση), για να κατανοήσουν την ανεπάρκειά τους.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός (εύχομαι ο τελευταίος) έχει εγκλωβιστεί στην ψευδαίσθηση ότι η μοίρα τού επιφυλάσσει να παίξει το γεωπολιτικό χαρτί της χώρας... Δεν έχει πλέον κανένα νόημα να επιστρέφουν οι πρωθυπουργοί στις ξεφτισμένες (για να μην πω ξεφτιλισμένες...) συνταγές του παρελθόντος της προσωπικής διπλωματίας. Ο ολίγιστος Γιωργάκης Παπανδρέου, με τη διπλωματία των σεισμών, και το πολιτικό κτήνος Θ. Πάγκαλος, που παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, μαζί με το έγκλημα Σημίτη στα Ιμια, που έβαλε τη σφραγίδα των «γκρίζων ζωνών», αποτελούν τεκμήρια του Βατερλώ της ελληνικής διπλωματίας. Και μετά ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας αποδεχόμενος πλήρως τον κομβικό ρόλο να υπηρετήσει (!) τη διεθνή στρατηγική που διαδραματίζουν οι ΗΠΑ στα μείζονος σημασίας θέματα της εξωτερικής πολιτικής, και ιδιαίτερα στα τρία πλέον ευαίσθητα και διαχρονικά περίπλοκα: Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, ονομασία της ΠΓΔΜ.

Ο Ταγίπ Ερντογάν από τη συνάντησή του με τον Ελληνα πρωθυπουργό «μέτρησε» τις αντιδράσεις όχι μόνο της φιλικής του αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά πρώτιστα την αμήχανη αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας. Γνωρίζει καλά ότι το ευρωατλαντικό δίχτυ ασφαλείας το ελέγχει και ότι το Διεθνές Δίκαιο, αυτό και μόνο, δεν αρκεί για να τον αναχαιτίσει όταν κρίνει ότι έχει έρθει η ώρα μας. Η Ελλάς -αριστερή και δεξιά- παραπαίει στο θεώρημα της καλής γειτονίας, αποστρέφοντας το πρόσωπο στην ιστορική πραγματικότητα ότι οι τουρκικές απαιτήσεις και των ισλαμιστών και των κεμαλιστών λειτουργούν σαν εμβρυουλκός για τον «ειρηνικό ακρωτηριασμό» του Αιγαίου, της Θράκης και του ενεργειακού πλούτου Κύπρου και Ελλάδας.

Ο μέγας Θουκυδίδης, πριν από περίπου 2.500 χρόνια, σε εκείνον τον εκπληκτικό διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, έθεσε ανεξίτηλα τις βάσεις των διεθνών σχέσεων. Τίποτα, ουσιαστικά, δεν άλλαξε από τότε. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η «Ξυγγραφή» παραμένει, ακόμα και σήμερα, το ευαγγέλιο με τα σημαντικότερα αναλυτικά εργαλεία για την κατανόηση των σχέσεων μεταξύ κρατών. Στην Αμερική το βιβλίο του Graham Allison «Η παγίδα του Θουκυδίδη» επαναφέρει τον μεγάλο ιστορικό στο προσκήνιο. Θεώρησα χρήσιμη αυτή την αναφορά για να υπογραμμίσω ότι στη χώρα όπου γεννήθηκε και έγραψε ο Θουκυδίδης τίποτα δεν μάθαμε από τα διδάγματά του. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα και λόγω της οικονομικής τραγωδίας που βιώνει, έχει εξασθενίσει σημαντικά ως δύναμη ισχύος στην περιοχή, σε αντίθεση με την προκλητική και θρασύτατη Τουρκία, η οποία, εκμεταλλευόμενη τη γεωπολιτική, γεωστρατηγική και στρατιωτική ισχύ, μας εγκλωβίζει όλο και πιο βαθιά σε ένα ιδιότυπο καθεστώς «φινλανδοποίησης».

Είτε από αδυναμία, είτε από φόβο, είτε από ιδεοληψία, είτε ακόμα και από αφελή πίστη στην προοπτική μιας ελληνοτουρκικής φιλίας, η Ελλάδα ακολουθεί μια ανόητη πολιτική κατευνασμού απέναντι σε έναν προκλητικό και θρασύτατο γείτονα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το δίδυμο Τσίπρα - Καμμένου, αφού φόρτωσε τα νησιά με λαθρομετανάστες, αφού περιπλανήθηκε μέχρι να μάθει αν υπάρχουν σύνορα στη... θάλασσα, αφού ανέχθηκε τις τουρκικές προκλήσεις, αφού είπε απίστευτες επιπολαιότητες, άρχισε να συζητάει ακόμα και για τη Συνθήκη της Λωζάννης! Αϊ Σιχτίρ!