Λες και ο ευφυής Βρετανός συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ έγραψε το αξεπέραστο έργο του «Η φάρμα των ζώων» για τους Γερμανούς. Όταν, την περασμένη εβδομάδα, ανακοινώθηκε από τη Γερμανία ότι δόθηκε η τελική άδεια για την κατασκευή του αγωγού «Nord Stream II», που θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη παρακάμπτοντας την Ουκρανία, ήρθε βίαια στη σκέψη μου η πολιτική σάτιρα του Όργουελ.

Εκτός από τα τεράστια οικονομικά οφέλη για τη Γερμανία και τη γεωπολιτική διάσταση του έργου, οι Γερμανοί έγραψαν στα παλαιά των υποδημάτων τους το υποτιθέμενο ενιαίο ενεργειακό μέτωπο των ΗΠΑ και της Ευρώπης κατά του Πούτιν. Η ρωσική Gazprom ηγείται του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου «Nord Stream II», ο οποίος θα επεκτείνει τον «Nord Stream Ι», από τη Ρωσία στη Γερμανία, κάτω από τη θάλασσα της Βαλτικής.

Οι εταίροι της αποτελούνται από πέντε κορυφαίες ευρωπαϊκές ενεργειακές επιχειρήσεις: τις γερμανικές Uniper και Wintershall, τη γαλλική Engie, τη βρετανοολλανδική Royal Dutch Shell και την αυστριακή OMV. Θυμίζουμε ότι πρόεδρος του κονσόρτσιουμ για τον «Nord Stream II» είναι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέραρντ Σρέντερ, ο οποίος πρόσφατα αναβαθμίστηκε, αναλαμβάνοντας και καθήκοντα προέδρου στο Δ.Σ. της Rosneft, του ρωσικού πετρελαϊκού μεγαθηρίου. Ήδη έχουν αντιδράσει η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής και, βεβαίως, η Ουκρανία.

Η δε λυσσώδης προσπάθεια των ΗΠΑ από το καλοκαίρι να αποτρέψουν την κατασκευή του, επειδή πλέον πλήττεται η προώθηση των εξαγωγών αμερικανικού LNG, έχει αποτύχει. Οι Αμερικανοί είδαν κι έπαθαν να «θάψουν» τον «South Stream», για να μετριάσουν την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία και κατ' επέκταση τη γεωπολιτική ομηρία της και τώρα βλέπουν να αναβιώνει μέσω του νέου αγωγού με τη Γερμανία.

Η στάση των Δυτικών, πάντως, ενέχει μεγάλη δόση φασιστικής υποκρισίας. Το σκεπτικό τους ότι μπορεί η Γερμανία να συνάπτει ενεργειακές σχέσεις με τη Ρωσία, π.χ. με έναν στρατηγικής σημασίας αγωγό, όπως ο «Nord Stream II» -αλλά δεν μπορούσε η Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή, που εξοντώθηκε πολιτικά, επειδή οι επιλογές του έπρεπε να ετεροπροσδιορίζονται αναλόγως των δικών τους αποφάσεων και προτεραιοτήτων-, πρέπει να καταπολεμηθεί. Αλλά ας διασκεδάσουμε για λίγο τη γεωστρατηγική διάσταση των εξελίξεων, καθώς κυριεύεται ξανά από φόβους και οργή το αμερικανικό και ευρωπαϊκό σύστημα.

Φυσικά, η ισχύς της Ρωσίας του Πούτιν είναι ο ενεργειακός της πλούτος και αυτόν αξιοποιεί σε κάθε περίπτωση για να προασπίσει τα συμφέροντά της και να επαναβεβαιώσει αποφασιστικά την παρουσία της στη διεθνή σκηνή. Πάντως, η καγκελάριος Μέρκελ δεν πρόκειται να γίνει η νεκροθάφτης του ανοίγματος προς ανατολάς, που πολύ προσεκτικά έχει οικοδομήσει η Γερμανία από τον Βίλι Μπραντ έως τον Γκέραρντ Σρέντερ, προεκτείνοντας τη στρατηγική του Βίσμαρκ.

Αξίζει πολλαπλώς να υπενθυμίσω ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε δρομολογήσει με τη Ρωσία μια σπουδαία συνεργασία στον ενεργειακό τομέα. Μια συνεργασία που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα και των δύο κρατών, χωρίς, βεβαίως, να παραβιάζει τις δεσμεύσεις της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Και τώρα η Γερμανία κινείται προς την ίδια κατεύθυνση.

Τότε οι ΗΠΑ είχαν αντιδράσει λυσσωδώς, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η Ευρώπη θα εξαρτηθεί από τη Μόσχα. Πάντως, το σενάριο ότι ο Κώστας Καραμανλής έπεσε θύμα υπονομευτικών ενεργειών εκ μέρους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών δυστυχώς επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις.

Βέβαια, και οι παρασκηνιακές πιέσεις των κύκλων εντός της Ελλάδας, οι οποίοι εξαρχής αντιμετώπισαν αρνητικά τη σύναψη μιας στρατηγικής ενεργειακής σχέσης με τη Μόσχα, ήταν αφόρητες. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που κινδυνολογούν για την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, αλλά δεν ενοχλούνται καθόλου για τις θερμές ενεργειακές σχέσεις της Γερμανίας και της Τουρκίας με τον Πούτιν.