Είναι οι ίδιοι που με την άθλια μνημονιακή πολιτική τους και τα ψέματά τους παρέδωσαν τη χώρα στους «τσιπροκαμμένους» και τώρα οδύρονται... Έσπειραν μνημονιακούς ανέμους, τώρα θερίζουν ΣΥΡΙΖΑίικες θύελλες.

Ο χορός των μεταμφιεσμένων τελειώνει όταν πέσουν οι μάσκες. Όμως, η στιγμή αυτή δεν έχει ακόμη πλησιάσει ούτε για την κυβέρνηση Τσίπρα ούτε για τους «σαμαροβενιζέλους». Γιατί, ως προς την ουσία, η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για το σκάνδαλο Novartis ήταν μια λίαν... σαιξπηρική κατάσταση, καθώς κινήθηκε μεταξύ δύο βασικών αξόνων, που θυμίζουν τίτλους από έργα του μεγάλου δημιουργού: «Πολύ κακό για το τίποτα» και «Τρικυμία»...

Αν υπάρχει κάποιος ο οποίος περιμένει ότι όλη αυτή η ιστορία της Novartis θα καταλήξει σε κάθαρση, απλώς πλανάται. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Πρόκειται, όντως, περί πλάνης και όχι περί πραγματικού ενδεχομένου. Απλώς, καταρρέουν μύθοι και μαγκιές... Αυτό το σύστημα που έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ -και που τώρα πνέει τα λοίσθια- αντέδρασε.

Να αγνοήσουμε, λοιπόν, όλους αυτούς; Να αγνοήσουμε τους αριβίστες της Νέας Δημοκρατίας, τους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και τους κίβδηλους αριστερούς της ΔΗΜΑΡ (που παρέδωσαν τη χώρα στους «τσιπροκαμμένους») μαζί με τους λοιπούς «δημοσιογράφους» του διαπλεκόμενου κατεστημένου; Απαντώ: Ο John Maynard Keynes έγραφε «Το απώτερο μέλλον είναι ένας παραπλανητικός οδηγός για τις σημερινές υποθέσεις.

Στο απώτερο μέλλον όλοι θα έχουμε πεθάνει». Προφανώς και η κάθαρση δεν προχωρά πάντοτε σε ευθεία γραμμή. Χωρίς θεσμική πειθαρχία και πολιτικό βάθος, μπορεί να εκφυλιστεί σε παραλήρημα συλλήβδην δαιμονοποίησης και υποκριτικής ηθικολογίας. Και η ηθικολογία είναι γλιστερός δρόμος.

Όπως η συνωμοσιολογία, είναι κι αυτή συχνά καταφύγιο απατεώνων ή ανικάνων. Παράγει δημοφιλείς απλουστεύσεις που μετατρέπονται εύκολα σε τσουνάμι λαϊκισμού.

Τότε πάνω στα λύματα των σκανδάλων και της διαφθοράς σερφάρουν οι πιο επιδέξιοι πολιτικοί δημαγωγοί. Για να είναι χρήσιμη η πολιτική καταδίωξη της διαφθοράς, πρέπει να παραμένει πεισματικά εντοπισμένη σε στοιχεία και περιεχόμενο. Βεβαίως, η δημοκρατία δεν πρέπει να φέρεται εκδικητικά, αλλά δεν μπορεί να υπομένει επί μακρόν τον ευτελισμό της.

Η τιμωρία, άρα, έχει παραδειγματικό χαρακτήρα. Και δρα ενισχυτικά για το δημοκρατικό φρόνημα, που τόσο έχει υποφέρει τα τελευταία πολλά χρόνια από την κατά συρροήν παραγραφή αξιόποινων πράξεων πολιτικών προσώπων.

Όλα τα μεγάλα σκάνδαλα πέρασαν από τα όργανα της Βουλής και κανένα δεν κατέληξε σε παραδειγματική τιμωρία. Αυτή η σκανδαλώδης απαλλαγή υπονόμευε διαρκώς την ισονομία και την ισοπολιτεία, τραυμάτιζε διαρκώς το πολίτευμα και κλόνισε, εντέλει, την πίστη των πολιτών στη δημοκρατία. Η οικονομική καταστροφή, η πτώχευση ήταν η υλική έκφραση της ήδη συντελεσθείσας ηθικής φθοράς.

Το πολιτικό σύστημα σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Δυσώδεις υποθέσεις στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της εξαθλίωσης των πολιτών, της απαισιοδοξίας για το μέλλον, της χαμένης γενιάς και ίσως των χαμένων γενεών που ακολουθούν. Γίνεται αυτό με μια χώρα, ένα πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία πλήρως απαξιωμένα; Κατά τη γνώμη μου, οι εναπομένοντες νουνεχείς και όχι, φυσικά, οι φυγόμυαλοι σε αυτό τον τόπο πρέπει να το καταλάβουν αυτό.

Διότι διακυβεύεται το μέλλον της χώρας.

Ναι, να υπάρξει πλήρης διαφάνεια και να μην αφήνονται σκιές. Ο Άμος Οζ έγραφε πως οι σύγχρονες τραγωδίες τελειώνουν με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο τρόπος του Σαίξπηρ: στο τέλος η σκηνή είναι γεμάτη με πτώματα. Ο άλλος, του Τσέχοφ: στη σκηνή δεν υπάρχουν πτώματα, όμως όλοι κουβαλούν μέσα τους το βάρος από το πτώμα της ψυχής τους. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να πει ότι η βρώμικη περίπτωση των δέκα πολιτικών που εμπλέκονται στην υπόθεση διαθέτει τραγικά χαρακτηριστικά. Πάντως, έχει άφθονα σαιξπηρικά στοιχεία.