Ιούλιος του 2021: 47 χρόνια από την εισβολή και κατοχή του «Αττίλα» στην Κύπρο και ο Ερντογάν πραγματοποιεί θριαμβική κάθοδο στα κατεχόμενα, έτοιμος να δρομολογήσει τα προσχεδιασμένα κατά γράμμα βήματα της επικυριαρχίας του. Και τα βήματα ξεκινούν με τον χαρακτηρισμό της περιοχής των Βαρωσίων από στρατιωτική σε κατοικημένη, ώστε να αναλάβει επίσημα τη διοίκησή της το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, υπό τον Ερσίν Τατάρ, το ανδρείκελο του Τούρκου προέδρου στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Ηδη από τον περασμένο Νοέμβριο ο Ερντογάν είχε μπει στην «περίκλειστη πόλη» της Αμμοχώστου και έκανε λόγο για το άνοιγμα και τον εποικισμό της. Σχέδια που άρχισαν ήδη να υλοποιούνται ταχύτατα, πιστοποιώντας την... εμβάθυνση της τουρκικής κατοχής, την οποία ετοιμάζεται να πανηγυρίσει κατά την επίσκεψή του στις 20 Ιουλίου στη Μεγαλόνησο.

Τα Βαρώσια, η παραλιακή νότια συνοικία της Αμμοχώστου, έχουν τον άδοξο τίτλο «η τελευταία πόληφάντασμα της Ευρώπης», όπως η Λευκωσία έχει τον επίσης άδοξο τίτλο «η τελευταία διχοτομημένη πόλη της Ευρώπης». Τίτλοι που ακούγονται πλέον κούφιοι, καθώς τα 47 χρόνια κατοχής από τους Τούρκους αποδεικνύουν ότι το πολιτικό τους αντίκρισμα είναι μηδενικό στον ΟΗΕ, στις Μεγάλες Δυνάμεις και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Νίκος Αναστασιάδης οφείλει να αναλάβει τις βαριές πολιτικές του ευθύνες και να παραιτηθεί, καθώς κυβέρνησε επί σειρά πολλών ετών με τον ΔΗ.ΣΥ. (βαρύτερες, βέβαια, οι ευθύνες του ΑΚΕΛ) και, κυρίως, επειδή κατέληξε να παίξει ρισκαδόρικα με την ιδέα των δύο κρατών, πιστεύοντας ότι έτσι πιέζει την τουρκική πλευρά, ώσπου βρέθηκε αντιμέτωπος με τον χειρότερο εφιάλτη του: Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ δέχθηκε επισήμως το τουρκικό έγγραφο για λύση δύο ανεξάρτητων κρατών.

Οι βαριές πολιτικές ευθύνες για το Κυπριακό και το τεράστιο ρίσκο με την ιδέα των δύο κρατών
Βέβαια, τι να περιμένει κανείς από έναν ανόητο υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν, που εξελίχθηκε σε καιροσκόπο, αφού, παρά την προεκλογική του υπόσχεση, όταν εξελέγη υλοποίησε το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων; Τώρα οι Τούρκοι ζητούν δύο κράτη και δεν πρόκειται να υποχωρήσουν. Ο Ερσίν Τατάρ κατέθεσε στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, έγγραφο που, δυστυχώς, έγινε αποδεκτό. Τεράστια διπλωματική ήττα της Κύπρου, καθώς σε αυτό ο Τατάρ παρουσίασε τη θέση της λύσης των δύο κρατών με κυριαρχική ισότητα και ο Γκουτέρες παραμέρισε τη λύση που τα ίδια τα Ηνωμένα Εθνη επιδιώκουν να επιτύχουν από το 1977 και μετά - αυτήν, δηλαδή, της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα.
Ολόκληρη η Μεταπολίτευση, δηλαδή η περίοδος μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, που προκάλεσε η εθνικά καταστρεπτική χούντα της Αθήνας, πέρασε με τη μονότονη επίκληση ενός όρου: των «εθνικών μας δικαίων», που συνήθως κάποιοι μας τα καταπατούν. Είναι ένας όρος στο βάθος του τραγικός, καθώς υποδηλώνει ένα κράτος και ένα έθνος το οποίο περιμένει παθητικά από τους άλλους να του αναγνωρίσουν εκείνα που το ίδιο οφείλει να προστατεύσει για τον εαυτό του. Ο όρος «εθνικά δίκαια» και η διαρκής κλάψα που γεννά η αντίληψη ότι αυτά καταπατώνται από τους ισχυρούς του κόσμου τούτου ή/και μαζί με την επιθετική Τουρκία, υπήρξε επί δεκαετίες ένα δηλητήριο στην καρδιά της χώρας.

Στον κόσμο της διεθνούς πολιτικής δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια. Υπάρχουν εθνικά συμφέροντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσει κανείς να επικαλείται εκείνο που πιστεύει ως συμβατό με τη διεθνή νομιμότητα. Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει είναι να περιμένει ότι αυτή η νομιμότητα θα εγερθεί από μόνη της και θα λύσει τα προβλήματα μιας χώρας. Ούτε δίκαια ούτε άδικα. Εθνικά συμφέροντα και εθνικά οφέλη. Ομως, ήδη, είναι πολύ αργά. «Βατερλώ» στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, για το οποίο είναι άμεσα υπεύθυνες οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου από τη δεκαετία του 1950 έως και σήμερα, με τραγικά αποτελέσματα. Γιατί και τα φαντάσματα -σήμερα τα Βαρώσια και αύριο (;) το Καστελλόριζο- κάποτε εκδικούνται.