Ο Τσώρτσιλ, λοιπόν, που έμεινε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία, μας έμαθε ότι ένας ηγέτης που παίρνει αποφάσεις ζωής και θανάτου για έναν ολόκληρο λαό αποφασίζει να μιλήσει στους πολίτες δίχως περιστροφές: Οι Γάλλοι είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν, ενώ οι ναζιστές έχουν το βλέμμα τους στραμμένο προς τη Βρετανία. Πρέπει να διαπραγματευθούμε; «Never, never», «Ποτέ, ποτέ», ουρλιάζουν όλοι μαζί. Και τι πρέπει να κάνουμε τότε; «Fight», «να αγωνιστούμε».

Ηταν αυτή η στιγμή που ο γίγαντας Βρετανός πρωθυπουργός πιεζόταν να διαπραγματευθεί με τον Χίτλερ μέσω του Μουσολίνι, αλλά έκανε την τελική του επιλογή και εκφώνησε την ιστορική ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο. «Θα πολεμήσουμε» στη Γαλλία, σε θάλασσες και ωκεανούς, στους αιθέρες, στα χωράφια και στους δρόμους, στους λόφους, παντού, και «δεν θα παραδοθούμε ποτέ». Βεβαίως, ο Παλαμάς μάς έχει εξηγήσει ότι «... Η μεγαλοσύνη / στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, / με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται / και με το αίμα». Η ελληνική γλώσσα, στις ποικίλες φάσεις της, καλλιεργεί την ποίηση επί τρεις χιλιετίες. Είμαστε υπερήφανοι για αυτό και από σήμερα με τον εθνικό ευεργέτη κ. Ιάκωβο Τσούνη.

Συγκλονιστική η προσφορά του να αφήσει την τεράστια περιουσία του στις Ενοπλες Δυνάμεις για να υπερασπιστούν με νέα δύναμη την πατρίδα. Και εσύ, Αντώνη Σαμαρά, που είπες το ορθό και το εθνικό, δέχθηκες χυδαία επίθεση. Εγώ θα μπορούσα να σου καταλογίσω πολλά λάθη και... το έκανα, αλλά εκτιμώ τον πατριωτισμό σου. Και για να ξεκαθαρίσω ότι μας συνδέει μόνο η κοινή μας αστική και πατριωτική συνείδηση και η βαριά ιστορία των οικογενειών μας. Εστω και τώρα, Αντώνη Σαμαρά, προσπάθησε να ξυπνήσεις την πατριωτική ιδεολογία στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική μας.

Το έγκλημα είναι ότι θάφτηκαν ως «εθνικιστικές» οι ιδέες μας. Θάφτηκαν υπό το βάρος μιας νεοραγιαδίστικης πολιτικής (πότε φιλοσκοπιανής, πότε φιλότουρκης) που αποδέχθηκε ασμένως τη «Συμφωνία στις Πρέσπες» και τώρα εκβιάζεται να υποκύψει στις μεθοδεύσεις της Μέρκελ και... λοιπών συμμάχων και να διαπραγματευθεί με τον εχθρό. Η φαντασίωση του Ερντογάν ότι δεν είναι μόνον ο οικουμενικός ηγέτης του Ισλάμ, αλλά και ο σπουδαιότερος Τούρκος ηγέτης μετά τον Μωάμεθ τον Πορθητή και τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, αυτός που θα ακυρώσει την κοσμική «παρένθεση» του Κεμάλ Ατατούρκ, πλήρως υποστηρίζεται από τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Ομως, στον επεκτατιστή νεοσουλτάνο η Ελλάδα δεν μπορεί να απαντήσει με ψευδαισθήσεις διαλόγου. Η Τουρκία δεν είναι απομονωμένη, όπως ηλιθίως πιστεύουν οι διεθνολόγοι της κυβέρνησης, και θα πρέπει να προσευχόμαστε ο Ερντογάν να κάνει το μοιραίο λάθος να γυρίσει τη Μεσόγειο στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, που θα είναι και το τέλος του.

Η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, θέμα γεωστρατηγικό, είναι ό,τι πιο κοινότοπο. Η «γαλάζια πατρίδα», όμως, και η μετατροπή σε τζαμί της Αγία Σοφιάς προβιβάζουν την πολιτική σε ιδεολογία, και δη με θεοκρατικές τάσεις, που επηρεάζει τον λαό της Τουρκίας. Η Ευρώπη της παρακμής πιστεύει ακόμη πως με την Τουρκία μοιράζονται τις ίδιες αξίες. Η περίπτωση Ερντογάν, όμως, αποδεικνύει ότι η Ιστορία δεν είναι γραμμική. Αν μονοσήμαντα εξελισσόταν η Ιστορία, το Ισραήλ θα είχε από δεκαετίες ισοπεδωθεί από την αραβική πλημμυρίδα. Αλλά οι Ισραηλινοί έχουν αποδεχτεί να ζουν σε μια πλήρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία με σχεδόν διαρκή οικονομική αιμορραγία. Εμείς έχουμε τέτοια διάθεση; Ο Ερντογάν με αυτοπεποίθηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί τη φράση «καζάν-καζάν» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Προφανώς και δεν αναφέρεται πλέον -όπως στο παρελθόν οι κεμαλιστές- στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Η έννοια της «γαλάζιας πατρίδας» θίγει την κυριαρχία μιας τεράστιας περιοχής, που καλύπτει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτήν περιλαμβάνονται οι υφαλοκρηπίδες Κύπρου, Ρόδου, Καστελλόριζου, Καρπάθου, Κάσου και του ανατολικού τμήματος της Κρήτης. Γι’ αυτό οι πιέσεις και οι προθέσεις περί διαλόγου αρμόζουν μόνο σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας. Αυτά.