Αρθρογραφώντας επί 25 ολόκληρα χρόνια στην «Οικονομική Καθημερινή», θεωρώ ότι τα έζησα όλα: από την τραγωδία των Μνημονίων, τις απάτες που είχαν στηθεί επί Κώστα Σημίτη με τα εξοπλιστικά προγράμματα και τη Σοφοκλέους, τη λίστα Λαγκάρντ και τα εγκλήματα δισεκατομμυρίων των επιχειρηματιών που δυσφημούν βαριά τη χώρα ολόκληρη. Ωστόσο, το είδος και η πελώρια απάτη μιας εταιρείας-σύμβολο της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές, της Folli Follie, δομημένης την τελευταία 20ετία από Έλληνες διαπρεπείς επιχειρηματίες και με μετόχους επενδυτικούς κολοσσούς όπως η αμερικανική Fidelity και η κινεζική Fosun, με εκατοντάδες καταστήματα σε όλο τον κόσμο, ποθητός πελάτης για τις τράπεζές μας, αποδείχτηκε μια «μαύρη τρύπα». Ο τζίρος της στην Ασία δεν ήταν, όπως έγραφαν στα βιβλία που έλεγχαν οι καλύτερες λογιστικές εταιρείες του κόσμου, 911 εκατ. ευρώ, αλλά μετά βίας 132 εκατ., αφού τα υπόλοιπα 779 ήταν ψεύτικα, πλαστά, εικονικά.
Η τοξική απειλή από τα εταιρικά σκάνδαλα επισκιάζει τη δήθεν υγιή ελληνική επιχειρηματικότητα
Κατ’ επέκταση, οι Κουτσολιούτσοι, πατέρας και γιος -που οδηγήθηκαν στον Κορυδαλλό την Τετάρτη-, και οι συν αυτώ υπέγραφαν ισολογισμούς με ίδια κεφάλαια που έλεγαν ότι ήταν 1,88 δισ. δολάρια, αλλά ήταν μόλις 162 εκατ. δολάρια, εμφάνιζαν ψευδείς απαιτήσεις 612 εκατ. ευρώ, δήλωναν πλαστά κέρδη, πλαστές πωλήσεις, ψεύτικα τραπεζικά εμβάσματα που έστελναν σε φανταστικά ονόματα με ευφάνταστα επώνυμα. Ασύλληπτη απάτη ακόμα και για απατεώνα! Το απίθανο της υπόθεσης αυτής είναι ότι οι πρώτες ενδείξεις για την απάτη υπήρξαν -κατά τους ελεγκτές- από το 2001 επί Σημίτη, σταδιακά γιγαντώθηκαν, και από το 2017 πλέον δεν ήταν ενδείξεις, αλλά τρανταχτές αποδείξεις. Εντούτοις, το σκάνδαλο δεν το ανακάλυψε καμιά ελληνική ή ξένη Αρχή, αλλά το αποκάλυψε ένα αμερικανικό ιδιωτικό fund, το QCM, που εντοπίζει τεράστιες απάτες για ίδιον όφελος.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα πιο εφιαλτικό, που δείχνει ότι η Ελλάδα, δυστυχώς, ήταν και παραμένει -σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα- αδύναμη, ανίκανη ή και διεφθαρμένη. Η Folli Follie δεν ήταν (είναι) η μόνη με εικονικό τζίρο, εικονικά καταστήματα, πλαστά εταιρικά στοιχεία και άδεια τα δήθεν γεμάτα ταμεία. Αυτές τις τεχνικές απάτης και εξαπάτησης των επενδυτών δεν τις ανίχνευσαν ούτε οι τράπεζες - που παρείχαν τα δάνεια που συγκάλυπταν την πολυετή λεηλασία της επιχείρησης. Το πιο τραυματικό από όλα δεν είναι η Ελλάδα, που γονάτισε από τη μνημονιακή κρίση, αλλά η διαφθορά, που αποδεικνύεται εξόχως ανθεκτική. Η τοξική απειλή από τα εταιρικά σκάνδαλα της Folli Follie και της Aegean Marine Petroleum του Μελισσανίδη, ο αντίκτυπος της υπόθεσης Παπαευαγγέλου, πρώην αντιπροέδρου της Jumbo, ο οποίος με τη χρήση τερματικών μηχανημάτων POS από τρεις ελληνικές τράπεζες -την Εθνική, τη Eurobank και την Τράπεζα Πειραιώς- παρέκαμπτε τα capital controls του Πεκίνου για λογαριασμό Kινέζων που έστελναν χρήματα στην Ελλάδα για να αποκτήσουν τη «χρυσή βίζα», και το έγκλημα της αλυσίδας Μαρινόπουλος επισκιάζουν τη δήθεν υγιή ελληνική επιχειρηματικότητα. Το 2016 έσκασε η αλυσίδα Μαρινόπουλος με 823 καταστήματα, 12.500 μισθωτούς, 1,6 δισ. ευρώ τζίρο και 2.000 προμηθευτές.

Οι τράπεζες, που υποτίθεται ότι επόπτευαν, ανέμελα και απλόχερα τη δάνειζαν, αποφεύγοντας να αναρωτηθούν το στοιχειώδες: Πώς είναι δυνατόν μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς, αλλά πλήρωνε επί πιστώσει, να φθάσει να έχει δάνεια ίσα με μία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας (1,8 δισ. ευρώ); Και γιατί, αφού η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμό επί 3 συναπτά έτη, αυτές έκαναν τα στραβά μάτια και συνέχιζαν να της δίνουν δάνεια.

Η εταιρεία είχε λεηλατηθεί. Και οι τράπεζες -ας το πούμε κομψά- είχαν αποδειχτεί ανίκανες να το εμποδίσουν... Θέλω να είμαι σαφής: στη χώρα υπάρχουν επιχειρηματίες φίλοι μου που όντως προσδίδουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην έννοια της υγιούς επιχειρηματικότητας. Υπάρχει, ωστόσο, και ένα βαριά άρρωστο, δήθεν επιχειρηματικό σύστημα, κακομαθημένο από κυβερνήσεις, τράπεζες, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Η λεηλασία επιχειρήσεων και επενδυτών πρέπει να σταματήσει να παραμένει έγκλημα χωρίς τι-μωρία. Η υπόθεση Novartis ακολουθεί…