Ή θα είστε ελεύθεροι ή θα είστε ήσυχοι: Η λεηλατημένη από το ένοχο πολιτικό σύστημα, φοβική Ελλάδα, σε διπλωματική δίνη. Με όχι απλά ορατούς, αλλά απτούς θα έλεγα κινδύνους από την εισβολή του Oruc Reis. Με μια κυβέρνηση που πρακτικώς φαίνεται να έχει διαλέξει τη «διπλωματικά γεωπολιτική φλυαρία», με ένα υπουργείο Εξωτερικών εγκλωβισμένο σε κρίση απελπισίας για να υπερασπιστεί λεκτικά «νίκες» και μια χώρα που βυθίζεται στα υπόγεια ρεύματα της μυστικής διπλωματίας εχθρών και συμμάχων. Και μια ανεπαρκέστατη και, κυρίως, ηλίθια αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι η ώρα εθνικού συναγερμού. Οχι για τους... πολίτες της Ελλάδας, όπως παραπλανητικά μας λένε τα κόμματα. Αλλά για την Ελλάδα των Ελλήνων.

Ηρθε πράγματι η ώρα για τους Ελληνες να βγουν από την κατάσταση στρατηγικής υπνοβασίας της Μέρκελ, του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών που μας οδηγεί να μην αντισταθούμε στην Τουρκία του Ερντογάν. Η εισβολή του ερευνητικού σκάφους Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελλορίζου έχει σαφή στόχο να παραβιάσει την ελληνική εθνική κυριαρχία. Ομως, ο γνωστός δημοσιογράφοςπράκτορας διερωτήθηκε δημοσίως: «Εντάξει, δεν παραβιάστηκαν τα χωρικά μας ύδατα...». Με μια κοινωνία που χειραγωγείται πλήρως από την τηλεοπτική προπαγάνδα και αγωνιά να επιβιώσει επιλέγοντας την εθνική αφασία, το μέλλον της Ελλάδας προβλέπεται πολύ ζοφερό.

Ακόμα και το εξαιρετικά περίπλοκο θέμα της Συμφωνίας της μερικής οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου κατάφεραν (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και διεθνολόγοι) να το γελοιοποιήσουν. Τα τηλεοπτικά δελτία επαναλαμβάνουν χωρίς αιδώ ότι η Συμφωνία ακυρώνει το «παράνομο» τουρκολιβυκό μνημόνιο. Πρόκειται περί ανοησίας φυσικά η Τουρκία προσχώρησε στον καθορισμό ΑΟΖ με την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της Λιβύης, οπότε το τουρκολυβικό Σύμφωνο είναι τόσο έγκυρο και νόμιμο όσο και η ελληνοαιγυπτιακή Συμφωνία. Η δεύτερη ούτε καν δίνει ένα διαπραγματευτικό ατού στην Ελλάδα, αφού ο Ερντογάν δεν πρόκειται να μπει σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις.

Αλλά οι φιλοκυβερνητικοί σπεύδουν να μιλήσουν για εθνική επιτυχία και ιστορική συμφωνία. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αν η Κρήτη έχει με την ελληνική υπογραφή μειωμένη επήρεια, τότε όλη η πάγια επιχειρηματολογία της Αθήνας για τα νησιά του Αιγαίου καταρρέει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή... χάσαμε το Καστελλόριζο, αλλά κρατήσαμε τη μισή Ρόδο, το 70% της Καρπάθου και το 88% της Κρήτης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν γύρισε από τη Λωζάννη, είπε πως «ευχαρίστως αγγέλλω υμίν ότι υπεγράφη η Συνθήκη της Ειρήνης μετά την Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Δεν σημαίνει ατυχώς ελληνικόν θρίαμβον». Αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα συνηθίζουμε να πανηγυρίζουμε όχι μόνο για τις νίκες, αλλά και για τις «περήφανες» ήττες.

Η Ιστορία μάς κλείνει το μάτι και μας λέει... Η εξωτερική πολιτική του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Ν. Τσάμπερλεν τη δεκαετία του 1930 έμεινε στην Ιστορία ως «appeasement policy» (πολιτική κατευνασμού). Ο όρος αυτός σημαίνει την προσπάθεια των Βρετανών να διατηρήσουν καλές σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία. Ετσι πίστευε ο Τσάμπερλεν ότι θα ανέκοπτε τη ναζιστική προκλητικότητα και θα ενσωμάτωνε τη Γερμανία στο ευρωπαϊκό status. Στο πλαίσιο αυτό, το 1938 υπέγραψε τη Συμφωνία του Μονάχου μαζί με την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, με την οποία η Τσεχοσλοβακία θα έδινε τα ανατολικά εδάφη της Σουδητίας στη Γερμανία, υπό τη λογική να μη γίνει εισβολή στην υπόλοιπη χώρα. Ο Τσάμπερλεν συνέχισε την προσπάθεια να συμβιβαστεί με τον Χίτλερ, όπου του ήταν δυνατό, προκειμένου να αποτρέψει κάθε κίνδυνο πολέμου. Ιστορική έχει μείνει η φράση με την οποία ανακοίνωσε την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου, «Peace for our time» («Ειρήνη στην εποχή μας»), η οποία διαψεύσθηκε τραγικά λίγο αργότερα, με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτή η ιστορική αναδρομή έχει... σχέση με την Ιστορία, που δεν δείχνει κανένα έλεος όταν χλευάζει τους ανόητους και τους ραγιάδες.