Όσο κυλάει ο Οκτώβριος, με αναμενόμενα σπουδαία γεγονότα, όπως η συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, και τη Λαγκάρντ και άλλους σπουδαίους, εμείς εδώ καλούμαστε να ανατρέξουμε σε δύο σπουδαίες ημερομηνίες, όχι άσχετες με τα σημερινά: Την 9η και τη 12η Οκτωβρίου 1944.

Στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα Πέμπτη, ελευθερωνόταν η Αθήνα ύστερα από τριάμισι χρόνια φρικτής γερμανικής κατοχής. Από τον λόφο του Αρδηττού, νεαρός αντιστασιακός τότε, έβλεπα τον χιτλερικό στρατιώτη να κατεβαίνει από την Ακρόπολη με τη σβάστικα υπό μάλης. Και σε λίγα λεπτά χιτλερικό στρατηγό να καταθέτει στέφανο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και να αποχωρεί με όλο το ασκέρι του από την Ελλάδα, με συμφωνημένη την αναίμακτη αποχώρηση…

Λίγες ώρες αργότερα σύσσωμος ο αθηναϊκός λαός ορμούσε στο κέντρο έξαλλος από ενθουσιασμό. Ανάμεσα σε όλους και τα παιδιά της ΕΠΟΝ Παγκρατίου, όπου ήμουν γραμματέας («Αλέξης» το ψευδώνυμο), με πρώτους και καλύτερους την Ελένη Γλύκατζη, την Άννα Συνοδινού, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Κυριακάκο και πολλούς άλλους αγωνιστές. Η μαχητική Ελένη ήταν το πιο δυνατό «χωνί» του Παγκρατίου και η πανύψηλη Άννα η περιζήτητη καλλιγράφος της «εφημερίδας τοίχου»…

Εκείνη όμως τη μέρα θα ξεκινούσε και ο πρώτος εμφύλιος, όταν καμιά δεκαριά ταγματασφαλίτες οχυρωμένοι σε ένα ξενοδοχείο, τέρμα της οδού Σταδίου, πυροβόλησαν στο ψαχνό και σκότωσαν δύο διαδηλωτές που πανηγύριζαν την απελευθέρωση της Αθήνας. Ησαν δίπλα μας, τους είδαμε να πέφτουν και υψώσαμε τις γροθιές μας στους δολοφόνους. Καταλάβαμε πως δεν θα αργούσαν τα Δεκεμβριανά! Και δεν θα αργούσαν αφού τρεις ημέρες νωρίτερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1944, οι τότε ηγέτες του πλανήτη, ο Τσόρτσιλ της Αγγλίας και ο Στάλιν της Ρωσίας, υπέγραφαν μουλωχτά στη Μόσχα εκείνη την περιβόητη «Συμφωνία της Χαρτοπετσέτας», που όριζε, μεταξύ άλλων, ότι η δόλια Ελλάδα θα ανήκε κατά 90% στην Αγγλία και κατά 10% στους «άλλους».

Στα απομνημονεύματά του ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, «πατέρας της νίκης», όπως ονομάστηκε, αφηγείται με απίστευτο κυνισμό την ολιγόωρη συζήτησή του με τον Ιωσήφ Στάλιν, που όριζε τις τύχες των λαών της Βαλκανικής. Θαυμάστε κυνισμό: «Ας αποφύγουμε», γράφει, «τις διαφωνίες επί ασήμαντων θεμάτων (!!!). Πώς θα σας φαινόταν αν ελέγχατε κατά 90% τη Ρουμανία και εμείς κατά 90% την Ελλάδα και να μοιραζόμασταν στη μέση τη Γιουγκοσλαβία;».

«Ενώ ο διερμηνέας μετέφραζε, εγώ (συνεχίζει ο Τσόρτσιλ) έγραψα σε μισό φύλλο χαρτιού:
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90%, οι υπόλοιποι 10%. ΕΛΛΑΔΑ: Μεγάλη Βρετανία 90% (σε συμφωνία με ΗΠΑ), Ρωσία 10%. ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50%-50%. ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50-50 %. ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75%, οι υπόλοιποι 25%...

«Το έσπρωξα», καταλήγει, «προς τον Στάλιν, που έκανε μια μεγάλη μολυβιά ότι το εγκρίνει. Όλα έγιναν σε λιγότερο χρόνο απ' όσο χρειάστηκε για να τα καταγράψω. Τελικά είπα: Μήπως είναι καλύτερο να κάψουμε αυτό το χαρτί που ρυθμίζει την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων; Όχι, κρατήστε το εσείς, είπε ο Στάλιν…».

Το 90% της «Χαρτοπετσέτας» πέρασε από τότε σε άλλα αρπακτικά χέρια. Και σήμερα μέγα μέρος του έχει περιέλθει στην ανθελληνική Γερμανία, ενώ το «10%», που είχε «συμφωνηθεί» για το ΚΚΕ, μειώθηκε στο μισό εξαιτίας των λαθών της ζαχαριαδικής ηγεσίας του, που, αν δεν είχαν γίνει, η αριστερά, με κορμό το ΚΚΕ, θα ήταν σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση…

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς για πόσον καιρό ακόμη η «συμφωνία της χαρτοπετσέτας», με άλλα λόγια η ξενοκρατία, θα ρυθμίζει τη μοίρα της δόλιας πατρίδας. Πότε άραγε ο λαός, με μπροστάρηδες κάποιες έντιμες πένες, θα ανάψει τη σπίθα της 5ης επανάστασης;