«ΠΟΤΕ ΘΑ διαβάσετε επιτέλους»; Η παραπάνω φράση, σε μορφή repetition και σε ντεσιμπέλ τύπου «ακούγεσαι από τον Άλιμο μέχρι τη Σαλαμίνα», έσπασε χθες το απόγευμα (μαζί με νεύρα) κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Και έπειτα, είπα να χαλαρώσω. Και να γλυκάνω. Και να μεταμορφωθώ σε μανούλα ζεν, από εκείνες που κάθονται στωικά δίπλα στα παιδάκια τους για να τους πουν τα μαθηματάκια τους. Ήρεμη, ατάραχη, απαθής. «Τι έχεις κορίτσι μου, Γεωγραφία;» «Για την οροσειρά του Ιούρα. Για τα Απέννινα που ανήκουν στην Αλπική Πτύχωση, έχουν κατεύθυνση Β-Ν, μέγιστο υψόμετρο 2.915 μέτρα και μήκος περίπου 1.300 χιλιόμετρα. Για τα Κανταβρικά και τα Ουράλια Όρη που σχηματίστηκαν κατά τον Παλαιοζωικό Αιώνα... Και στο λέω εξαρχής! Αποκλείεται να τα μάθω». Το ένα μου μάτι αρχίζει να γυαλίζει επικίνδυνα. Όχι, γι’ αυτό το «Στο λέω εξαρχής! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να τα μάθω», αλλά για όσα καλείται να μάθει ένα δωδεκάχρονο. «Εσύ, αγόρι μου, τι πρέπει να κάνεις στη Βιολογία»; «Να σχεδιάσω ένα ζωικό κύτταρο όπου θα διακρίνονται η πλασματική μεμβράνη, το κυτταρόπλασμα, ο πυρήνας με το γενετικό υλικό, καθώς και τα οργανίδια που αποτελούν το ενεργειακό κέντρο του κυττάρου... Και στο λέω εξαρχής! Αποκλείεται να το κάνω». Τώρα γυαλίζει και το άλλο μάτι. Πιο επικίνδυνα από το προηγούμενο. Όχι, για εκείνο το «Στο λέω εξαρχής! Αποκλείεται να το κάνω», αλλά για τα βασανιστήρια που πρέπει να υποστεί ένα δεκατριάχρονο. Αλήθεια, ποιοι τα γράφουν αυτά τα βιβλία; Πού απευθύνονται; Και γιατί κρίνεται ως απαραίτητο για ένα παιδί να γνωρίζει το μέγιστο υψόμετρο της οροσειράς Ιούρα και τη σύσταση του κυτ- ταρικού πρωτοπλάσματος; Πολύ θα ήθελα να τα γνωρίσω αυτά τα λαμπρά μυαλά και να μου συστήσουν και εκείνα με τη σειρά τους το δικό τους λαμπρό κοινό. Θα πρέπει να είναι πολύ τζίνιους, πολύ προχωρημένο. Παιδιά, πάντως, αποκλείεται να είναι.

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ παιδί Γυμνασίου είναι αδύνατο να κατανοήσει όσα του έγραψαν να μάθει. «Δεν έχει σημασία, κυρία μου», θα μου πεις. «Το νόημα δεν είναι να τα κατανοήσει, αλλά να τα συγκρατήσει». Τουτέστιν, να τα παπαγαλίσει. Σήμερα, δεκαετίες μετά την εποχή του δικού μου «παπαγαλιστού» σχολείου, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Παπαγάλους πλάθαμε με τα δυο χεράκια, παπαγάλους πλάθουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Χωρίς κρίση, χωρίς άποψη, χωρίς συλλογισμό. Άχρηστες πληροφορίες, ασήμαντες λεπτομέρειες, άσκοπα ξενύχτια, υπερμεγεθυμένο παίδεμα σε συσκευασία μικροσκοπικής εκπαίδευσης. Πλουμιστές τσάντες ασορτί με παπαγαλίσια κεφάλια. Όσο για τις γνώσεις; Φτερά που τα παίρνει ο άνεμος...

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή 6/5/2023