Ζούμε ημέρες ντροπής. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Και, για να είμαι ακριβέστερος, ζούμε την κορύφωση μιας φαρσοκωμωδίας, η οποία αποδείχθηκε οδυνηρή για τη χώρα. Δεν είναι ώρα να μετρήσουμε τις πληγές από αυτήν την τετραετή διακυβέρνηση, αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτές θα αποδειχθούν πολλές και βαθύτατες. Η αποτίμηση της ζημιάς θα μπορούσε να γεμίσει τόμους, εντούτοις θα αρκεστώ σε μία λέξη: καταστροφή.

Κάποιοι πριν από εμάς, είτε σκόπιμα είτε άθελά τους, συνέβαλαν σε αυτήν την κατάσταση: άφησαν τις τύχες της οικονομίας μας στα χέρια μαθητευόμενων μάγων και, ταυτοχρόνως, πολιτικών και όχι μόνο απατεώνων. Επέτρεψαν σε υπουργούς να αντιμετωπίζουν τη Δικαιοσύνη σαν τσιφλίκι τους. Εξέλεξαν φίλους εγκληματιών. Πίστεψαν ότι εκείνοι που επικροτούσαν ή συμμετείχαν σε καταστροφές περιουσιών μπορούν να κατανοήσουν βασικές έννοιες, όπως η εφαρμογή του νόμου. Θεώρησαν ότι εκείνοι που περιφέρονταν από καφενείο σε γενικές συνελεύσεις θα λογαριάσουν το εθνικό συμφέρον μπροστά στο να κερδίσουν λίγους ακόμη μήνες παραμονής στην καρέκλα τους. Με λίγα λόγια, έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Και εκεί ερχόμαστε εμείς. Η επόμενη γενιά, που έκανε τα πρώτα της βήματα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον. Μια γενιά που βαρέθηκε να απογοητεύεται, συνήθισε να απέχει, ολικά ή εν μέρει, από τις εξελίξεις και, κάποιες φορές, τα παράτησε απογοητευμένη. Δικαίως ή αδίκως, κάναμε λάθος. Και αν δεν έχουμε πειστεί από το λάθος αυτό, φρονώ πως αρκεί να αναλογιστούμε το καθήκον μας, για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Ποιο είναι το καθήκον; Το καθήκον απέναντι στην επόμενη γενιά. Μια γενιά που δεν πρέπει να ζήσει εποχές που ένας Δανέλλης κρατά μια κυβέρνηση στην εντατική. Μια γενιά που δεν της αξίζει να βλέπει υπουργούς να απειλούν δικαστές. Μια γενιά που δεν θα σπουδάσει για να κυβερνάται από στρατούς αμόρφωτων. Χρωστάμε σε εμάς, στους κόπους των γονιών μας, μα πρωτίστως σε εκείνους που θα έρθουν.

Χρωστάμε μια κανονική χώρα και μόνο μαζί, ενωμένοι, μπορούμε να τους την παραδώσουμε.