Δεν μπορώ να το πιστέψω. Λέω στον εαυτό μου ότι είναι ένα κακό όνειρο, ένα ψέμα. Ο Μιχάλης δεν είναι πια μαζί μας. Δεν είναι δυνατόν. Το μεσημέρι της Πέμπτης, μου έστειλε με γραπτό μήνυμα ευχές για τα γενέθλιά μου. Λίγες ώρες αργότερα, στο γραφείο στην εφημερίδα μάθαινα για την άνανδρη και μαφιόζικη δολοφονία του. Γνώρισα τον επαγγελματία Μιχάλη Ζαφειρόπουλο κατά τη διάρκεια της πενταετούς συνεργασίας μας στη νομική υποστήριξη της εφημερίδας και του Ομίλου «Παραπολιτικά».

Θαύμασα το ήθος, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα ενός ανθρώπου ο οποίος ήταν πάντα η φωνή της λογικής και είχε βαθιά μέσα του την αίσθηση του καθήκοντος και την έννοια του δικαίου. Πάντοτε στις συσκέψεις μάς καθοδηγούσε και μας νουθετούσε με απόλυτη ευγένεια και αξιοπρέπεια, ακόμα και στα λάθη μας. Δεν του άρεσαν οι υπερβολές και οι προσωπικές αντεγκλήσεις και γι' αυτό σε όλα τα ακροατήρια οι αντίδικοι δικηγόροι, οι δικαστές αλλά και οι συνάδερφοι του δικαστικού ρεπορτάζ είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για τον νομικό Ζαφειρόπουλο.  

Είχα την τύχη όμως -μέσα στην ατυχία μου- να γνωρίσω και τον άνθρωπο Μιχάλη, όταν το καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έδινε εντολή για εισβολή των αστυνομικών στο γραφείο μου και ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα στη ΓΑΔΑ ήταν ο Μιχάλης. Χαμογελαστός, ήρεμος, με χτύπησε στην πλάτη και μου έδωσε κουράγιο. «Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά», ήταν η πρώτη του κουβέντα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ασφαλής. Ότι έχω δίπλα έναν φίλο. Πράγματι, τήρησε τον λόγο του και μαζί με τον Μάκη Βορίδη μάς εκπροσώπησαν σε μια δίκη-παρωδία, που κράτησε 12 ολόκληρες ώρες.

Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω.

Φίλε Μιχάλη, συγγνώμη που δεν σου απάντησα στις ευχές.

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Στο ορκίζομαι.

Καλό ταξίδι.