Αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι
Μία από τις «καραμέλες» τις οποίες «πιπίλιζε» η απελθούσα κυβέρνηση προκειμένου να εκφοβίσει την κοινή γνώμη, -που απέδειξε πάντως ότι δεν εκφοβίζεται- είναι η συνήθης ατάκα περί νεοφιλελευθερισμού που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει την πολιτική της κεντροδεξιάς παράταξης!
Ασφαλώς και πρόθεση του παρόντος άρθρου δεν είναι να γίνει απολογητής του νεοφιλελευθερισμού, οποίος πάντως έχει κατασυκοφαντηθεί σκοπίμως. Αλλά να προσπαθήσει να αποδείξει ότι οι ιδεολογικές ετικέττες δεν είναι αυτές που διασώζουν ή καταδικάζουν μία πολιτική. Αντιθέτως, συνήθως η επίκληση ετικεττών είναι αυτή που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να καμουφλαριστεί μία πολιτική. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός από σοσιαλιστική, στο παρελθόν και από αριστερή, νεοκομμουνιστική, πολιτική σήμερα έχει υποφέρει περισσότερο παρά από μία φιλελεύθερη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε δημοσκόπηση του 2017 όταν ερωτήθησαν οι πολίτες ποια κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης τους επιβάρυνε περισσότερο απήντησαν σε ποσοστό 40% ότι τους επιβάρυνε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε ποσοστό 17% η κυβέρνηση Παπανδρέου και μόνον 13% η κυβέρνηση Σαμαρά.
Ας παραβλέψουμε την κατά τα άλλα σωστή παρατήρηση ότι, σε τελευταία ανάλυση είναι προτιμότερο να εφαρμόζει μία πολιτική ένα κόμμα που την πιστεύει παρά ένα άλλο που την μιμείται. Και ας δούμε τα επιτεύγματα των αριστερών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν, για να διαπιστώσουμε αν είναι χειρότερες από τις νεοφιλελεύθερες. Λ. χ. Γιατί είναι νεοφιλελεύθερη η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και άρα κακή, τη στιγμή κατά την οποίαν το κακό δεν το έχει προκαλέσει μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά αυτή που ακολούθησαν οι σοσιαλιστές επί σειράν ετών, στοιβάζοντας κόσμο στο Δημόσιο ή παίρνοντας χρεωκοπημένες επιχειρήσεις υπό την σκέπη του Δημοσίου, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα ελλείμματα και να διογκώνεται το δημόσιο χρέος;
Γιατί φταίει η νεοφιλελεύθερη πολιτική για τη διαμόρφωση τώρα κατά διαφορετικό τρόπο της δομής του ασφαλιστικού συστήματος, με τις παράλογες αυξήσεις των εισφορών Κατρούγκαλου και δεν πρέπει να καταδικασθεί και η αλόγιστη πολιτική της δεκαετίας του ’80 που στοίβαζε μέχρι και πολιτικούς πρόσφυγες στα Ταμεία, προκειμένου ο Ανδρέας Παπανδρέου να δείξει το κοινωνικό πρόσωπό του και να κερδίζει ψήφους; Ήταν βέβαιο ότι τα αποτελέσματα της πολιτικής εκείνης θα τα βίωναν εργαζόμενοι και ασφαλισμένοι μετά από χρόνια και ότι η Κυβέρνηση που θα ήταν στην εξουσία την συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή ή θα τους στερούσε όσα αφειδώς και αλογίστως έπαιρναν ή θα την πλήρωναν την νύφη οι επόμενες γενιές. Και ιδού τώρα το αποτέλεσμα.
Στην ουσία, το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να αναζητηθεί στην έννοια είτε του σοσιαλισμού είτε του νεοφιλελευθερισμού, αλλά στον άκρατο λαϊκισμό που εφάρμοζε επί σειράν ετών το ΠΑΣΟΚ και που διεύρυνε ο ΣΥΡΙΖΑ και που δεν ήταν δυνατόν να μην έχει και τις οδυνηρές συνέπειές του. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις σε βάρο
Ασφαλώς και πρόθεση του παρόντος άρθρου δεν είναι να γίνει απολογητής του νεοφιλελευθερισμού, οποίος πάντως έχει κατασυκοφαντηθεί σκοπίμως. Αλλά να προσπαθήσει να αποδείξει ότι οι ιδεολογικές ετικέττες δεν είναι αυτές που διασώζουν ή καταδικάζουν μία πολιτική. Αντιθέτως, συνήθως η επίκληση ετικεττών είναι αυτή που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να καμουφλαριστεί μία πολιτική. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός από σοσιαλιστική, στο παρελθόν και από αριστερή, νεοκομμουνιστική, πολιτική σήμερα έχει υποφέρει περισσότερο παρά από μία φιλελεύθερη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε δημοσκόπηση του 2017 όταν ερωτήθησαν οι πολίτες ποια κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης τους επιβάρυνε περισσότερο απήντησαν σε ποσοστό 40% ότι τους επιβάρυνε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε ποσοστό 17% η κυβέρνηση Παπανδρέου και μόνον 13% η κυβέρνηση Σαμαρά.
Ας παραβλέψουμε την κατά τα άλλα σωστή παρατήρηση ότι, σε τελευταία ανάλυση είναι προτιμότερο να εφαρμόζει μία πολιτική ένα κόμμα που την πιστεύει παρά ένα άλλο που την μιμείται. Και ας δούμε τα επιτεύγματα των αριστερών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν, για να διαπιστώσουμε αν είναι χειρότερες από τις νεοφιλελεύθερες. Λ. χ. Γιατί είναι νεοφιλελεύθερη η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και άρα κακή, τη στιγμή κατά την οποίαν το κακό δεν το έχει προκαλέσει μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά αυτή που ακολούθησαν οι σοσιαλιστές επί σειράν ετών, στοιβάζοντας κόσμο στο Δημόσιο ή παίρνοντας χρεωκοπημένες επιχειρήσεις υπό την σκέπη του Δημοσίου, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα ελλείμματα και να διογκώνεται το δημόσιο χρέος;
Γιατί φταίει η νεοφιλελεύθερη πολιτική για τη διαμόρφωση τώρα κατά διαφορετικό τρόπο της δομής του ασφαλιστικού συστήματος, με τις παράλογες αυξήσεις των εισφορών Κατρούγκαλου και δεν πρέπει να καταδικασθεί και η αλόγιστη πολιτική της δεκαετίας του ’80 που στοίβαζε μέχρι και πολιτικούς πρόσφυγες στα Ταμεία, προκειμένου ο Ανδρέας Παπανδρέου να δείξει το κοινωνικό πρόσωπό του και να κερδίζει ψήφους; Ήταν βέβαιο ότι τα αποτελέσματα της πολιτικής εκείνης θα τα βίωναν εργαζόμενοι και ασφαλισμένοι μετά από χρόνια και ότι η Κυβέρνηση που θα ήταν στην εξουσία την συγκεκριμένη κρίσιμη στιγμή ή θα τους στερούσε όσα αφειδώς και αλογίστως έπαιρναν ή θα την πλήρωναν την νύφη οι επόμενες γενιές. Και ιδού τώρα το αποτέλεσμα.
Στην ουσία, το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να αναζητηθεί στην έννοια είτε του σοσιαλισμού είτε του νεοφιλελευθερισμού, αλλά στον άκρατο λαϊκισμό που εφάρμοζε επί σειράν ετών το ΠΑΣΟΚ και που διεύρυνε ο ΣΥΡΙΖΑ και που δεν ήταν δυνατόν να μην έχει και τις οδυνηρές συνέπειές του. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις σε βάρο
